Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

SAN DIEGO - ΣΑΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ



The Big Bay. Νοέμβρης. Η ζωγραφιά της παραλίας με υποδέχεται και με προιδεάζει για τις επερχόμενες βόλτες. Ο καιρός είναι θαυμάσιος για φθινόπωρο όπως είναι πάντα στο San Diego. Ιδανικός τόπος απόσυρσης παππουδογιαγιάδων σε ένα μέρος με ήπιο και ζεστό κλίμα για τα κόκκαλα τους.



Από το συνεδρικό κέντρο βλέπω πανοραμικά την είσοδο της ανακατασκευασμένης, αναδιαρθρωμένης συνοικίας Gaslamp.  Η παλιά τρούμπα του λιμανιού αναπλάστηκε στη δεκαετία του '70 χάρη στον τότε δήμαρχο της και μεταμορφώθηκε σε μια ζωντανή, ασφαλή συνοικία.


Ασανσέρ - τελεφερίκ μας οδηγεί από την είσοδο του συνεδριακού κέντρου στην πανοραμική θέα του κόλπου. Τα πάντα είναι καθαρά και περιποιημένα. Θεωρείται αυτονόητο.


Βικτωριανά οικήματα και ουρανοξύστες μαζί. Παλιά και νέα πόλη με φόντο το γαλάζιο ουρανό.



Αν και το αυτοκίνητο έχει την πρώτη θέση στην Αμερική, το τρένο αποτελεί μια εναλλακτική λύση για μικρές, κοντινές διαδρομές. Πχ.μέχρι τα σύνορα με το Μεξικό, μισή ώρα απόσταση.




Ο ήλιος του Νοέμβρη είναι εκτυφλωτικός, η θάλασσα γαλάζια, ο ουρανός καταγάλανος. Πού είμαστε? Στην Ελλάδα ή στο Σαν Ντιέγκο?
    


Η μαρίνα είναι υποδειγματική σε τάξη και σύστημα. Το κάθε σκάφος στη θέση του. Οι παροχές εξασφαλισμένες, οι ανέσεις δεδομένες.



Κι αν έχεις μόνο ένα φουσκωτούλι, έχει κι αυτό τη θέση του. Και το διάδρομο επιβίβασης του!



Ο παραθαλάσσιος πεζόδρομος προσφέρεται για περπάτημα μέχρι τελικής πτώσεως. Αλλά και τρέξιμο, ποδήλατο, ραχάτι στα παγκάκια, κουβεντούλα και φωτοσύνθεση...



Ανάσα δροσιάς μια παγωμένη μπύρα με θέα τη θάλασσα. Για να ακριβολογούμε, τον ωκεανό.



Επιβιβαζόμαστε στο αμφίβιο όχημα, μια βάρκα με ρόδες, για να πάμε βόλτα στην πόλη. Παίρνουμε μια ιδέα για το τι θα κάνουμε ως τουρίστες σε μια πόλη όταν γεράσουμε. Όταν ανίκανοι να περπατάμε, θα καταφεύγουμε σε ξεκούραστες περιηγήσεις.



Η βάρκα με ρόδες φτάνει στην περιοχή της καθέλκυσης και περιμένει τη σειρά της για να μπει στη θάλασσα. Η διαδικασία είναι πανεύκολη για κάθε είδους βάρκα.



Μπήκαμε υπό το άγρυπνο βλέμμα των τοπικών μπόμπιρων που παίζουν στα μπλόκια.



Η πόλη ξεμακραίνει. Η βάρκα μας λικνίζει. Παραφωνία η αμερικάνα συνοδός που μας ξεναγεί σε άπταιστα ακαταλαβίστικα αμερικάνικα. Και αυτό το ανυπόφορο επίπλαστα χαρωπό και ψεύτικα ενθουσιώδες ύφος!! Look guys και look guys...Δεν είμαι guy και δε θέλω να look ό,τι θες εσύ...'Ασε με να απολαύσω συτό που θέλω εγώ... Άσε με να κάνω συγκρίσεις...



Να ένας αμέριμνος κούκλος που κοιμάται στον επιπλέοντα φάρο. Μας έχει γραμμένους στη γούνα του... Αρνήθηκε να κουνηθεί και να μας ρίξει έστω και μια ματιά...



Άμα έχεις λύσει το οικονομικό σου πρόβλημα και μένεις στο Σαν Ντιέγκο, περνάς τα πρωινά σου κάνοντας ιστιοπλοία και ψαρεύοντας.



