Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ

Η αρχή του φθινοπώρου με βρήκε στη Βόρεια Ελβετία, στην πόλη της Βασιλείας, το Basel. Πόλη που σχεδόν ακουμπά στη Γαλλία (την περιοχή της Αλσατίας) και τη Γερμανία (την περιοχή του Μέλανα Δρυμού). Ο σιδηροδρομικός της σταθμός είναι ο ελβετικός αλλά έχει και ένα παράρτημα γαλλικού και ένα παράρτημα γερμανικού. Διαλέγετε και παίρνετε! Η Βασιλεία είναι ένα από τα δύο μέρη της γης που διασχίζεις τα σύνορα με τραμ και χωρίς να το καταλάβεις βρίσκεσαι στο γαλλικό Leymen.

Η παλιά της πόλη, η Grossbasel, είναι μεσαιωνική και έχει ένα μεγάλο δίκτυο πεζοδρόμων. Τα πάντα λάμπουν από καθαριότητα και φροντίδα.

Τους Ελβετούς τους βρήκα σοβαρούς και ευγενείς. Το χαμόγελο στα χείλη, σπάνιο. Οι φωνές, τα ηχηρά γέλια, η φασαρία, ήχοι άγνωστοι που επισείουν συγκεκαλυμμένα άγρια βλέμματα. Εντύπωση όμως μου προκάλεσαν τα άφθονα σκουλαρίκια σε άνδρες όλων των ηλικιών και σωματότυπων. Αυτός ο ψυχρός λαός πώς είναι δυνατόν να λατρεύει τα σκουλαρίκια? Τόσο ασυμβίβαστο μου φάνηκε! Μεσόκοποι ευτραφείς ελεγκτές τρένων με κρίκους χρυσούς στο αριστερό αυτί, επιχειρηματίες με κουστούμι, χαρτοφύλακα και κρεμαστό σκουλαρίκι στο δεξί αυτί, τριαντάρηδες με δύο χρυσούς κρίκους στα αυτιά και πάει λέγοντας. Περίεργος τρόπος επανάστασης αυτού του λαού ενάντια στο κατεστημένο!

Τα ζώα επιβιβάζονται ελεύθερα στο κύριο μεταφορικό μέσον της πόλης : τα τραμ. Οι ιδιοκτήτες τους προνοούν και τους στρώνουν κουβερτάκια για να μην τους λερώνουν με τα ποδαράκια τους.


Τα τραμ δε γλυτώνουν από τις διαφημίσεις. Φωτογραφίζω τον κύριο Γιάννη που φωτογραφίζει το τραμ - γουρουνάκι!

Πολύ θα ήθελα να είχα το δωμάτιο μου σε μια από αυτές τις σοφίτες. Και να είναι δικό μου το ποδήλατο στην πόρτα... Αυτό όμως είναι το εύκολο κομμάτι... Το δύσκολο είναι η απόκτηση της ελβετικής σοφίτας...

Και ω του θαύματος! Βρήκα το σπάνιο λουλούδι της Επαύλεως στη Βασιλεία! Απίστευτο κι όμως αληθινό! Έψαχνα να βρω το παζάρι του Σαββάτου που γίνεται στην Petersplatz. Πήρα το τραμ 3, βρέθηκα στο Βοτανικό κήπο του Πανεπιστημίου, απορροφήθηκα μέσα στα δρομάκια, τα δέντρα και τα ταμπελάκια με τα ονόματα, μέχρι που αναγνώρισα το δέντρο της Επαύλεως! Erythrina crista - galli, Korallenstrauch Fabaceae Brasilien έλεγε το ταμπελάκι. Είχα ρωτήσει τους πάντες - ειδήμονες στο χωριό και κανείς δεν είχε ξαναδεί αυτό το δέντρο. Και το βρήκα, πού? Στη Βασιλεία! Άλλη φορά πρέπει να προσέχω πολύ τι εύχομαι...

