Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

ΘΕΑ ΑΠΟ ΨΗΛΑ : TABLE MOUNTAIN, CAPE TOWN


Ωχ! με πιάσατε στα πράσα να πετάω σχεδόν με τα νεγκλιζέ! Πρωί πρωί ξεκίνησα για να τα προλάβω όλα! Σήμερα η μέρα περιλαμβάνει ύψη αντάξια της ιπτάμενης υπογραφής μου! Πετάω καρφί για να κουτουλήσω στον πέτρινο τοίχο του Κάστρου της Καλής Ελπίδας ενώ στον ορίζοντα βλέπετε το Table Mountain.


Το Κάστρο της Καλής Ελπίδας αμφιβάλλω αν είδε ποτέ στη ζωή του αληθινές μάχες. Αποτελεί βέβαια την έδρα της στρατιωτικής διοίκησης του Δυτικού Ακρωτηρίου και χτίστηκε για να προστατεύει την πόλη αλλά πέραν τούτου ουδέν. Άχρηστο παρέμεινε και αναπαύεται έτη στις δάφνες του. Ο ρόλος του ήταν περισσότερο να κουβαλά ιστορικά απομεινάρια της ολλανδικής κατοχής, όπως ένα τραπέζι 100 ατόμων! Οι μάχες σε αυτή τη χώρα αποδείχτηκαν άνισες. Το Κάστρο έχει απομείνει να υποδέχεται ορδές τουριστών και επισκεπτών.


Ανηφορίζουμε οδικώς για το Table Mountain. Μην παραπλανηθεί και νομίσει κάποιος ότι οδηγούμε εμείς! Εδώ οδηγούν ανάποδα και δεν έχουμε όρεξη για ατυχήματα! Αρκετά τραβάμε για να διασχίσουμε τους δρόμους. Από αλλού κοιτάς και από αλλού σου έρχεται...


Σουρουπώνει, ο καιρός είναι θαυμάσιος και το φως του ήλιου που δύει σκιάζει μέρη της πόλης έτσι καθώς τη βλέπουμε από ψηλά. Η βλάστηση είναι χαμηλή και τα δέντρα ταλαιπωρημένα από τον αέρα.

 
Το τελεφερίκ για το βουνό αποτελεί από μόνο του ένα αξιοθέατο. Αν υποφέρετε από ζάλη και υψοφοβία, βάλτε τες προσωρινά στην άκρη για να ζήσετε την άνοδο με το τελεφερίκ. Πριν ταξιδέψετε προμηθευτείτε εγκαίρως το ειδικό χαπάκι από το γιατρό σας, πάρτε το μισή ώρα πριν και επιβιβαστείτε με το κεφάλι ψηλά. Καθώς το τελεφερίκ σκαρφαλώνει ψηλά στο βουνό, περιστρέφεται κιόλας και έχει δύο παράθυρα ανοιχτά. ΄Ετσι, βιώνεις την απαράμιλλη θέα, την περιστροφική κίνηση και τον δροσερό αέρα της ανόδου στο πρόσωπο.  


Η θέα της πόλης από ψηλά είναι εντυπωσιακή. Στο μυαλό μου έρχονται εικόνες από άλλα ταξίδια. Σκέφτομαι τη θέα μιας πόλης από το καμπαναριό της εκκλησίας. Χιλιάδες κόκκινες λαμπυρίζουσες στον ήλιο στέγες, μια θάλασσα από κόκκινες στέγες... Η θάλασσα εδώ είναι πραγματική. Περιβάλλει μια επίπεδη πόλη στους πρόποδες ενός βουνού.  


Ακόμα πιο ψηλά, ακόμα πιο ψηλά. Παραλληλίζω το ανέβασμα στα ύψη, με τη συντροφιά αυτού του ταξιδιού. Περιβάλλομαι από συνταξιδιώτες που η άνοδος ψηλά στην ιεραρχία αποτέλεσε και αποτελεί τον τρόπο ζωής τους. Υπήρξε η διαρκής αναζήτηση τους, ο σκοπός της ζωής τους, η μόνιμη φιλοδοξία τους. Δεν ξέρω πόσοι από αυτούς, εγκλωβισμένοι στη δίνη της ανόδου έχουν αναπτύξει την κρίση να εκτιμήσουν τα πολύ απλά που τους προσφέρονται. Δεν ξέρω πόσοι από αυτούς χάρηκαν πραγματικά τη θέα από ψηλά. Σκόνταφτα σε συνοφρυωμένα, ανίκανα να χαμογελάσουν πρόσωπα, που γκρίνιαζαν για τα πάντα. Κάποια στιγμή θα κάνω ένα αφιέρωμα στις ταξιδιωτικές συμπεριφορές...

Μια υποψία μόνο σύννεφου καθρεφτίζεται αυτάρεσκα στο βουνό. Ο καιρός ήταν με το μέρος μας.
Το εντυπωσιακό Table Mountain υποφέρει από το "τραπεζομάντηλο". Το τραπεζομάντηλο είναι ένα μεγάλο δυσκίνητο σύννεφο που περιτυλίγει το βουνό πολλές μέρες του χρόνου και κρύβει τη θέα τόσο του βουνού όσο και της πόλης από το βουνό. Άμα είσαι άτυχος και έχεις το τραπεζομάντηλο όσο μείνεις στην πόλη, πάει... έχασες πολλά. Ούτε και έχει νόημα να πληρώσεις το αλμυρό εισιτήριο για να ανέβεις με το τελεφερίκ όταν υπάρχει το τραπεζομάντηλο.  


Στο βάθος, στο κέντρο και προς τα δεξιά βλέπουμε.... Δεν είπα "στα δεξιά" σκέτο.... Είπα "στο κέντρο και προς τα δεξιά"....οπότε μην καρφώνεστε στο γήπεδο που θα γίνει το επόμενο Μουντιάλ. Συνεχίζω. Βλέπουμε ένα νησάκι μέσα στον ωκεανό. Είναι το νησάκι Ρόμπεν, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς ήδη από το 1999. Το Robben Island χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή για πάρα πολλά χρόνια, από τα χρόνια κυριαρχίας των Ολλανδών μέχρι πρόσφατα. Ο πιο διάσημος κρατούμενος εκεί υπήρξε ο Νέλσον Μαντέλα. Σήμερα μπορεί να το επισκεφθεί κάποιος με καραβάκι από το Waterfront και να ξεναγηθεί πιθανόν από έναν πρώην έγκλειστο.  

Το Table Mountain έχει χαραγμένα μονοπάτια διαδρομών πεζοπορίας. Η καταμέτρηση έχει δείξει πάνω από 300 διαδρομές προς τα πάνω και κάτω σε ένα βουνό που μοιάζει εύκολο αλλά δεν είναι. Εάν εστιάσετε στη φωτογραφία θα δείτε μικρές πολύχρωμες κουκίδες στο μονοπάτι να σκαρφαλώνουν περιχαρείς. Εδώ που τα λέμε, άμα ασχολείσαι με πεζοπορίες και τρέχεις με τους ορειβατικούς συλλόγους ανά τα βουνά της Ελλάδας, είναι τιμή να περπατήσεις στο Table Mountain και να φτάσεις στην κορυφή. Δύσκολο ε? Καλά! Πιο εύκολο είναι να ανέβεις με το τελεφερίκ, να νοιώσεις τον αέρα της ανόδου που λέγαμε και μετά να κατέβεις ποδαράτος 2.5 ώρες. Προσοχή! Εδώ είναι απαραίτητη η παρέα. Η ομίχλη και το τραπεζομάντηλο μπορεί να εμφανιστούν ξαφνικά και να βρεθείς να πλέκεις στεφάνια με πρωτείς σε κάποια πλαγιά του βουνού.  


Βραχώδες το Table Mountain, με τη δική του μοναδική χλωρίδα, αποτελεί σήμα κατατεθέν της πόλης και αγαπημένη προσφυγή του βλέμματος κάθε κατοίκου μόνιμου ή περαστικού. Αν το καλοσκεφτείς σου προκαλείται δέος όταν αντικρύζεις το επιβλητικό αυτό βουνό, ύψους 1073 μέτρων, σχεδόν μέσα στην πόλη. 