Αν πάλι είσαι επισκέπτης στην πόλη και θέλεις να πας για ψάρεμα, το πλοιάριο σε περιμένει με εκπαιδευτές και εξοπλισμό.



Καταμεσής της θάλασσας, στην πλωτή πλατφόρμα, αναπαύονται αμέριμνοι οι θαλάσσιοι ελέφαντες, μαζί με τις φώκιες και τα γλαροπούλια.





Ένα πτερύγιο σηκώνεται εις ένδειξη χαιρετισμού, μπορεί και ενόχλησης.



Η θέα της ακτής από τη θάλασσα με κάνει να αναλογίζομαι το αμερικανικό όνειρο...



Εικαστικό δρώμενο. Όπως πάντα, η πραγματικότητα ήταν πιο φριχτή.


Σε όλο το μήκος της παραλίας υπάρχουν χώροι ξεκούρασης, διασκέδασης και απόλαυσης για όλες τις ηλικίες.



Σκουπιδάκι κάτω? Αυτοκίνητο παρατημένο εδώ κι εκεί? Διάβαση πεζών ή αναπήρων κατειλλημένη? Σπασμένες γλάστρες και πέργκολες? Χα χα! Αστεία πράματα!!! Αδιανόητα πράματα....



Seaport Village. Εξ ολοκλήρου τεχνητές κατασκευές, μικροί αμερικανικοί παράδεισοι με έφεση στην άκρατη κατανάλωση. 70 μαγαζιά, σε μικρά σπιτάκια στους πρόποδες των ουρανοξυστών. Ένα αδιάκοπο πήγαινε - έλα τουριστών σε μια ψευδαίσθηση καλοπέρασης δίπλα στη θάλασσα.



Η βάρκα με ρόδες έχει τον αδελφό - παλιό λεωφορείο περιήγησης της υπόλοιπης πόλης. Με 32 δολλάρια, το καλά οργανωμένο σύστημα, σε πηγαινοφέρνει στα αξιοθέατα ενός πρόσφατου πολιτισμού. Οι πινακίδες προειδοποιούν ότι τα tips είναι ευπρόσδεκτα.



Seaport Village.



Seaport Village. Μικροί φτωχοδιάβολοι απλώνουν τις πραμάτειες τους και προσπαθούν να βγάλουν τον επιούσιο μέσα από τον εντυπωσιασμό των τουριστών. Ο εκπαιδευτής παπαγάλων τους κουβάλησε, αυτοί στήθηκαν αδιαμαρτύρητα, ελεύθεροι - σκλαβωμένοι, για να σκαρφαλώσουν σε ώμους και να περάσουν στην ιστορία ως πολύχρωμες φωτογραφίες....



Παρακάτω ο μεξικάνος ισορροπεί τα λιθάρια. Το κουβαδάκι των Donations σε πρώτο πλάνο!



Ό,τι προαιρείσθε... Σηκώθηκε από τα χαράματα, έβαλε μια κόκκινη κορδέλα περιχαράκωσης του χώρου του, το κουβαδάκι των προσφορών, ισορρόπησε τις πέτρες του και τι έλειπε? Η διευκρίνηση No Glue. Μη νομίσει κανένας ότι τις κόλλησε τις πέτρες ο άνθρωπος.



Κάπου εκεί βρίσκεται και μια στεγασμένη έκθεση ζωγραφικής. Μερικοί πίνακες είναι πραγματικά ωραίοι αλλά αρκούντως αλμυροί στην τιμή. Εδώ η πραγματικότητα είναι πολύ ωραιότερη αλλά η πρόκληση να αποτυπώσω έστω και μια ιδέα του πίνακα με κάνει να ανεχτώ το κακέκτυπο της φωτογραφίας.



Ένας άλλος πίνακας που σου έδινε την εντύπωση ότι παρακολουθούσες ζωντανά το συγκρότημα να παίζει τζαζ.



Ένα από τα μαγαζάκια που ειδικεύεται σε μεξικάνικες καυτερές σάλτσες. Ο κάκτος όμως κλέβει την παράσταση.



Στη μικρή πλατεία του τεχνητού χωριού τα πέτρινα παγκάκια περιμένουν τους τουρίστες να ξαποστάσουν. Μια αυτοσχέδια ορχήστρα παίζει τραγούδια σε χαλαρούς ρυθμούς.



