Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

ΤΑΞΙΔΙ - ΑΣΤΡΑΠΗ : ΠΡΑΜΑΝΤΑ

Τα ταξίδια - αστραπή δεν είναι ωραία.
Γίνονται με άγχος, είναι κακοσχεδιασμένα και ένα ταξίδι εξελίσσεται σε μαρτύριο αν κοιτάζεις συνέχεια το ρολόι σου.
Όταν όμως δεν γίνεται αλλιώς, ρίχνεις τη φωτογραφική μηχανή στην τσάντα και ξεκινάς. Μπορεί να βγει και κάτι καλό!
Η σημερινή ανάρτηση θα έχει φλυαρίες. Σας προϊδεάζω για να μη λέτε ...
Πρωί Σαββάτου, με ορμητήριο την Πάτρα ξεκινάμε για την Πράμαντα.
Φτάνουμε στην Αμφιλοχία και αντικρίζουμε τη θάλασσα. Ο καιρός είναι θαυμάσιος για Οκτώβρη.
  
 

Η Αμφιλοχία στέκεται ξαπλωμένη στην πρωινή δροσιά του φθινοπώρου.
Στρίβουμε δεξιά και σταματάμε στο καφενείο "Ήπειρος". Απέναντι μας η θάλασσα. Οι κλασσικές καφετέριες με τον θόρυβο τους είναι από την άλλη πλευρά της πόλης. Εδώ τα πράγματα είναι πιο οικογενειακά. 
Ο Πραμαντιώτης ιδιοκτήτης, μας θυμάται από το προηγούμενο ταξίδι μας, πριν 2 χρόνια. Θυμάμαι κι εγώ το θαυμάσιο καναρίνι που είχε και μας κελαηδούσε. Πάει, μου λέει, πήδηξε μια γάτα στο κλουβί του και το έριξε κάτω. Ένας ο Μητροπάνος που έφυγε και ένα αυτό το καναρίνι. Ντουέτα στον Παράδεισο!
  


Επόμενη στάση στη στρατιωτική γέφυρα του Γεφυριού της Πλάκας. Είναι σιδερένια με ξύλινο δάπεδο τύπου "Μπέλεϊ" και κατασκευάστηκε το 1960 για να περνούν τροχοφόρα. 
Όσο βγάζω μερικές φωτογραφίες με πλησιάζει ένας κύριος με αγαθή φάτσα που κρατάει σακκούλες με κάστανα. Είναι κάστανα Ροδαυγής, μου λέει, φετινά και πολύ νόστιμα.
Επειδή φημίζομαι για την αγάπη μου για τα εκλεκτά εδέσματα τον ακούω και μετράω ταυτόχρονα από μέσα μου πόσες φορές έχω πιαστεί κορόϊδο σε ανάλογες περιπτώσεις. Πολλές φορές! Έχω αγοράσει κάστανα που όταν έβρασαν ήταν μισοσάπια και άνοστα, γλυκά του κουταλιού, σπιτικά δήθεν, που εμφανώς είχαν μεταγγιστεί σε βαζάκια από τεράστια βιομηχανοποιημένα 50κιλα κουτιά, πατάτες όλο σκουλίκια, τζούφια σκόρδα κλπ. κλπ.

Είναι γνωστό σε όσους με ξέρουν ότι έχω ένα πρόβλημα με το "όχι". Εάν είχα μετεμψυχωθεί σε δικτάτορα Μεταξά το 1940, θα ήμαστε και τυπικά γερμανική κτήση από χρόνια. Έτσι, είπα ναι στον κυριούλη και πήρα μια τσάντα κάστανα των 2 κιλών, με 5 ευρώ.


Από τη στρατιωτική γέφυρα βλέπω το γεφύρι της Πλάκας που σχεδίασε και έχτισε ο μαστρο - Μπέκας το 1866, από τον Ιούλιο μέχρι το Σεπτέμβριο. Όταν ο ποταμός Άραχθος έγινε το σύνορο της Ελλάδας, με τη συνθήκη του Βερολίνου, το γεφύρι αποτέλεσε κι αυτό σύνορο και δημιουργήθηκε τελωνείο, ελληνικό και τουρκικό αντίστοιχα (1881-1912). Με την απελευθέρωση της υπόλοιπης Ηπείρου το 1912, το γεφύρι επέστρεψε και πάλι στους Τζουμερκιώτες κατοίκους του.