Όχι, δεν είμαι εγώ σε αυτή τη φωτογραφία. Ούτε αναρρίχηση έκανα ούτε πεζοπορία. Διαλέξτε. Ή θα συνέλεγα και θα έγραφα εντυπώσεις ή θα έκανα αναρρίχηση. Όλα δεν τα προλαβαίνω!  


Η ελληνική παρέα, εξ ορισμού θορυβώδης και ενθουσιώδης, έδωσε μια νότα φασαρίας στην καμπίνα του τελεφερίκ. Απαλλαγμένοι από το βάρος της καθημερινότητας και αναζωογονημένοι από τον αέρα της ανόδου, γελάσαμε, αλληλοπειραχτήκαμε, στηθήκαμε, φωτογραφηθήκαμε, σαν παιδιά του δημοτικού που τα πηγαίνουν εκδρομή. Υπήρξαν αναπόφευκτα μερικές λυπηρές εξαιρέσεις που όμως πέρασαν απαρατήρητες, βουτηγμένες στη θλίψη της σοβαρότητας τους.
  

Μπρρρρ.... έκανε κρύο εκεί πάνω. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Ο αέρας της ανόδου μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε πολικό ψύχος. Το ψύχος καταλαμβάνει πρώτα το χαμόγελο και τάχιστα τις καρδιές.

Εντυπωσιακό το Table Mountain! Στην αρχή, όταν το είδα από την πόλη απογοητεύτηκα. Τι ξερόβραχος είναι αυτός, είπα, μέσα στην πόλη. Και τι ξεραίλα είναι αυτή? Τι πέτρες? Πήγαινα και στη Στρογγούλα άμα ήθελα. Δεν μιλούσα εγώ. Μιλούσε η κηπουρική καρδιά μου που αρέσκεται σε πρασινάδες, βουνά και αχαλίνωτες βλαστήσεις. Κάθε τοπίο έχει την ομορφιά του. Η αγριάδα του Table Mountain είναι εκπληκτική. Ακολουθούν και άλλα, εκπληκτικά και μη.  

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

ΠΕΤΩΝΤΑΣ ΝΟΤΙΑ : CAPE TOWN


Ο ήλιος ανατέλλει στην πόλη. Από την ελληνική άνοιξη περάσαμε δια μιας στο νοτιοαφρικανικό φθινόπωρο. Η μέρα προμηνύεται ζεστή. Μετά από ένα τόσο κοπιαστικό ταξίδι ο καιρός φαίνεται ότι θα μας αποζημιώσει.


Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο μάς προσπέρασε ένα εξωτικό μπουλούκι γεμάτο άγχος για την τακτοποίηση του. Αναμετρήθηκαν οι ματιές μας και το ίδιο εξωτικοί τους φανήκαμε και εμείς. 


"Έχει γούστο να μου δώσουν δωμάτιο χωρίς θέα...", σκέφτεται προβληματισμένη.



Το Old Town House χτίστηκε το 1761 και βλέπει στην πολύχρωμη πλατεία της Greenmarket. Αποτελούσε κάποτε το Δημαρχείο της πόλης. Σήμερα στεγάζει ολλανδικούς και φλαμανδικούς πίνακες που δώρισε ο Μαξ Μικαέλις, γεννημένος στη Γερμανία και σπουδασμένος στη Νιρεμβέργη. Εκεί λέγεται ότι του μπήκε το μικρόβιο της τέχνης και η αγάπη για τους old masters, δηλαδή τους ευρωπαίους ζωγράφους που δημιούργησαν πριν το 1800. Ο μετέπειτα σερ εγκαταστάθηκε στο Cape Town το 1919 και εξελίχθηκε σε μεγάλο έμπορο έργων τέχνης και δωρητή. Η συλλογή προσφέρεται για επίσκεψη αλλά κάλλιστα μπορεί να αποτελέσει το πρόσχημα για να βγει κάποιος στο όμορφο μπαλκόνι που βλέπετε για να αγναντέψει από ψηλά την Greenmarket. 