Οι παιδικές αναμνήσεις είναι πολύ ισχυρές. Ο μπαμπάς αυτός φροντίζει να τις ενισχύσει. Χορε'ύει με το κοριτσάκι του, το σηκώνει στο ύψος του και το στροβιλίζει... Γελάνε και οι δύο... Λίγο πιο πέρα η μαμά τούς ρίχνει κρυφά βλέμματα θηλάζοντας το νεογέννητο αδελφό.



Ο παππούς τα έδωσε όλα στο χορό. Δεν κάθισε λεπτό. Κρυμμένος πίσω από τα μαύρα γιαλιά πιστεύω ότι χόρευε με κλειστά μάτια, απολαμβάνοντας τη μουσική.



Μέσα στην αφηρημάδα μου άργησα να ακούσω τις τσιρίδες βοήθειας του φουκαρά του Πλούτο! Η τρισχαριτωμένη νεαρά ύπαρξη, αποφασισμένη ότι κανένας άλλος δεν αξίζει το χορό της, σουρομάδησε τον Πλούτο σε ένα χορό δίχως τέλος!



Κάποιος πρέπει να κάνει και τη λάντζα !!!



Θαυμάσιο εκείνο το πρωινό στο Seaport Village και στην πόλη του Σαν Ντιέγκο. Ακόμα κι αν απεικονιζόταν μια ψεύτικη, καλά τακτοποιημένη ζωή με στίλβουσα επιφάνεια, δεν ήθελες να αρχίσεις να ξύσεις το λούστρο. Ανέβαλλες για άλλη ώρα τις σκέψεις και τις κριτικές, όχι χωρίς τύψεις. Αρκετά ενοχικά συναισθήματα καθορίζουν καθημερινά τις ζωές μας. Για μερικές ώρες ας τα αφήνουμε στο περιθώριο και ας μη σκεφτόμαστε τίποτα.....

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ


Τέλος του φθινοπώρου. Ήδη ο ερχομός του χειμώνα γίνεται αισθητός... Κρύο και βροχή για όσες μέρες έμεινα. Καλή δικαιολογία για να φορέσω καπέλο χωρίς να αισθάνομαι ότι με βλέπουν σαν εξωγήινο. Η ζωή της πόλης για έναν ξένο ξεκινά στον Centraal Station. Ορδές γηγενών και αλλοδαπών χρησιμοποιούν το σταθμό αυτό για να μετακινηθούν. Σε αντίθεση με τους σταθμούς παγκοσμίως, η περιοχή γύρω από αυτόν δεν είναι κακόφημη. Από το σταθμό ξεκινά η οδός Damrak, η οποία είναι ένα είδος Πανεπιστημίου. Όλη μέρα είναι γεμάτη κόσμο και ζωή.



Όταν είχα πάει στους Καταρράκτες του Ρήνου, έμαθα ότι αν ήμουν πλατανόφυλλο και έπεφτα μέσα στα νερά, το ρεύμα του ποταμού θα με έβγαζε στο Άμστερνταμ. Πραγματικά, στο Άμστερνταμ με τα πολλά κανάλια, καταλήγει και ο Ρήνος, μεταμορφωμένος σε ένα ψωραλέο, μικρό κανάλι, χαμένος μέσα στην ανωνυμία τόσων και τόσων άλλων, έτσι που κανένας δεν του δίνει σημασία. Τον κακομοίρη το Ρήνο! Από δήμαρχος κλητήρας!



Αμέριμνοι οι κύκνοι βολτάρουν στα κανάλια. Ζωή και κότα οι κύκνοι!



Σκέφτομαι ότι αν δεν υπήρχε το ποδήλατο, θα μπορούσε κάποιος να μπερδευτεί και να νομίσει ότι βλέπει τη Βενετία. Τα ποδήλατα στην πόλη αυτή είναι πανταχού παρόντα, παρατημένα, προσεκτικά κλειδωμένα, επιμελημένα στολισμένα, κατεστραμμένα ή περιποιημένα.



Στη βόλτα ανάμεσα στα κανάλια παρατηρώ τα αντιπλημμυρικά σχέδια με τις πόρτες που ανοιγοκλείνουν σε περίπτωση που η στάθμη των νερών ανέβει. Μετά το 1953 που η Ολλανδία θρήνησε θύματα εξαιτίας μιας πλημμύρας και μιας αναπάντεχης καταιγίδας, εντάθηκε ο σχεδιασμός και η πρόβλεψη έτσι ώστε να αντιμετωπίσουν έγκαιρα μια ενδεχόμενη νέα άνοδο των νερών.