Στο δρόμο για την Πράμαντα φωτογραφίζω ένα μοναχικό ελατάκι που περιμένει το χειμώνα.


Σε υψόμετρο 840 μέτρα ξεπροβάλλει η Πράμαντα, όπως αρέσκονται να τη λένε οι ντόπιοι, ή τα Πράμαντα όπως επιμένουν να την προσφωνούν οι μη γνωρίζοντες. Η προέλευση της λέξης είναι πιθανόν σλάβικη. Άλλοι υποστηρίζουν ότι προέρχεται από τη λέξη Πρόμαντα διότι λειτουργούσε ως προμαντείο της Δωδώνης. Το πιθανότερο είναι να κατέληξε το όνομα από τη λέξη πράματα που σημαίνει στη ντοπιολαλιά τα κατσίκια και τα πρόβατα που αποτελούσαν την κύρια ασχολία και πηγή εσόδων των κατοίκων. 


Η βρύση του Αράπη με τα τσίγκινα τάσια για να πίνεις νερό.
Είχα να δω τάσια από τότε που παιδάκι σταματούσαμε με τα πούλμαν στα Τέμπη για να πιούμε νερό από τον περίβολο της εκκλησίας της Αγίας Παρασκευής.


Ιδού και η ιστορία της βρύσης. Γύρω της ο υπεραιωνόβιος πλάτανος της πλατείας.


Στο βάθος διακρίνονται οι κορυφογραμμές των Τζουμέρκων αλλά ακριβώς πριν, βλέπουμε τη χασαποταβέρνα του Μπούντζα, στην οποία καταλύσαμε, με ανοιγμένη όρεξη λόγω του καθαρού αέρα των βουνών.


Η θέα από την πρόσφατη επέκταση της χασαποταβέρνας στο πλάι.
Τα άξια λόγου εδέσματα περιλάμβαναν γαλοτύρι σπιτικό, στριφτή τυρόπιτα στο τηγάνι, φέτα ψητή πολύ νόστιμη και ιδιαίτερης γεύσης καθώς και κρεατικά στα κάρβουνα βέβαια.
Το επιστέγασμα αποτέλεσε το γλυκό κουταλιού καρπούζι το οποίο έφαγα για πρώτη φορά απορώντας πώς μου είχε διαφύγει τόσα χρόνια. Ως γνωστόν δοκιμάζω τα πάντα από φαγητά και γλυκά μήπως και χάσω καμιά γεύση (μέσα σε λογικά πλαίσια εννοείται).   


Να και η Στρογγούλα σε ύψος 2.170 μέτρα.
Η Πράμαντα είναι χτισμένη αμφιθεατρικά στους πρόποδες της και πραγματικά είναι επιβλητική.


Κάποτε έπρεπε να επισκεφθώ έναν παππού Πραμαντιώτη στο νοσοκομείο. Όταν τον βρήκα στο κρεβάτι του και τον ρώτησα τι κάνει, μου απάντησε στοχαστικά "Πάω για τη Στρογγούλα". Αυτό στη γλώσσα του σήμαινε ότι είχε ξεκινήσει τις διαδικασίες για το μεγάλο ταξίδι του. Όνειρο των παλιών Πραμαντιωτών ήταν να θαφτούν στην πατρίδα τους κάτω από τον ίσκιο της Στρογγούλας.


Αφήνουμε την Πράμαντα αφού έχω προλάβει να :  
1. επισκεφθώ τον φούρνο που η μοσχοβολιά του ψωμιού και η προτροπή του Πραμαντιώτη - Αμφιλοχιώτη μου έχουν υποδείξει. Αγοράζω ψωμί και κάτι χειροποίητα μικρά μοσχοβολιστά κεκάκια. Cupcakes σου λένε μετά οι νερόβραστοι οι Εγγλέζοι. Ελάτε χρυσά μου να δείτε γεύση εδώ και μετά συζητάμε!
2. αγοράσω τοπικά γλυκά από τα σπάνια, δηλαδή καρυδάκι και αγριόσυκο. Το γλυκό καρυδάκι ευδοκιμεί στην περιοχή της Άρτας και έχει ένα σιρόπι ... όνειρο!