Η λιθόστρωτη πλατεία και η αγορά (Greenmarket Square) δημιουργήθηκε τον 18ο αιώνα για να πουλάνε οι αγρότες τα προιόντα τους. Σήμερα είναι μια πολύβουη και πολύχρωμη αγορά χειροτεχνημάτων και αναμνηστικών. Το ευχάριστο στις αγορές της πόλης είναι ότι εκλείπουν παντελώς τα made in China σουβενίρ, που απαντώνται πλέον σε κάθε ευρωπαική πόλη και χωριό. Όλα όσα βρίσκονται εδώ είναι φτιαγμένα από τα χέρια των ντόπιων.   


Για τους τεμπέληδες και μη ενδιαφερόμενους για μπιχλιμπίδια συνταξιδιώτες μας στη γωνία της Greenmarket, στο ισόγειο του θαυμάσιου κτιρίου, περιμένει ένας μικρός τόπος ανάπαυσης και κατάποσης κρύας τοπικής μπύρας Castle.


Τα αναπαλαιωμένα και πολύ περιποιημένα κτίρια ξεπροβάλλουν σχεδόν από παντού σε αυτή την πόλη. Οι ρυθμοί τους μου είναι πολύ αγαπητοί στο μάτι, αν και αγνοώ τα ονόματα τους και τα επι μέρους χαρακτηριστικά τους.  Πολλές φορές αναρωτιέμαι μήπως έπρεπε να έχω γίνει αρχιτέκτονας.


Η αρχαιότερη τράπεζα της πόλης με συναλλαγές που ίσως είναι παρόμοιες με το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου. Όχι μόνο εδώ αλλά παντού.


Η Trafalgar Square είναι ένα σκεπασμένο δρομάκι που είναι μαζεμένα τα ανθοπωλεία. Δίπλα στην όαση των λουλουδιών βρίσκεται ένα φρικαλέο εμπορικό κέντρο. Δε φαντάζομαι να ήθελε κάποιος φωτογραφία του?


Το εθνικό λουλούδι της Νότιας Αφρικής λέγεται πρωτέας. Το όνομα είναι δανεισμένο από τον έλληνα θεό Πρωτέα ο οποίος μπορούσε να αλλάζει τη μορφή του κατά βούληση. Στην οικογένεια των πρωτέων περιλαμβάνονται πάρα πολλές ποικιλίες σε όλο τον κόσμο, για αυτό δόθηκε στο λουλούδι το συγκεκριμένο όνομα. Το κηπουρικό μου μάτι αμέσως συνέλαβε τον διαφορετικό πρωτέα στην όαση των γνωστών λουλουδιών. 


Οι βοτανολόγοι που έφτασαν για πρώτη φορά στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας στα 1600 εντυπωσιάστηκαν σαν και μένα από το λουλούδι. Βλέπετε ότι το έμπειρο στην ομορφιά μάτι διαιωνίζεται ανά τους αιώνες! Ο επονομαζόμενος King Protea ανήκει στην οικογένεια των πρωτέων αλλά έχει μεγαλύτερο και εντυπωσιακότερο άνθος. Απαντάται κατά κανόνα στη Νότια Αφρική και οι κάτοικοι τον αγαπούν πολύ. Διατηρείται πολλές μέρες στα βάζα και είναι εξίσου όμορφος όταν αποξηρανθεί.
Όχι, δεν έφερα πρωτείς από το ταξίδι. Το σκέφτηκα να φέρω αλλά πώς θα τους κουβαλούσα? Είδα και τους σπόρους που τους πουλούσαν σε φακελλάκια  αλλά η πικρή κηπουρική εμπειρία των ολλανδικών τουλιπών με απέτρεψε από το να πιώ ένα ακόμα πικρό ανθοκομικό ποτήρι. 


Πήρα την απόφαση μου. Μόλις τελειώσω με κάποιες εκκρεμότητες θα διαβάσω λίγη αρχιτεκτονική για να μπορώ να γράφω "να μια όμορφη πρόσοψη κτιρίου τάδε στυλ" συμπιεσμένου ανάμεσα σε μοντέρνα τέρατα.