Τα τραμ είναι το μεταφορικό μέσον που αγαπούν, μετά τα ποδήλατα, οι Ολλανδοί. Τα καμπανάκια τους ηχούν συνεχώς για τους άμυαλους, τους τουρίστες, τους απρόσεκτους και τους ερωτευμένους. Έχουν παντού προτεραιότητα και διασχίζουν όλη την πόλη με ένα πολύ πυκνό δίκτυο.


Η οδός Damrak καταλήγει στην Πλατεία Dam. Στην πλατεία αυτή μπορεί όποιος θέλει, να πει, να τραγουδήσει και να μεταμφιέσει τον πόνο του. Επίδοξους ζογκλέρ μέχρι διψασμένους για αναγνώριση ή έστω αποδοχή τραγουδοποιούς θα δείτε σχεδόν όλες τις ώρες. Στο βάθος διακρίνεται το μουσείο MadameTussaud, με το ακριβό εισιτήριο αλλά τις μεγάλες ουρές. Εύπεπτο θέαμα και πεδίο αθώων φαντασιώσεων!


Ο μόνος τρόπος για να βρεθείς ανάμεσα στο λαμπερό ζεύγος είναι, δυστυχώς, το μουσείο αυτό. Η απειλή είναι μηδαμινή για το κέρινο ζεύγος! Ο (η) συγγραφέας αυτού του ιστολογίου αποκαλύπτει στους αναγνώστες και ταυτοχρόνως ομολογεί με ντροπή ότι είναι αμετανόητος fun του πρώην James Bond, Pierce Brosnan. Τι να κάνουμε? Έχουμε και αδυναμίες. Είμαστε σε θέση να μετατρεπόμαστε από διάνοια σε φύκι και τούμπαλιν! Ταλέντο είναι κι αυτό... Στο μουσείο λοιπόν αυτό, ο (η) συγγραφέας πραγματοποίησε το όνειρο του να βρεθεί δίπλα στο ίνδαλμα του και να πιστοποιήσει την άβυσσο των εκατοστών ύψους που τους χωρίζουν!


Στο πάνω οικόσημο διακρίνεται το έμβλημα της πόλης. Συγκεκριμένα τα 3 μαύρα χι στο κόκκινο φόντο αποτυπώνονται σε αναπτήρες, μολύβια, ποτήρια μέχρι καπέλα, σώβρακα και δονητές.





Magna Plaza. Σε ένα πανέμορφο κτίριο του 19ου αιώνα στεγάζεται το κυριλάτο εμπορικό κέντρο, πίσω από το Βασιλικό Ανάκτορο της Πλατείας Dam. Απλησίαστες τιμές για μας, κανονικές για παχουλά πορτοφόλια!



Οδός Kalverstraat, πεζόδρομος κοντά στην πλατεία Dam που φτάνει μέχρι την αγορά των λουλουδιών. Λογικές τιμές, πολλές προσφορές και μια θάλασσα νεαρόκοσμου. Στο δρόμο αυτό μπορεί να διαπιστώσει κάποιος πόσο αφιδώς χορηγήθηκε από τον Θεούλη το γονίδιο της ομορφιάς και του ύψους στην Ολλανδία. Σε αντίθεση με τους ελληνικούς κουβάδες που επιμένουν να φοράνε μπότες, εκεί απολαμβάνεις τεράστια μηριαία οστά, περιβεβλημένα αρμονικά από το ανάλογο κρέας να φοράνε μπότες και να αποτελούν στο σύνολο τους χάρμα ειδέσθε! Ακόμα και οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι ήταν πολύ όμορφοι και περιποιημένοι. Ξέρω, ξέρω τι ψιθυρίζετε με κακεντρέχεια... Είναι κρύοι, ψυχροί, παγωμένοι κλπ. Ε!  καλά, μην τους παντρεύεστε! Από άποψη όμως απόλαυσης οφθαλμικής είναι άπαιχτοι!



Το εμπορικό κέντρο της Πλατείας Dam στολίστηκε ήδη για τα Χριστούγεννα.


Πλατεία Dam. Δεσπόζει ο οβελίσκος των 22 μέτρων, αφιερωμένος στα θύματα του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου. Αριστερά του βρίσκεται το εμπορικό κέντρο που λέγαμε παραπάνω και στο βάθος το ξενοδοχείο Krasnapolsky που έχει μια πολύ όμορφη αίθουσα του 19ου αιώνα, με αίθριο για πρωινό. Όπως βλέπουμε το ξενοδοχείο ξεκινά στα αριστερά του η οδός  Warmoestraat, μια πολύ ενδιαφέρουσα οδός, ιδανική για βόλτα. Θα συναντήσετε ζαχαροπλαστεία που φτιάχνουν pancakes και σερβίρουν παγωτά μέχρι gay, lesbian bars, live shows, coffee shops, εστιατόρια, sex shops και toy shops για όλα τα γούστα. Η μυρωδιά που αναδύεται από τα coffee shops είναι χαρακτηριστική οπότε δε χρειάζεται να δοκιμάσετε.