Κοντεύουμε στη Ροδαυγή.
Έχω κρατήσει μια νοερή σημείωση ανεβαίνοντας.
Πήρε το μάτι μου μια γιαγιά που πουλούσε κάτι στη γωνιά του δρόμου.
Ξαναβρίσκω τη γιαγιά στη θέση της (ουφ! ευτυχώς) και διαπιστώνω ότι πρόκειται για γλυκά κουταλιού φτιαγμένα από την ίδια. Αυτό είναι τύχη! Αποφάσισα να αγοράσω πάλι τα σπάνια : ολόκληρο λεμονάκι, καρυδάκι (και πάλι αλλά made by giagia) και καρπουζάκι. Είχε καρπουζάκι σαν κι αυτό της ταβέρνας! Αλλά δυστυχώς το είχαν αρπάξει και είχε μόνο ένα βάζο. Η γιαγιά είχε κολλημένη μια χαρτοταινία σε κάθε βάζο με τα παιδικά της γράμματα : καρυδάκη, καρπουζάκη, λεμονάκη! Συλλεκτικά!


 Η κοιλάδα του Αράχθου, πανέμορφη αλλά χωρίς καθόλου φθινοπωρινά χρώματα.


Να και η λίμνη Πουρναρίου στην κοιλάδα του Αράχθου.


Περνάμε τη γέφυρα του Ρίου - Αντιρρίου καθώς ο ήλιος δύει με ταχύτητα.



Συλλαμβάνω το ηλιοβασίλεμα από τη γέφυρα καθώς το αυτοκίνητο τρέχει ...



Πίσω στη βάση μας στην Πάτρα.

Υστερόγραφα
1. Τα κάστανα που πήρα από τον κυριούλη είναι μακράν τα καλύτερα κάστανα που έχω φάει ποτέ !!!! Αριστουργήματα υπό μορφή καστάνων !!!! Μπουχουχου !!! Γιατί δεν πήρα κι άλλα ????
Μήπως θα πάει κάποιος προς γεφύρι Πλάκας για να του παραγγείλω να μου αγοράσει ????

2. Το καρπουζάκι της γιαγιάς ήταν ένα ποίημα !!!! Χτες, έτυχε να διαβιώ κατά μόνας και πέρασα ένα καταπληκτικό βράδυ αγκαλιά με το βάζο και τον "Καλόγερο" (του Matthew Lewis). Όπως λέει και ο Ουμπέρτο Έκο στο "Κοιμητήριο της Πράγας" δια στόματος Λοχαγού Σιμονίνι, αναφερόμενος σε μαγειρικές "το να σου τρέχουν τα σάλια είναι καλύτερο από μία στύση". Ε, όχι κι έτσι κύριε Έκο! Μην τα ισοπεδώνουμε όλα !!!









Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

LUNEBURG

45 χλμ. νοτιοανατολικά του Αμβούργου βρίσκεται το Lüneburg.
Οι πληροφορίες ήθελαν τη μικρή αυτή πόλη, βασίλισσα της ομορφιάς για την περιοχή της Σαξωνίας.


 

Άμα σε θέλει η τύχη!!
Η γκρινιάρα παρέα μου, με πήρε μαζί της τρέχοντας, να φύγουμε το συντομότερο δυνατόν από το Lübeck για να πάμε ανάποδα, στο Lüneburg.
Δε θα το πιστέψετε! Ανακάλυψαν ένα τρένο που σύνδεε τα δύο αυτά μέρη και που έφευγε σε 10 λεπτά! Ε, όχι! Προτιμούσα 6 αριθμούς του λόττο!


Και ιδού! Βγαίνοντας από το σταθμό με κατεύθυνση την πόλη πέσαμε πάνω στον κύριο Παπαδόπουλο με τον γύρο του. Τι συγκίνηση!


Κι ενώ φύγαμε με την καταπράσινη εικόνα των μουριών της Βασιλίσσης Σοφίας στα μάτια μας, διαπιστώσαμε ότι το φθινόπωρο είχε ήδη έρθει στη βόρεια Γερμανία. 22 Σεπτέμβρη 2011.


Η πόλη διασχίζεται από τον ποταμό Ilmenau, παραπόταμο του Έλβα. Τα πολύ παλιά χρόνια το ποτάμι είχε μια αδιάκοπη κίνηση από τα πλοία που μετέφεραν αλάτι μέχρι τη Βαλτική θάλασσα. Η πόλη ήταν κραταιά στο εμπόριο του αλατιού και πάμπλουτη αποτελώντας μέλος της παντοδύναμης Χανσεατικής ένωσης.


