Ο ήλιος ανατέλλει στην πόλη. Από την ελληνική άνοιξη περάσαμε δια μιας στο νοτιοαφρικανικό φθινόπωρο. Η μέρα προμηνύεται ζεστή. Μετά από ένα τόσο κοπιαστικό ταξίδι ο καιρός φαίνεται ότι θα μας αποζημιώσει.
Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο μάς προσπέρασε ένα εξωτικό μπουλούκι γεμάτο άγχος για την τακτοποίηση του. Αναμετρήθηκαν οι ματιές μας και το ίδιο εξωτικοί τους φανήκαμε και εμείς.
"Έχει γούστο να μου δώσουν δωμάτιο χωρίς θέα...", σκέφτεται προβληματισμένη.
Το Old Town House χτίστηκε το 1761 και βλέπει στην πολύχρωμη πλατεία της Greenmarket. Αποτελούσε κάποτε το Δημαρχείο της πόλης. Σήμερα στεγάζει ολλανδικούς και φλαμανδικούς πίνακες που δώρισε ο Μαξ Μικαέλις, γεννημένος στη Γερμανία και σπουδασμένος στη Νιρεμβέργη. Εκεί λέγεται ότι του μπήκε το μικρόβιο της τέχνης και η αγάπη για τους old masters, δηλαδή τους ευρωπαίους ζωγράφους που δημιούργησαν πριν το 1800. Ο μετέπειτα σερ εγκαταστάθηκε στο Cape Town το 1919 και εξελίχθηκε σε μεγάλο έμπορο έργων τέχνης και δωρητή. Η συλλογή προσφέρεται για επίσκεψη αλλά κάλλιστα μπορεί να αποτελέσει το πρόσχημα για να βγει κάποιος στο όμορφο μπαλκόνι που βλέπετε για να αγναντέψει από ψηλά την Greenmarket.
Η λιθόστρωτη πλατεία και η αγορά (Greenmarket Square) δημιουργήθηκε τον 18ο αιώνα για να πουλάνε οι αγρότες τα προιόντα τους. Σήμερα είναι μια πολύβουη και πολύχρωμη αγορά χειροτεχνημάτων και αναμνηστικών. Το ευχάριστο στις αγορές της πόλης είναι ότι εκλείπουν παντελώς τα made in China σουβενίρ, που απαντώνται πλέον σε κάθε ευρωπαική πόλη και χωριό. Όλα όσα βρίσκονται εδώ είναι φτιαγμένα από τα χέρια των ντόπιων.
Για τους τεμπέληδες και μη ενδιαφερόμενους για μπιχλιμπίδια συνταξιδιώτες μας στη γωνία της Greenmarket, στο ισόγειο του θαυμάσιου κτιρίου, περιμένει ένας μικρός τόπος ανάπαυσης και κατάποσης κρύας τοπικής μπύρας Castle.
Τα αναπαλαιωμένα και πολύ περιποιημένα κτίρια ξεπροβάλλουν σχεδόν από παντού σε αυτή την πόλη. Οι ρυθμοί τους μου είναι πολύ αγαπητοί στο μάτι, αν και αγνοώ τα ονόματα τους και τα επι μέρους χαρακτηριστικά τους. Πολλές φορές αναρωτιέμαι μήπως έπρεπε να έχω γίνει αρχιτέκτονας.
Η αρχαιότερη τράπεζα της πόλης με συναλλαγές που ίσως είναι παρόμοιες με το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου. Όχι μόνο εδώ αλλά παντού.
Η Trafalgar Square είναι ένα σκεπασμένο δρομάκι που είναι μαζεμένα τα ανθοπωλεία. Δίπλα στην όαση των λουλουδιών βρίσκεται ένα φρικαλέο εμπορικό κέντρο. Δε φαντάζομαι να ήθελε κάποιος φωτογραφία του?
Το εθνικό λουλούδι της Νότιας Αφρικής λέγεται πρωτέας. Το όνομα είναι δανεισμένο από τον έλληνα θεό Πρωτέα ο οποίος μπορούσε να αλλάζει τη μορφή του κατά βούληση. Στην οικογένεια των πρωτέων περιλαμβάνονται πάρα πολλές ποικιλίες σε όλο τον κόσμο, για αυτό δόθηκε στο λουλούδι το συγκεκριμένο όνομα. Το κηπουρικό μου μάτι αμέσως συνέλαβε τον διαφορετικό πρωτέα στην όαση των γνωστών λουλουδιών.