Μπήκα στο τεράστιο γυάλινο θερμοκήπιο που φιλοξενεί τον Τροπικό Κήπο του Πανεπιστημίου. Στον προθάλαμο είχε μια μίνι γκαρνταρόμπα για να ξεντυθείς. Πώς αλλιώς να αντέξεις την υγρασία και τη ζέστη? Μέσα στον κήπο έχει παγκάκια για να ξεκουραστείς και μια διαφανή σκάλα που σε οδηγεί στην οροφή από όπου θαυμάζεις πανοραμικά όλο τον κήπο. Ο πρωτοποριακός μπαμπάς έφερε τον μικρούλη να φάει στον Τροπικό κήπο. Η μαμά του κυνηγάει την αδερφή του ανάμεσα στα φυλλώματα λίγο πιο πέρα.

Πανδαισία τροπικών φυτών και κελαηδητών από κρυμμένα στις πρασινάδες πουλιά.

Περίεργο αλλά πολύ όμορφο κρεμαστό φυτό. Υπήρχαν αρκετά θερμοκήπια με φυτά που δεν μπορούν να επιβιώσουν σε εξωτερικό χώρο. Στους προθάλαμους των θερμοκηπίων υπήρχαν μικρά γλαστράκια με καλλιέργειες των φοιτητών που μπορούσε κάποιος να πάρει για το σπίτι του αφήνοντας ένα συμβολικό αντίτιμο, όσο έκρινε ο ίδιος. Η εντιμότητα αποτελεί κάτι το απόλυτα φυσικό και αυτονόητο για το λαό αυτό.

Η βόλτα στο Βοτανικό κήπο κόντεψε να με αποσπάσει από το παζάρι. Παραλίγο!

Το τμήμα των κακτακίων! Εδώ θα μπορούσε να μάθει κανείς όλα τα ονόματα κάκτων για τα οποία αναρωτιόταν χρόνια!

Ακόμα ένα όμορφο σπίτι όλο σοφίτες, τυλιγμένο στις πρασινάδες.

Το χαρακτηριστικό σε αυτό το εστιατόριο της παλιάς πόλης, που πήγαμε για το δείπνο, ήταν η μπουαζερί στους τοίχους στην πριβέ αίθουσα. Το όνομα του γλωσσοδέτης : Restaurant Lowenzorn.

Φωτισμένη προθήκη καταστήματος με κούκλες στην Παλιά Πόλη.

Η Παλιά Πόλη ήταν εξίσου όμορφη το βράδυ όσο και τη μέρα. Η βόλτα στην πόλη όμως απαιτεί καλό καρδιαγγειακό σύστημα γιατί οι ανηφόρες είναι ουκ ολίγες!

Όμορφα κτίρια με εντυπωσιακές μασίφ περίτεχνες σιδεριές στα μπαλκόνια τους.

Σε αυτό το απλοϊκό οίκημα ήταν το ξενοδοχείο μας. Η ρεσεψιόν του ήταν ένα χολ με ένα γραφείο. Σαλόνι για να κάτσεις δεν είχε. Έκλεινε δε μετά τις 8 το βράδυ και γυρίζαμε πίσω σαν τις Σταχτοπούτες, ψάχνοντας τα κλειδιά των δωματίων μας που τα κουβαλούσαμε όλη μέρα μαζί μας και που άνοιγαν και την εξώπορτα!!!

Το ξενοδοχείο Schloss Binningen της φωτογραφίας είναι αυτό που υποτίθεται ότι μέναμε. Αυτή τη φωτογραφία είδαμε και εκεί νομίσαμε ότι θα μέναμε. Ανακαλύψαμε όμως ότι το εικονιζόμενο είναι ακριβό ρεστοράν και αίθουσες τετ α τετ δείπνων, διαλέξεων και εκδηλώσεων. Εμείς μέναμε στους απέναντι στάβλους! Αυτούς που είδατε παραπάνω. Όταν φτάσαμε από το αεροδρόμιο και κατευθυνθήκαμε προς το ωραίο οίκημα, βγήκε μια φουριόζα κοπέλα από τους Σταύλους και μας έβαλε να κάνουμε στροφή 180 μοιρών προς τα κει! Φαίνεται έτσι την παθαίνουν όλοι και η ρεσεψιόν είναι εξοικειωμένη στην "προσγείωση".
Για να σοβαρευτώ λίγο, όμως. Το κάστρο χτίστηκε το δεύτερο μισό του 13ου αιώνα. Το τσάκισαν δύο σεισμοί (1356, 1374) και μετά κάηκε (1409) και πουλήθηκε ως ερείπιο (για ένα κομμάτι ελβετικό ψωμί φαντάζομαι). 10 χρόνια μετά, ξαναφτιάχτηκε και ξανακαταστράφηκε. Κατά τη διάρκεια των χρόνων που ακολούθησαν απέκτησε μεγάλη σημασία, χρησίμευσε ως κατοικία αλλά και ως στρατιωτική βάση. Μέσα σε όλα, το 1817 κινδύνεψε να γίνει καζίνο!!! Οι Ελβετοί όμως ξεσήκωσαν τον κόσμο! Τελικά απαγορεύτηκε δια παντός να γίνει ποτέ καζίνο αλλά το 1870 πρωτοχρησιμοποιήθηκε ως ξενοδοχείο. Το 1960 αγοράστηκε από την κοινότητα του Binningen και έκτοτε χρησιμοποιείται ως ξενοδοχείο και ρεστοράν.