Τα υπολείμματα της δόξας αυτής μετατράπηκαν σε ένα ατελείωτο τουριστικό πήγαινε - έλα και το ποτάμι απέκτησε εξέδρες παραποτάμιας μπυροποσίας.


Η παλιά πόλη του Lüneburg, η Altstadt,  φαίνεται ότι αναφερόταν στα γραπτά του Κλαύδιου Πτολεμαίου, ενός μαθηματικού, αστρονόμου και γεωγράφου Ρωμαίου, μόνιμου κάτοικου της Αιγύπτου ο οποίος έγραφε στα Ελληνικά. Τη βρίσκουμε με το όνομα Λευφάνα.
 

Η παράδοση θέλει να ανακαλύπτει για πρώτη φορά το αλάτι της περιοχής ένας κυνηγός. Κυνηγώντας ένα αγριογούρουνο το σκότωσε κι αυτό έπεσε σε μια μεγάλη γούρνα με νερό. Όταν το έγδαρε και στέγνωσε το δέρμα του παρατήρησε ότι είχε επάνω μικρά κρυσταλλάκια, τα οποία όπως φαίνεται δοκίμασε, θα πήγαιναν και με τη μπύρα, ε.... δε θέλει και πολύ. Έτσι ξεκίνησε το εμπόριο του αλατιού και ο πλούτος της πόλης (και του κυνηγού).


Από τα αλάτια στις τουριστικές ατραξιόν περιήγησης ...



Εξαιτίας του αλατιού και της μεγάλης ζήτησης του, η πόλη γρήγορα μπήκε στη Χανσεατική Ένωση και δεν ήξερε πού να βάλει το χρήμα. Η Σουηδία εκείνη την εποχή του μεσαίωνα, κατείχε το μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς ψαριών και ειδικά της ρέγγας.
Η ρέγγα ήταν βασικό είδος διατροφής, αλιευόταν στη Βαλτική, στα παράλια Σουηδίας και της Νορβηγίας, επεξεργαζόταν κατάλληλα με το ωραίο αλάτι του Lüneburg και την έτρωγαν παστή όταν σε περιόδους νηστείας επιτρεπόταν να τρώνε μόνο ψάρι. 


Για όσους δεν προτιμούν ή δεν βρίσκουν θέση στην πλωτή εξέδρα υπάρχουν τραπεζάκια στον πεζόδρομο.
 
 
Αχ αυτές οι προσόψεις! Δεν μπορώ με τίποτα να τους αντισταθώ! Μάλλον θα υπήρξα στην άλλη μου ζωή κάποιος διάσημος αρχιτέκτονας του μεσαίωνα!

 
 
Αν και διάσημος αρχιτέκτονας του μεσαίωνα αδυνατώ να καταλάβω το ρόλο αυτής της ξύλινης πόρτας ...
 

Πολλές φορές αποπειράθηκα να κουβαλήσω φυτά, σπόρους και διάφορα κοτσάνια από τα μέρη που βρίσκομαι. Τίποτα δε φύτρωσε ποτέ. Μάλλον δεν υπήρξα ποτέ πετυχημένος κηπουρός στις άλλες μου ζωές!

 
Απογευματινή βόλτα στους πλημμυρισμένους με κόσμο δρόμους.
 

Μου αρέσουν πολύ αυτές οι τριγωνικές προεξοχές στα κτήρια αλλά να κάθομαι από μέσα και να αγναντεύω.
Μα πόσες ζωές μπορείς να έχεις για να κάνεις επιτέλους όλα όσα θέλεις και ονειρεύεσαι??? (δε συζητάμε αν είναι εφικτά, συζητάμε τι θέλουμε...).


Πόσο πολύ θα άλλαζε η εικόνα αν ο ουρανός ήταν γκρίζος και βροχερός!
Εκεί ψηλά, στα βόρεια, εκτιμάει κάποιος καλύτερα την ευλογία του δικού μας ουρανού.

 
Τι ωραίες που είναι αυτές οι ολόκληρες πεζοδρομημένες κωμοπόλεις! Να περπατάς, να διασχίζεις δρόμους και να μην έχεις το άγχος τι ή ποιος θα σε κόψει στα δύο. Παρεκτός των ποδηλάτων βέβαια.
 