Οι βοτανολόγοι που έφτασαν για πρώτη φορά στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας στα 1600 εντυπωσιάστηκαν σαν και μένα από το λουλούδι. Βλέπετε ότι το έμπειρο στην ομορφιά μάτι διαιωνίζεται ανά τους αιώνες! Ο επονομαζόμενος King Protea ανήκει στην οικογένεια των πρωτέων αλλά έχει μεγαλύτερο και εντυπωσιακότερο άνθος. Απαντάται κατά κανόνα στη Νότια Αφρική και οι κάτοικοι τον αγαπούν πολύ. Διατηρείται πολλές μέρες στα βάζα και είναι εξίσου όμορφος όταν αποξηρανθεί.
Όχι, δεν έφερα πρωτείς από το ταξίδι. Το σκέφτηκα να φέρω αλλά πώς θα τους κουβαλούσα? Είδα και τους σπόρους που τους πουλούσαν σε φακελλάκια αλλά η πικρή κηπουρική εμπειρία των ολλανδικών τουλιπών με απέτρεψε από το να πιώ ένα ακόμα πικρό ανθοκομικό ποτήρι.
Πήρα την απόφαση μου. Μόλις τελειώσω με κάποιες εκκρεμότητες θα διαβάσω λίγη αρχιτεκτονική για να μπορώ να γράφω "να μια όμορφη πρόσοψη κτιρίου τάδε στυλ" συμπιεσμένου ανάμεσα σε μοντέρνα τέρατα.
Βρισκόμαστε στο Grand Parade, μια μεγάλη πλατεία που υπήρξε χώρος παρελάσεων αλλά και εκτελέσεων. Τώρα περιλαμβάνει μια πολύχρωμη, ελαφρώς κακομοιριασμένη υπαίθρια αγορά. Στη μια πλευρά της πλατείας θαυμάστε το πανέμορφο κτίριο (τάδε ρυθμού) που στεγάζει το Δημαρχείο του Cape Town (Old Town Hall).
Δε μπορώ να αντισταθώ σε μια ακόμα φωτογραφία.
Ως ταξιδιάρικο πουλί κουράστηκα από τη βόλτα και έκατσα λίγο να ξαποστάσω προτού χωθώ στην υπαίθρια αγορά του Grand Parade.
Εδώ και τώρα επισκευές κινητών τηλεφώνων!
Βόλτα ανάμεσα στους πάγκους. Εδώ οι λευκοί αποτελούν μειοψηφία.
Υπαίθριος τσαγκάρης.
Υπαίθρια κομμωτική! Το μωρό λαγοκοιμάται στην αγκαλιά της μαμάς. Όταν ξυπνήσει, η μαμά του θα έχει ένα σωρό κοτσιδάκια στο κεφάλι.
Κάποια, δε λέω ποια, μπήκε στον πειρασμό να κάτσει να της κάνουν ένα (μόνο) κοτσιδάκι στα μαλλιά (καθότι μακριά και θα έδειχνε ωραίο). Σύντομα επανήλθε στην πραγματικότητα της προχωρημένης ηλικίας, αποτρεπτικής των μπεμπεκιάσματων. Αν ήταν άλλες οι συνθήκες και δεν έσερνε την παρέα μαζί της, ως άλλο καράβι τις σαβούρες του, ίσως και να το έκανε.
Πλατεία των 4 Εκκλησιών. Ο Κύριος ατενίζει σοβαρός τους περαστικούς περικυκλωμένος από την αύρα του παλιού και του νέου.
Μα ήταν θαυμάσια αυτή η πρόσοψη, πώς να αντισταθώ? Είχε κάτι το ελληνικό!
Και η διπλανή επίσης.