Διάσημο κατάστημα με προφυλακτικά στο δρόμο που λέγαμε. Προφυλακτικό Άγαλμα της Ελευθερίας, διάφορα ζωάκια, όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου και άπειρες γεύσεις και μυρωδιές. Η ευφάνταστη βιτρίνα και οι πολλές ιδέες συγκεντρώνουν ένα πλήθος παρατηρητών και αγοραστών.




Η βόλτα στην πόλη αποκαλύπτει πολλές αρχιτεκτονικές ομορφιές. Το βράδυ τα σπίτια γίνονται ακόμα πιο όμορφα και ιδιαίτερα το σούρουπο. Το φως της μέρας που φεύγει μπλέκεται με το φως των λαμπατέρ που τοποθετούν οι Ολλανδοί στα πλάγια των παραθύρων. Επειδή δεν έχουν κουρτίνες και παραθυρόφυλλα, στις βραδινές βόλτες με το τραμ στις γειτονιές, το θέαμα αυτών των παράθυρων είναι πολύ όμορφο.



Ένα σπίτι ξεχωριστό από τα άλλα, πάνω σε ένα κανάλι. Άλλος ρυθμός, διαφορετικά χρώματα.




Περιοχή Joordan. Ακριβή περιοχή με αναπαλαιωμένα σπίτια και γύψινα αετώματα στις προσόψεις.



Πλωτά σπίτια. Και όμως δεν μένουν οι φτωχοί και οι κατατρεγμένοι. Έχουν ακριβά ενοίκια και νοούνται σαν κανονικά σπίτια, ως προς τις υποχρεώσεις στο Δήμο κλπ. Πολλά από αυτά είναι αληθινά χαριτωμένα.




Τα καραβάκια πηγαινοέρχονται ανελλιπώς μέσα στα κανάλια, είτε σαν παρακλάδι των συγκοινωνιών της πόλης είτε για τουριστικούς λόγους. Ότι και να λέμε, η θέα μιας πόλης από το νερό είναι πάντα όμορφη.



Γρίφος για όσους ξέρουν τη λατινική αρίθμιση. Στη μετώπη του κτιρίου αναγράφεται η χρονολογία κατασκευής.




Ακόμα μια όμορφη πρόσοψη κτιρίου του 1763.


                                      

Στα σπίτια της πόλης λείπουν τα μπαλκόνια και οι πρασινάδες, πλην εξαιρέσεων.



Φροντισμένη είσοδος με βιτρώ στα παράθυρα και λευκό χρώμα.




Και όμως είναι Άμστερνταμ. Τόπος προσευχής στο κέντρο της πόλης.



Α ρε Commandate πού κατήντησες!! Θα τρίζουν τα κόκκαλα σου στον τάφο σου... Έγινες τόσα και τόσα μετά το θάνατο σου... Αλλά ότι θα γινόσουν και coffee shop ποιος θα το φανταζόταν...



Η αγορά των λουλουδιών απορρόφησε όλους εμάς με τις κηπουρικές αναζητήσεις. Οι προσεκτικά διαλεγμένοι βολβοί μας θα ανθίσουν την άνοιξη και θα φέρουν λίγη ολλανδική ευωδιά στα αποπνικτικά μπαλκόνια της ζωής μας...




Λουλούδια σε υπαίθριες αγορές. Πανδαισία χρωμάτων που προσπαθεί να καθυστερήσει την έλευση του χειμώνα.



Το μετρό με φέρνει στο σταθμό Holendrecht, αρκετά έξω από την πόλη, στην περιοχή του νοσοκομείου και των πανεπιστημίων.




Φθινοπωρινό τοπίο στο δρόμο για το πανεπιστήμιο.



Επιστροφή στην πόλη προχωρημένο απόγευμα.




Ο ήλιος αποσύρεται...




Σουρουπώνει... Οι πάπιες συγκεντρώνονται στο φως που πέφτει στο νερό και οι προσόψεις των σπιτιών αρχίζουν να σκοτεινιάζουν. Η πιο όμορφη ώρα...