Τα τραμ 15 και 16 πηγαινοέρχονται στις γέφυρες του Ρήνου, προσφέροντας μια οικονομική περιήγηση της πόλης. Άριστο δίκτυο τραμ και λεωφορείων με ανακοίνωση της κάθε στάσης και της ώρας άφιξης. Δε χρειάζεται να ρωτήσεις τίποτε κανέναν. Από ποδήλατα δε, να φαν κι οι κότες.
Θα ξαναγύριζα στη Βασιλεία : για τις φθινοπωρινές βόλτες στις όχθες του Ρήνου, για το εκπληκτικό μουσείο Puppenhausmuseum (ακολουθεί), για τις βόλτες στην παλιά της πόλη και για το εξαιρετικό παζάρι της Petersplatz με πραγματάκια που ξεκινούσαν λιγότερο από 1 ευρώ (1 ελβετικό φράγκο!).




















Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ

Το ταξίδι ξεκίνησε την Παρασκευή το απόγευμα με προορισμό τα Τζουμέρκα. Η θερμοκρασία στην Αθήνα ήταν 38 βαθμοί C και στις 8.30 το βράδυ που φτάσαμε στο γεφύρι της Πλάκας ήταν 18! Το Σάββατο το πρωί φωτογράφισα από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου την ανατολή στα βουνά.

Συλλαμβάνω την ανατολή μόλις ξεμυτίζει. Η φύση μοσχοβολάει υγρασία, ένα μικρό βατράχι τρέχει πανικόβλητο στο πλακόστρωτο και ρίχνει μια βουτια στο χορτάρι... Ο Άραχθος ακούγεται να βουίζει καθώς κυλά πιο πέρα.

Μείναμε στο ξενοδοχείο "το Γεφύρι της Πλάκας". Φτάσαμε το βράδυ, αφήσαμε τα πράγματα μας και πήγαμε με τα πόδια μέχρι το γεφύρι. Η ατμόσφαιρα ήταν ευχάριστα ψυχρή μετά τη ζέστη της Αθήνας. Γύρω από το γεφύρι υπάρχει ένας μικρός οικισμός με ταβερνάκια, ό,τι πρέπει για τους πεινασμένους non stop ταξιδιώτες.

Το ξενοδοχείο ήταν πολύ άνετο και προσιτό οικονομικά. Πληρώσαμε 60 ευρώ το δίκλινο δωμάτιο με πρωινό. Η θέα από τα δωμάτια είναι αυτό που είδατε στις προηγούμενες φωτογραφίες με τη διαφορά ότι η πραγματικότητα είναι ακόμα καλύτερη. Λείπουν δε οι μυρωδιές και οι ήχοι! Οι ιδιοκτήτες είναι νέοι άνθρωποι και φάνηκαν ορεξάτοι αλλά και ευγενείς. Το αξιοσημείωτο στην υπόθεση είναι ότι έχουν οργανώσει δραστηριότητες όπως rafting στον Άραχθο, trekking στους Καλαρρύτες και το Συράκο και ποδήλατο βουνού σε μονοπάτια. Έτσι λοιπόν κράτησα μια νοερή σημείωση να οργανώσω ένα φθινοπωρινό σαββατοκύριακο με εξωφρενικές δραστηριότητες πρωινές και βραδινές! Υποψήφια θύματα θα είναι οι συνάδελφοι της δουλειάς με τα ταίρια τους. Θα το κάνω, είναι βέβαιο! Δύο φωτογραφίες μετάνοιωσα που δεν έβγαλα στο ταξίδι. Η πρώτη ήταν ένα κάδρο από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου (επιφυλάσσομαι την επόμενη φορά) που έδειχνε ένα τεράστιο αληθινό ξερό φθινοπωρινό φύλλο. Είναι το πιο τεράστιο φύλλο που έχω δει στη ζωή μου! Είναι τόσο εντυπωσιακό που κρατάω σημείωση να επανέλθω.