Βρισκόμαστε στο Grand Parade, μια μεγάλη πλατεία που υπήρξε χώρος παρελάσεων αλλά και εκτελέσεων. Τώρα περιλαμβάνει μια πολύχρωμη, ελαφρώς κακομοιριασμένη υπαίθρια αγορά. Στη μια πλευρά της πλατείας θαυμάστε το πανέμορφο κτίριο (τάδε ρυθμού) που στεγάζει το Δημαρχείο του Cape Town (Old Town Hall).


Δε μπορώ να αντισταθώ σε μια ακόμα φωτογραφία.


Ως ταξιδιάρικο πουλί κουράστηκα από τη βόλτα και έκατσα λίγο να ξαποστάσω προτού χωθώ στην υπαίθρια αγορά του Grand Parade.


Εδώ και τώρα επισκευές κινητών τηλεφώνων!


Βόλτα ανάμεσα στους πάγκους. Εδώ οι λευκοί αποτελούν μειοψηφία.


Υπαίθριος τσαγκάρης.


Υπαίθρια κομμωτική! Το μωρό λαγοκοιμάται στην αγκαλιά της μαμάς. Όταν ξυπνήσει, η μαμά του θα έχει ένα σωρό κοτσιδάκια στο κεφάλι.
Κάποια, δε λέω ποια, μπήκε στον πειρασμό να κάτσει να της κάνουν ένα (μόνο) κοτσιδάκι στα μαλλιά (καθότι μακριά και θα έδειχνε ωραίο). Σύντομα επανήλθε στην πραγματικότητα της προχωρημένης ηλικίας, αποτρεπτικής των μπεμπεκιάσματων. Αν ήταν άλλες οι συνθήκες και δεν έσερνε την παρέα μαζί της, ως άλλο καράβι τις σαβούρες του, ίσως και να το έκανε.
   

Πλατεία των 4 Εκκλησιών. Ο Κύριος ατενίζει σοβαρός τους περαστικούς περικυκλωμένος από την αύρα του παλιού και του νέου.



Μα ήταν θαυμάσια αυτή η πρόσοψη, πώς να αντισταθώ? Είχε κάτι το ελληνικό!


Και η διπλανή επίσης.


Πεζόδρομος στο κέντρο της πόλης. Αντίθετα από τα όσα λέγονται και γράφονται, η βόλτα στην πόλη δε φάνηκε να κρύβει κανέναν κίνδυνο. Η πλειοψηφία του κόσμου ήταν μαύροι και μιγάδες. Δε νιώσαμε καμία απειλή ούτε συλλάβαμε κάποιο ύποπτο βλέμμα (τα βλέμματα που συγκεντρώναμε ήταν μόνο θαυμασμού για τα εξωτικά ευρωπαικά χαρακτηριστικά μας, ειδικά τα ανοιχτόχρωμα μάτια). Δεν μας ενόχλησε κανείς και τουναντίον θα έλεγα, όλοι ήταν πρόθυμοι να μας κατευθύνουν και να μας εξηγήσουν τα δρομολόγια στο χάρτη. Η συννενόηση ήταν εύκολη επειδή όλοι μιλούν και αγγλικά. Σχεδόν σε κάθε διασταύρωση υπήρχε ένας εύκολα διακριτός υπάλληλος που διευκόλυνε τόσο τους ξένους όσο και την κίνηση πεζών και αυτοκινήτων, αν και υπήρχαν παντού φανάρια της τροχαίας. 