Πεζόδρομος στο κέντρο της πόλης. Αντίθετα από τα όσα λέγονται και γράφονται, η βόλτα στην πόλη δε φάνηκε να κρύβει κανέναν κίνδυνο. Η πλειοψηφία του κόσμου ήταν μαύροι και μιγάδες. Δε νιώσαμε καμία απειλή ούτε συλλάβαμε κάποιο ύποπτο βλέμμα (τα βλέμματα που συγκεντρώναμε ήταν μόνο θαυμασμού για τα εξωτικά ευρωπαικά χαρακτηριστικά μας, ειδικά τα ανοιχτόχρωμα μάτια). Δεν μας ενόχλησε κανείς και τουναντίον θα έλεγα, όλοι ήταν πρόθυμοι να μας κατευθύνουν και να μας εξηγήσουν τα δρομολόγια στο χάρτη. Η συννενόηση ήταν εύκολη επειδή όλοι μιλούν και αγγλικά. Σχεδόν σε κάθε διασταύρωση υπήρχε ένας εύκολα διακριτός υπάλληλος που διευκόλυνε τόσο τους ξένους όσο και την κίνηση πεζών και αυτοκινήτων, αν και υπήρχαν παντού φανάρια της τροχαίας.
Να και ένα χαριτωμένο ταξί. Αυτού του είδους τα ταξί μπορούν να τα μισθώνουν μόνοι οι άνετοι οικονομικά επειδή είναι πολύ ακριβά για το μέσο κάτοικο της πόλης. Ο περισσότερος κόσμος κινείται με κάτι λευκά minibus που οργώνουν νυχθημερόν την πόλη. Οι ιδιοκτήτες τους είναι πάμπλουτοι μαύροι που τα κατέχουν εν είδει εταιριών και έχουν υπαλλήλους μαύρους οδηγούς. Η συμφωνία είναι να δίνουν οι υπάλληλοι στον ιδιοκτήτη ένα προκαθορισμένο (μεγάλο για τα δεδομένα) ποσόν τη μέρα και από κει και πέρα όσα βγάζουν να είναι ο μισθός τους, εννοείται χωρίς ασφάλιση και σύνταξη. Έτσι, στοιβάζουν μέχρι και 20 άτομα μέσα τη φορά, σαν σαρδέλες, για να τα πάνε στις δουλειές τους. Είναι ο οικονομικότερος και γρηγορότερος τρόπος να πάει κάποιος εκεί που θέλει, μέσα και έξω από την πόλη. Το κόμιστρο είναι αμελητέο. Η ασφάλεια της οδήγησης βέβαια αποτελεί ένα άλλο θέμα. Αυτού του είδους η διακίνηση απαγορεύεται ρητά στους τουρίστες επειδή δεν είναι ασφαλής για κάποιον που δεν γνωρίζει καλά την πόλη. Οι όχι ζάμπλουτοι λευκοί κάτοικοι της πόλης που έχουν έρθει στο κέντρο για δουλειές, έχουν παρκάρει σε μια ωραία θέση το αυτοκίνητο τους και δε θέλουν να τη χάσουν, κινούνται όλη μέρα με αυτού του είδους τα ταξί και όταν τελειώσουν ξαναπαίρνουν το αυτοκίνητο τους και πηγαίνουν σπίτι!
Ουπς! Το είδαμε κι αυτό στη βόλτα μας! Εφόσον υπάρχουν 50.000 Έλληνες εδώ, τι πιο φυσικό να έχουν την τράπεζά τους.
Η Σχολή Καλών Τεχνών περιβάλλεται από μια πολύ όμορφη πλατεία με αγάλματα που από μακριά σε ξεγελούν για περαστικούς. Παράδειγμα ο κύριος που μιλάει στο κινητό του τηλέφωνο.
Στα παγκάκια της πλατείας αυτής μαζί με τα αγάλματα συνυπάρχουν αρμονικά μαύροι και λευκοί φοιτητές που ζωγραφίζουν στα μπλοκ τους.
Η βόλτα τελειώνει με ένα ωραίο δείπνο. Πολύχρωμες πετσέτες φαγητού, κεραμικά κουπάκια για τη σούπα και ψωμάκια με καλαμπόκι ψημένα μέσα σε μικρά γλαστράκια!
Αύριο είναι μια άλλη μέρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου