SAN DIEGO - ΣΑΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

The Big Bay. Νοέμβρης. Η ζωγραφιά της παραλίας με υποδέχεται και με προιδεάζει για τις επερχόμενες βόλτες. Ο καιρός είναι θαυμάσιος για φθινόπωρο όπως είναι πάντα στο San Diego. Ιδανικός τόπος απόσυρσης παππουδογιαγιάδων σε ένα μέρος με ήπιο και ζεστό κλίμα για τα κόκκαλα τους.

Από το συνεδρικό κέντρο βλέπω πανοραμικά την είσοδο της ανακατασκευασμένης, αναδιαρθρωμένης συνοικίας Gaslamp.  Η παλιά τρούμπα του λιμανιού αναπλάστηκε στη δεκαετία του '70 χάρη στον τότε δήμαρχο της και μεταμορφώθηκε σε μια ζωντανή, ασφαλή συνοικία.

Ασανσέρ - τελεφερίκ μας οδηγεί από την είσοδο του συνεδριακού κέντρου στην πανοραμική θέα του κόλπου. Τα πάντα είναι καθαρά και περιποιημένα. Θεωρείται αυτονόητο.

Βικτωριανά οικήματα και ουρανοξύστες μαζί. Παλιά και νέα πόλη με φόντο το γαλάζιο ουρανό.

Αν και το αυτοκίνητο έχει την πρώτη θέση στην Αμερική, το τρένο αποτελεί μια εναλλακτική λύση για μικρές, κοντινές διαδρομές. Πχ.μέχρι τα σύνορα με το Μεξικό, μισή ώρα απόσταση.

Ο ήλιος του Νοέμβρη είναι εκτυφλωτικός, η θάλασσα γαλάζια, ο ουρανός καταγάλανος. Πού είμαστε? Στην Ελλάδα ή στο Σαν Ντιέγκο?

    

Η μαρίνα είναι υποδειγματική σε τάξη και σύστημα. Το κάθε σκάφος στη θέση του. Οι παροχές εξασφαλισμένες, οι ανέσεις δεδομένες.

Κι αν έχεις μόνο ένα φουσκωτούλι, έχει κι αυτό τη θέση του. Και το διάδρομο επιβίβασης του!

Ο παραθαλάσσιος πεζόδρομος προσφέρεται για περπάτημα μέχρι τελικής πτώσεως. Αλλά και τρέξιμο, ποδήλατο, ραχάτι στα παγκάκια, κουβεντούλα και φωτοσύνθεση...

Ανάσα δροσιάς μια παγωμένη μπύρα με θέα τη θάλασσα. Για να ακριβολογούμε, τον ωκεανό.

Επιβιβαζόμαστε στο αμφίβιο όχημα, μια βάρκα με ρόδες, για να πάμε βόλτα στην πόλη. Παίρνουμε μια ιδέα για το τι θα κάνουμε ως τουρίστες σε μια πόλη όταν γεράσουμε. Όταν ανίκανοι να περπατάμε, θα καταφεύγουμε σε ξεκούραστες περιηγήσεις.

Η βάρκα με ρόδες φτάνει στην περιοχή της καθέλκυσης και περιμένει τη σειρά της για να μπει στη θάλασσα. Η διαδικασία είναι πανεύκολη για κάθε είδους βάρκα.

Μπήκαμε υπό το άγρυπνο βλέμμα των τοπικών μπόμπιρων που παίζουν στα μπλόκια.

Η πόλη ξεμακραίνει. Η βάρκα μας λικνίζει. Παραφωνία η αμερικάνα συνοδός που μας ξεναγεί σε άπταιστα ακαταλαβίστικα αμερικάνικα. Και αυτό το ανυπόφορο επίπλαστα χαρωπό και ψεύτικα ενθουσιώδες ύφος!! Look guys και look guys...Δεν είμαι guy και δε θέλω να look ό,τι θες εσύ...'Ασε με να απολαύσω συτό που θέλω εγώ... Άσε με να κάνω συγκρίσεις...

Να ένας αμέριμνος κούκλος που κοιμάται στον επιπλέοντα φάρο. Μας έχει γραμμένους στη γούνα του... Αρνήθηκε να κουνηθεί και να μας ρίξει έστω και μια ματιά...

Άμα έχεις λύσει το οικονομικό σου πρόβλημα και μένεις στο Σαν Ντιέγκο, περνάς τα πρωινά σου κάνοντας ιστιοπλοία και ψαρεύοντας.

Αν πάλι είσαι επισκέπτης στην πόλη και θέλεις να πας για ψάρεμα, το πλοιάριο σε περιμένει με εκπαιδευτές και εξοπλισμό.

Καταμεσής της θάλασσας, στην πλωτή πλατφόρμα, αναπαύονται αμέριμνοι οι θαλάσσιοι ελέφαντες, μαζί με τις φώκιες και τα γλαροπούλια.

Ένα πτερύγιο σηκώνεται εις ένδειξη χαιρετισμού, μπορεί και ενόχλησης.

Η θέα της ακτής από τη θάλασσα με κάνει να αναλογίζομαι το αμερικανικό όνειρο...

Εικαστικό δρώμενο. Όπως πάντα, η πραγματικότητα ήταν πιο φριχτή.