Το γεφύρι της Πλάκας στον Άραχθο, αδικημένο όμως γιατί δε φαίνονται τα δύο μικρότερα πλαϊνά του τόξα.

Ο Άραχθος. Η διαδρομή από την Άρτα μέχρι το γεφύρι είναι σε υψόμετρο (περίπου μια ώρα), μετά κατεβαίνει μέχρι το γεφύρι και στη συνέχεια (για μισή ώρα) ξαναγίνεται ανηφορική μέσα από ελατοδάσος μέχρι την Πράμαντα. Ο αρχικός σχεδιασμός ήταν να μείνουμε στην Πράμαντα αλλά ψάχνοντας για τη διαμονή διαπίστωσα ότι οι τιμές ήταν κατά πολύ ακριβότερες από αντίστοιχο χωριό της Ελβετίας. Θεώρησα υπερβολικό να διαθέσω από 80 - 120 ευρώ για ένα δίκλινο στον οικισμό Τσόπελα του χωριού! Έτσι κάπως προέκυψε το ξενοδοχείο που μείναμε. Ουδέν κακόν αμιγές καλού διότι ανακαλύψαμε τις δραστηριότητες, το φύλλο κλπ.

Η σιδερένια γέφυρα της ΜΟΜΑ (αθάνατε Στρατέ!) για τα αυτοκίνητα στην Πλάκα.

Η Πράμαντα, στους πρόποδες της Στρουγγούλας, ενός βράχου - βουνού χαρακτηριστικού του χωριού, είναι πολύ όμορφη αυτή την εποχή που ο πολύς κόσμος έχει φύγει. Το ταξίδι προέβλεπε μισάωρη στάση για ένα τρισάγιο στο κοιμητήρι του Αη Γιώργη. Η δεύτερη φωτογραφία που δεν έβγαλα ήταν εκεί. Ο παπάς του χωριού κατάφερε να επεκτείνει το κοιμητήριο. Βρήκαμε τους εργάτες να ξεκαλουπώνουν τις νέες θέσεις - κατοικίες, καμιά πενηνταριά στο σύνολο. Απορώ πώς μου διέφυγε αυτή η φωτογραφία. Οι κατοικίες αποτύπωναν όλη τη ματαιότητα της ζωής. Θεσούλες ομοιόμορφες η μία δίπλα στην άλλη, συγκεκριμένου βάθους που σε έκαναν να σκεφτείς ότι περνάς τον περισσότερο καιρό σου να στεναχωριέσαι για κουταμάρες, για πράγματα ανάξια λόγου ενώ η ζωή φεύγει!

Φύγαμε από την Πράμαντα, διασχίζοντας τα Τζουμέρκα με κατεύθυνση τα Γιάννενα και την Εγνατία Οδό.

Εντυπωσιακή η Εγνατία Οδός με πολλά, πάρα πολλά τούνελ! Αν ήξερα ότι ήταν τόσα πολλά θα τα μετρούσα! Μεγάλο έργο! Ακόμα είναι χωρίς διόδια, parking, χώρους στάσης και ανεφοδιασμού αλλά φαντάζομαι ότι σύντομα αυτή η παράλειψη θα τακτοποιηθεί. Τόσος κόσμος περιμένει να σωθεί από τέτοιες άδειες λειτουργίας!

Στάση στα Γρεβενά για καφέ στην πλατεία. Πόλη με δημοτικά parking (σέ ένα από τα οποία αφήσαμε το αμάξι μας), ένα ποτάμι να τη διασχίζει και την άλλη όχθη να θυμίζει Φλώρινα. Αδιαχώρητο στις καφετέριες της πλατείας και των γύρω πεζόδρομων. 3 καφέδες freddo και ένας ελληνικός 8.50 ευρώ! Άντε να τους πιείς στην Αθήνα αυτούς...

Μετά την ανάσα στα Γρεβενά ξαναμπήκαμε στην Εγνατία με κατεύθυνση Θεσσαλονίκη και από κει Πολύκαστρο Κιλκίς. Τακτοποιηθήκαμε σε ένα μέτριο ξενοδοχείο και φάγαμε σε ένα εστιατόριο τουρλού με πιπεριές και μελιτζάνες (άπαιχτο, έχουν μια παράδοση εκεί πάνω στα τουρλού), πλατιά φασολάκια, μπάμιες και μοσχάρι κοκκινιστό, όλα νοστιμότατα. Φαγητά και ποτά για 4 ίσον 20.50 ευρώ! Στο ταξίδι αυτό εξελίχθηκα σε Σάυλωκ!
Η περιοχή έχει πολύ στρατό και αστυνομία αλλά και περιέργες υπηρεσίες όπως αυτή που βλέπετε : ομοσπονδιακή θυροφυλακή!
Στο Πολύκαστρο έχασα μια τρίτη φωτογραφία που δεν έβγαλα : μια επιγραφή σε κατάστημα "ο μπαμπουτσωμένος γάτος".
Παραθέτω ένα εικαστικό αριστούργημα! Απαύγασμα αισθητικής από μια μεσόκοπη, πέραν των δεύτερων -ήντα, κυρία! Βρισκόμαστε στο προαύλιο της εκκλησίας που γινόταν ο γάμος - αφορμή του ταξιδιού. Φωτογραφίζω διάφορους καλεσμένους σε ενσταντανέ. Πολλές φορές τρομάζω με την ιδέα ότι κάποιος κάποτε κάπου θα με σπάσει στο ξύλο επειδή τον φωτογραφίζω. Οι περισσότεροι αναρωτιούνται τι τους βρίσκω και τους φωτογραφίζω και με κοιτάζουν έκπληκτοι. Άλλοι πάλι με κοιτάζουν καχύποπτα.

Τα κοριτσάκια αυτά τα κυνηγούσα από την εκκλησία για να απαθανατίσω. Ευτυχώς βρήκα την ευκαιρία που ήθελα για να τα ξεμοναχιάσω στο τραπέζι του γάμου! Κοιτάξτε τα τι αθώα ποζάρουν!

Ταξινομείται ως η καλύτερη φωτογραφία της ανάρτησης! Θαυμάστε χάρη και ομορφιά! Πού να τα βλέπατε να χορεύουν κιόλας!


Παραθέτω μερικές στιγμές κεφιού (τυλιγμένες σε ασπρόμαυρες ρίγες) από το γλέντι του γάμου. Η πραγματικότητα ήταν πιο φριχτή.

Ακόμα μια φρικιαστική στιγμή. Τα λόγια περιττεύουν. Η σχέση με τον καθρέφτη είναι πολλαπλώς διαταραγμένη! Τα ειδικά μαγαζιά ρούχων για περιποιημένες εμφανίσεις είναι για τις "άλλες".

Το επόμενο πρωινό, αυτό της Κυριακής, απολαύσαμε εξαιρετικές μπουγάτσες με τυρί και κρέμα στο "Τα...μαμ". Γευστική και οικονομική ποίηση! 6 μπουγάτσες και 4 καφέδες 15 ευρώ. Ατελείωτη ουρά από στρατιώτες με τις στολές τους που ήρθαν για να πάρουν μπουγάτσες για "μέσα". Αποχαιρετάμε το Πολύκαστρο με κατεύθυνση την Αξιούπολη και το χωριό Πηγή. Αφού χαθήκαμε μερικές φορές, ελλείψει σήμανσης (γνωστό στην Ελλάδα), στην πλατεία του χωριού στρίψαμε αριστερά. Βρισκόμαστε στο βουνό Πάικο και κατευθυνόμαστε στη Λίμνη Μεταλλείου. Απέχει περίπου 15 χλμ από την Αξιούπολη και η διαδρομή μέσα από το βουνό είναι όμορφη. Η λίμνη είναι τεχνητή, βάθους 35 μέτρων και μήκους 2 χλμ.

Άποψη της λίμνης από το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, χτισμένο σε ένα γήλοφο στην όχθη της λίμνης. Υπάρχουν ειδικά διαμορφωμένοι χώροι για πικ νικ με παγκάκια και μικρές πέτρινες ψησταριές.

Στη λίμνη υπάρχουν άφθονες πέστροφες.
Η περιοχή της λίμνης είναι πολύ κοντά στα σύνορα. Το σήμα της κινητής τηλεφωνίας μας καλωσόρισε πολλές φορές στην Republic of Macedonia. Μπρρρρ...
Αλλαγή τοπίου. Φεύγουμε από το Κιλκίς, μπαίνουμε στον εθνικό δρόμο με κατεύθυνση την Αθήνα. Η τελευταία παράκαμψη γίνεται στον Πτελεό, το ένα από τα δύο άκρα που κλείνουν τον Παγασητικό κόλπο. Τρώμε ψάρια στο χωριό Πηγάδι, σχεδόν απέναντι από το Τρίκερι. Γυρίζουμε όλα τα χωριουδάκια του ποδιού.

Η περιοχή έχει πολλές μικρές παραλίες με σπίτια κυριολεκτικά μέσα στο κύμα. Αυθαίρετες δομήσεις και σωρηδόν καταπατήσεις. Δειλά δειλά εμφανίζονται εταιρείες κατασκευής πολυτελών μεζονετών με πισίνες!

Ο δρόμος είναι βατός και η διαδρομή παραθαλάσσια.


Τα αρμυρίκια φτάνουν μέχρι το κύμα αλλά και οι ελιές!

Πρώτη φορά είδα ελιές τόσο κοντά στο κύμα! Άραγε το λάδι και οι ελιές είναι υφάλμυρα?

Ακολουθούμε ένα παραθαλάσσιο χωματόδρομο με κατεύθυνση το Φάρο και τη Γλύφα. Διάσπαρτες βιλίτσες με πέτρινες περιφράξεις αλλά είδα και πριβέ πολυτελή σπιτάκια - ξενοδοχείο, για διακοπές μακριά από τα βλέμματα του κόσμου.

Ο καιρός είναι φθινοπωρινός, η θάλασσα μουντή. Το ταξίδι μας τελειώνει αλλά δε μελαγχολούμε. Τα καλύτερα έρχονται...

Στο βουναλάκι απέναντι, θαυμάζουμε τα θέρετρα των ανθρώπων του Θεού, θέρετρα για προσευχή, φαντάζομαι και περισυλλογή.
Ξαναβγαίνουμε στον Εθνικό δρόμο και σιγά σιγά μας τυλίγει το ζεστό σύννεφο της Αθήνας. Σύνολο χιλιομέτρων 1700 σε δύο μέρες! Ο οδηγός ένας και ακούραστος!
Και εις άλλα με υγεία!

















Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ!

Όσο κι αν δεν μου αρέσει, το ημερολόγιο δείχνει ότι ακόμα ένα καλοκαίρι τελείωσε. Τι κι αν επιμένουμε να ευχόμαστε "καλό υπόλοιπο καλοκαίρι", τι κι αν μεθοδεύουμε αποδράσεις διπλώνοντας προσεκτικά τα μαγιώ μας και τις πετσέτες μπάνιου... Φευ! Οι μέρες μίκρυναν, τα πρώτα κίτρινα φύλλα στα πλατάνια και τις καρυδιές άρχισαν κιόλας να πέφτουν... Σύντομα και η νύφη - βουκαμβίλια θα αρχίσει να ρίχνει τα άνθη της..








Έσπασε το τζάμι του τραπεζιού...Ε και? Η νοικοκυρά του σπιτιού βρήκε τη λύση μέχρι να φτιαχτεί το τζάμι!



Κάπως έτσι φαντάζομαι την πόρτα του Παράδεισου!