 
Το Δημαρχείο σε λευκό.
 
 
Μια μπάντα πνευστών από αγοράκια.
 
 
Διάσπαρτα όργανα γυμναστικής μικρών και μεγάλων βρίσκονται στους κεντρικούς πεζόδρομους με τα εμπορικά μαγαζιά.
 
 
Ένα δροσερό μπουκέτο κοριτσιών σχεδιάζει τις επόμενες κινήσεις του...
Μακάριοι όσοι περιληφθούν στα σχέδια αυτά!
 
 
Η παρέα μου με λέει Ιάπωνα γιατί φωτογραφίζω συνέχεια.
Άμα πάρουν φωτογραφίες να μου τρυπήσουν τη μύτη.
 
 
Ρολόι στη γωνία για τους ανυπόμονους εραστές ...
 

Είσοδος τοπικής κλινικής. Τα γεράματα διέρχονται, η ομορφιά και τα νιάτα εισβάλλουν ...
 

Διακοσμητικό αλογάκι στη γωνία των δρόμων.

 
Η βόλτα μας πλησιάζει στο τέλος της. Κατευθυνόμαστε ήδη στο σταθμό του τρένου. Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα.... 
 
 
Εκεί που οι ομπρέλες ανοίγουν σπάνια για τον ήλιο ...
 
 
Μικρό γκάλοπ. Κανένας από την παρέα μου (της ωραίας ατμόσφαιρας) δε θα ήθελε να ζει μόνιμα εδώ.
 
 
Μια διακοσμητική πινελιά έξω από το κατάστημα.
 
 
Ο ξεναγός είναι ντυμένος μεσαιωνικός φρουρός (ας πούμε...).
 

Ακόμα και τα κουτιά της ΔΕΗ είναι ασορτί και περιποιημένα, απομιμούμενα κτήρια σε μικρογραφία. Πόση φροντίδα, πόσος προγραμματισμός, τίποτα στην τύχη!
 
 
Στον ίδιο δρόμο, λίγο παραπάνω, διακρίνω τη χαριτωμένη είσοδο μιας κατοικίας με προθήκη και αναρριχώμενη τριανταφυλλιά.
 
 
Όλα στη θέση τους και περιποιημένα. Ακόμα και η δορυφορική κεραία δεν ενοχλεί το μάτι.
 
 
Στο ποτάμι καθρεφτίζονται γαλήνια τα δέντρα. Πόση ομορφιά και ησυχία.
 
Έχουμε κάνει ήδη το γύρο της πόλης και διαβαίνουμε από την απέναντι γέφυρα.
 
 
Οι κλειδωμένες αγάπες της γέφυρας με αποχαιρετούν μελαγχολικά.
Δεν έχω κλειδώσει τίποτα στη ζωή μου πλην σκέψεων.
Θα έπρεπε όμως πολλές φορές να έχω κλειδώσει ερμητικά τη γλώσσα μου.
 
 
Το τσίγκινο ψάρι στη γωνιά των δρόμων παραπέμπει ένα χαριτωμένο μικρό ταβερνείο.
 
 
Αφήνουμε το ποτάμι και πλησιάζουμε στο σταθμό.
 
 
Το τελευταίο από τα χαριτωμένα σπίτια πριν φτάσουμε στα τρένα.
 
 
 'Εξω από το σταθμό, εκεί στο πάρκινγκ των ποδηλάτων, παρατηρώ τα πλατάνια κι εκπλήσσομαι!

 
Έχουν βάλει προεκτάσεις στα κλαδιά με καλάμια για να μεγαλώσουν έτσι ώστε να γίνουν τα δέντρα σαν ομπρελίτσες! Αυτό που έχω δει να κάνουν μερικές φορές στις μουριές σε μας, το κάνουν εδώ για τα πλατάνια.
 
 
Τέλος βόλτας. Ώρα για ανάπαυση, αναπόληση, ανασυγκρότηση ...

Στην αίθουσα αναμονής συνωστίζονται μήνες ολόκληρους, η Ελβετία, το Βερολίνο, το Παρίσι, η Νορβηγία, η Νάπολη και το Ναύπλιο πηγαινοφέρνει καφέδες. Αφυπνίσθην μερικώς ...