Να και ένα χαριτωμένο ταξί. Αυτού του είδους τα ταξί μπορούν να τα μισθώνουν μόνοι οι άνετοι οικονομικά επειδή είναι πολύ ακριβά για το μέσο κάτοικο της πόλης. Ο περισσότερος κόσμος κινείται με κάτι λευκά minibus που οργώνουν νυχθημερόν την πόλη. Οι ιδιοκτήτες τους είναι πάμπλουτοι μαύροι που τα κατέχουν εν είδει εταιριών και έχουν υπαλλήλους μαύρους οδηγούς. Η συμφωνία είναι να δίνουν οι υπάλληλοι στον ιδιοκτήτη ένα προκαθορισμένο (μεγάλο για τα δεδομένα) ποσόν τη μέρα και από κει και πέρα όσα βγάζουν να είναι ο μισθός τους, εννοείται χωρίς ασφάλιση και σύνταξη. Έτσι, στοιβάζουν μέχρι και 20 άτομα μέσα τη φορά, σαν σαρδέλες, για να τα πάνε στις δουλειές τους. Είναι ο οικονομικότερος και γρηγορότερος τρόπος να πάει κάποιος εκεί που θέλει, μέσα και έξω από την πόλη. Το κόμιστρο είναι αμελητέο. Η ασφάλεια της οδήγησης βέβαια αποτελεί ένα άλλο θέμα. Αυτού του είδους η διακίνηση απαγορεύεται ρητά στους τουρίστες επειδή δεν είναι ασφαλής για κάποιον που δεν γνωρίζει καλά την πόλη. Οι όχι ζάμπλουτοι λευκοί κάτοικοι της πόλης που έχουν έρθει στο κέντρο για δουλειές, έχουν παρκάρει σε μια ωραία θέση το αυτοκίνητο τους και δε θέλουν να τη χάσουν, κινούνται όλη μέρα με αυτού του είδους τα ταξί και όταν τελειώσουν ξαναπαίρνουν το αυτοκίνητο τους και πηγαίνουν σπίτι!   
  

Ουπς! Το είδαμε κι αυτό στη βόλτα μας! Εφόσον υπάρχουν 50.000 Έλληνες εδώ, τι πιο φυσικό να έχουν την τράπεζά τους.


Η Σχολή Καλών Τεχνών περιβάλλεται από μια πολύ όμορφη πλατεία με αγάλματα που από μακριά σε ξεγελούν για περαστικούς. Παράδειγμα ο κύριος που μιλάει στο κινητό του τηλέφωνο.  


Στα παγκάκια της πλατείας αυτής μαζί με τα αγάλματα συνυπάρχουν αρμονικά μαύροι και λευκοί φοιτητές που ζωγραφίζουν στα μπλοκ τους.


Η βόλτα τελειώνει με ένα ωραίο δείπνο. Πολύχρωμες πετσέτες φαγητού, κεραμικά κουπάκια για τη σούπα και ψωμάκια με καλαμπόκι ψημένα μέσα σε μικρά γλαστράκια!
Αύριο είναι μια άλλη μέρα...

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

ΒΟΛΤΑ ΣΤΗ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΝΙΡΕΜΒΕΡΓΗ

Αρχές του Δεκέμβρη γίνονται τα καλύτερα ταξίδια. Οι βροχές του φθινοπώρου είναι πια μακριά, το κρύο είναι τσουχτερό αλλά ωραίο και μπορείς να απολαύσεις όλα τα πολυσύχνα μέρη του κόσμου έρημα από ορδές τουριστών. Αν είσαι τυχερός και το μέρος προσφέρεται, μπορεί να δεις μέχρι και χιόνι (επόμενη ανάρτηση)! Άσε που πας ενάντια στο ρεύμα ξενιτεμού των γιορτών που αμπαλάρεται σε πακέτο με τις υπέρογκες τιμές των πάντων! Αυτά όλα περίμενα αλλά και πάλι ο κόσμος ήταν πολύς. Ίσως επειδή σκέφτηκαν όλοι σαν και μένα.
Η πόλη βίωνε τον ερχομό των γιορτών. Όπως όλες οι πόλεις του Ρομαντικού Δρόμου της Βαυαρίας ζει και αυτή έντονα, με χριστουγεννιάτικες αγορές, κανονικές και μεσαιωνικές, και πολλή μπύρα με λουκάνικα! Μια ευκαιρία για ανάπαυλα και ξεφάντωμα.


Το στοιχείο κιτς της πόλης περιείχε βόλτα με άλογα και συνοδεία μουσικής με άφθονη μυρωδιά αλόγων. Κυκλοφοριακό χάος στο κέντρο της παλιάς πόλης αλλά όχι από αυτοκίνητα.
Τα περισσότερα αξιοθέατα βρίσκονται στην παλιά πόλη, 2.5 χιλιόμετρα βόλτας μέσα σε μια γιορτινή λαοθάλασσα. Φαντάσου τι θα γίνεται εκεί γύρω στα χριστούγεννα.