Σε όλο το μήκος της παραλίας υπάρχουν χώροι ξεκούρασης, διασκέδασης και απόλαυσης για όλες τις ηλικίες.

Σκουπιδάκι κάτω? Αυτοκίνητο παρατημένο εδώ κι εκεί? Διάβαση πεζών ή αναπήρων κατειλλημένη? Σπασμένες γλάστρες και πέργκολες? Χα χα! Αστεία πράματα!!! Αδιανόητα πράματα....

Seaport Village. Εξ ολοκλήρου τεχνητές κατασκευές, μικροί αμερικανικοί παράδεισοι με έφεση στην άκρατη κατανάλωση. 70 μαγαζιά, σε μικρά σπιτάκια στους πρόποδες των ουρανοξυστών. Ένα αδιάκοπο πήγαινε - έλα τουριστών σε μια ψευδαίσθηση καλοπέρασης δίπλα στη θάλασσα.

Η βάρκα με ρόδες έχει τον αδελφό - παλιό λεωφορείο περιήγησης της υπόλοιπης πόλης. Με 32 δολλάρια, το καλά οργανωμένο σύστημα, σε πηγαινοφέρνει στα αξιοθέατα ενός πρόσφατου πολιτισμού. Οι πινακίδες προειδοποιούν ότι τα tips είναι ευπρόσδεκτα.

Seaport Village.

Seaport Village. Μικροί φτωχοδιάβολοι απλώνουν τις πραμάτειες τους και προσπαθούν να βγάλουν τον επιούσιο μέσα από τον εντυπωσιασμό των τουριστών. Ο εκπαιδευτής παπαγάλων τους κουβάλησε, αυτοί στήθηκαν αδιαμαρτύρητα, ελεύθεροι - σκλαβωμένοι, για να σκαρφαλώσουν σε ώμους και να περάσουν στην ιστορία ως πολύχρωμες φωτογραφίες....

Παρακάτω ο μεξικάνος ισορροπεί τα λιθάρια. Το κουβαδάκι των Donations σε πρώτο πλάνο!

Ό,τι προαιρείσθε... Σηκώθηκε από τα χαράματα, έβαλε μια κόκκινη κορδέλα περιχαράκωσης του χώρου του, το κουβαδάκι των προσφορών, ισορρόπησε τις πέτρες του και τι έλειπε? Η διευκρίνηση No Glue. Μη νομίσει κανένας ότι τις κόλλησε τις πέτρες ο άνθρωπος.

Κάπου εκεί βρίσκεται και μια στεγασμένη έκθεση ζωγραφικής. Μερικοί πίνακες είναι πραγματικά ωραίοι αλλά αρκούντως αλμυροί στην τιμή. Εδώ η πραγματικότητα είναι πολύ ωραιότερη αλλά η πρόκληση να αποτυπώσω έστω και μια ιδέα του πίνακα με κάνει να ανεχτώ το κακέκτυπο της φωτογραφίας.

Ένας άλλος πίνακας που σου έδινε την εντύπωση ότι παρακολουθούσες ζωντανά το συγκρότημα να παίζει τζαζ.

Ένα από τα μαγαζάκια που ειδικεύεται σε μεξικάνικες καυτερές σάλτσες. Ο κάκτος όμως κλέβει την παράσταση.

Στη μικρή πλατεία του τεχνητού χωριού τα πέτρινα παγκάκια περιμένουν τους τουρίστες να ξαποστάσουν. Μια αυτοσχέδια ορχήστρα παίζει τραγούδια σε χαλαρούς ρυθμούς.

Οι παιδικές αναμνήσεις είναι πολύ ισχυρές. Ο μπαμπάς αυτός φροντίζει να τις ενισχύσει. Χορε'ύει με το κοριτσάκι του, το σηκώνει στο ύψος του και το στροβιλίζει... Γελάνε και οι δύο... Λίγο πιο πέρα η μαμά τούς ρίχνει κρυφά βλέμματα θηλάζοντας το νεογέννητο αδελφό.

Ο παππούς τα έδωσε όλα στο χορό. Δεν κάθισε λεπτό. Κρυμμένος πίσω από τα μαύρα γιαλιά πιστεύω ότι χόρευε με κλειστά μάτια, απολαμβάνοντας τη μουσική.

Μέσα στην αφηρημάδα μου άργησα να ακούσω τις τσιρίδες βοήθειας του φουκαρά του Πλούτο! Η τρισχαριτωμένη νεαρά ύπαρξη, αποφασισμένη ότι κανένας άλλος δεν αξίζει το χορό της, σουρομάδησε τον Πλούτο σε ένα χορό δίχως τέλος!

Κάποιος πρέπει να κάνει και τη λάντζα !!!

Θαυμάσιο εκείνο το πρωινό στο Seaport Village και στην πόλη του Σαν Ντιέγκο. Ακόμα κι αν απεικονιζόταν μια ψεύτικη, καλά τακτοποιημένη ζωή με στίλβουσα επιφάνεια, δεν ήθελες να αρχίσεις να ξύσεις το λούστρο. Ανέβαλλες για άλλη ώρα τις σκέψεις και τις κριτικές, όχι χωρίς τύψεις. Αρκετά ενοχικά συναισθήματα καθορίζουν καθημερινά τις ζωές μας. Για μερικές ώρες ας τα αφήνουμε στο περιθώριο και ας μη σκεφτόμαστε τίποτα.....