Η παράδοση λέει ότι όποιος γυρίσει τρεις φορές το Χρυσό Δαχτυλίδι της Νιρεμβέργης έχει τύχη και θα πραγματοποιηθεί η επιθυμία του. Περισσότερο μου φάνηκε ένας πονηρός τρόπος της δημοτικής αρχής να έχει καθαρά τα κάγκελα στην Hauptmarkt, το κεντρικότερο σημείο της παλιάς πόλης.

¨

Όταν κάποιος μιλάει για την πόλη σκέφτεται το gingerbread, τα παιχνίδια, τα χριστούγεννα και τη Δίκη. Είναι τα χαρακτηριστικά της. Πέρα όμως από αυτά, η παλιά πόλη στη σκιά του κάστρου αποκαλύπτει γοτθικές εκκλησίες, όμορφα σπίτια, δρομάκια για βόλτα και ατμόσφαιρα μεταξύ μεσαιωνικού και μοντέρνου.


Η παλιά πόλη, η Altstadt, διασχίζεται από τον ποταμό Pegnitz και περικυκλώνεται από πέτρινα ανακαινισμένα τείχη. Τα αυτοκίνητα κυκλοφορούν μόνο περιμετρικά, εξορισμένα εντελώς από το κέντρο. Εγκαταλείπω τα πολύβουα πλήθη και διακλαδίζομαι στα στενά δρομάκια ως άλλη μεσαιωνική κόρη εκτροφέας χηνών που πάει να βρει τον αγαπημένο της σιδερά στις παρυφές του παζαριού.
   

Ο χειμωνιάτικος ήλιος λούζει την κλαίουσα ιτιά που βυθίζεται στο ποτάμι. Από εδώ φαίνεται η ξύλινη Γέφυρα του Δήμιου. Στο μυαλό μου έρχεται η ξύλινη γέφυρα της Λουκέρνης και συνειδητοποιώ πόσες αναρτήσεις χρωστάω.     


Ανεβαίνω στο Αυτοκρατορικό Κάστρο. Όλες οι άνοδοι θέλουν κόπο. Ασθμαίνω. Δίνω ακόμα μια νοερή υπόσχεση να ξεκινήσω γυμναστική. Η ευχάριστη ζέστη που δημιουργεί το ανέβασμα έρχεται σε αντίθεση με το τσουχτερό κρύο που επικρατεί.  


Γυμνά δέντρα στο χειμωνιάτικο τοπίο με φόντο το κάστρο.
Τα τείχη της πόλης έχουν μήκος 5 χιλιόμετρα και περιλαμβάνουν 5 πύλες. Το μεγαλύτερο μέρος τους υπάρχει άθικτο και ανακατασκευασμένο.
Πάω να παίξω κυνηγητό με το σιδερά αλλά μήπως μου κλέψουν τις χήνες μου?  


Παλιά και νέα πόλη έτσι όπως φαίνεται ψηλά από το κάστρο.


Η κάθοδος από το κάστρο με ξαναφέρνει στην καρδιά της παλιάς πόλης. Περιποιημένα όλα, όσο φτάνει το μάτι, μου φέρνουν στη μνήμη τις χιλιάδες αυθαίρετες μικροκατασκευές στις ταράτσες και τα μπαλκόνια των σπιτιών της Αθήνας, με το δάσος των κεραιών και τα σκουριασμένα σίδερα. Ωχ! είπα σίδερα και ξέχασα το σιδερά (και τις χήνες!).


Γοητευτικοί αρχιτεκτονικοί ρυθμοί και ένας χειμωνιάτικος ήλιος που παίζει κρυφτό στα παράθυρα.


Δρομάκι - κόσμημα που με κάνει να ζηλεύω. Πεντακάθαρο, στολισμένο, τακτικό. Ούτε ένα σκουπιδάκι, ούτε ένας ξεχειλισμένος κάδος (από σκουπίδια των γειτόνων και της παραπέρα γειτονιάς), ούτε μια γλάστρα να χάσκει άδεια από το φυτό που ο περαστικός ζήλεψε και έκλεψε...


Από χηνού ξαναμεταμορφώνομαι σε ταξιδιάρικο πουλί και ξαποσταίνω στις στέγες των σπιτιών για να θαυμάσω τη λεπτομέρεια του αγοριού στη γωνία του κτηρίου. Ντελάλης είναι μάλλον που ετοιμάζεται να ανακοινώσει τις αποφάσεις του βασιλιά. Έχει γούστο ο σιδεράς-μου να ήταν μεταμφιεσμένο το πριγκηπόπουλο και τώρα να με ψάχνει για να με κάνει γυναίκα του! Από χηνού πριγκήπισσα, για φαντάσου! Λες?


Καθώς πέφτει το σούρουπο και τα πρώτα φώτα ανάβουν η πόλη μοιάζει ακόμα πιο όμορφη. Αν είχα χρόνο θα έπαιρνα ένα από τα ποδήλατα για να κάνω βόλτα (αλλά πρέπει να πάω να συμμαζέψω αυτές τις χήνες).


Να το το κτήριο που με εντυπωσίασε. Λήψη από μπροστά.
Φαντάζομαι στα υπόγεια του κελάρια με μπύρα, δροσερούς πέτρινους τοίχους και μοναστηριακά τραπέζια. Ίσως και ψητές χήνες.


Το σούρουπο απλώνεται πολύ γρήγορα. Δεν προλαβαίνω να αποτυπώσω τα δρομάκια. Σε λίγο η φωτογραφική μου μηχανή θα βγει εκτός μάχης. Γέρικη και παρωχημένη, δεν αντέχει τη νύχτα.


Γιορτινές, στολισμένες με φροντίδα οι προσόψεις.
Προχωράω κι εγώ γρήγορα, μέρος ενός προγράμματος που μου φωνάζει να μη μένω πίσω. Αλλά εγώ καθυστερώ και μετά τρέχω ασθμαίνοντας να τους προλάβω. Δε με νοιάζουν τα προγράμματα, με νοιάζουν οι στιγμές.


Έσπασα το κεφάλι μου να θυμηθώ γιατί έβγαλα αυτή την αδιάφορη (και κουνημένη) φωτογραφία. Δε μπορεί, μουρμούριζα. Έχω πάντα κάποιο σκοπό και κάποιο στόχο εγώ... Θυμήθηκα μετά από μερικές ασκήσεις εξουδετέρωσης του Αλτσχάιμερ. 
Πολύ απλό. Αυτό που για μας είναι καθημερινή ρουτίνα, για τους κατοίκους της πόλης γίνεται μόνο νόμιμα και για λόγους που έχει σχεδιαστεί να εξυπηρετούν κάτι. Δηλαδή, το μαύρο αυτοκινητάκι που είναι παρκαρισμένο μισό πάνω στο πεζοδρόμιο, το κάνει επειδή, αν προσέξετε, η πινακίδα από πάνω του το επιτρέπει! Μάτι παρατηρητικότητας η χηνού, ε?


Η ομορφότερα στολισμένη πρόσοψη κτηρίου που έχω δει. Τι φαντασία είχε αυτός που το έκανε! Τι επιλογή χρωμάτων σε contrast με το γκρίζο χρώμα των τοίχων! Τα δώρα λαμπύριζαν στα φώτα του δειλινού και στραφτάλιζαν στον πρωινό ήλιο. Ακόμα μια φωτογραφία που ήταν κατώτερη της πραγματικότητας.


Τελειώνω τη βόλτα μου έχοντας μπροστά μου μια χαριτωμένη δεσποινίδα, χειμωνιάτικα ντυμένη με την τσάντα της. Πηγαίνει για άλλα trendy ψώνια με τη μαμά της. Ήταν χάρμα οφθαλμών, αδικημένη κι αυτή από την αδυναμία της φωτογραφικής μηχανής να αποτυπώσει τη γλύκα της.
Πάω να μαζέψω τις έρημες τις χήνες.