ΒΟΛΤΑ ΣΤΗ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΝΙΡΕΜΒΕΡΓΗ

Αρχές του Δεκέμβρη γίνονται τα καλύτερα ταξίδια. Οι βροχές του φθινοπώρου είναι πια μακριά, το κρύο είναι τσουχτερό αλλά ωραίο και μπορείς να απολαύσεις όλα τα πολυσύχνα μέρη του κόσμου έρημα από ορδές τουριστών. Αν είσαι τυχερός και το μέρος προσφέρεται, μπορεί να δεις μέχρι και χιόνι (επόμενη ανάρτηση)! Άσε που πας ενάντια στο ρεύμα ξενιτεμού των γιορτών που αμπαλάρεται σε πακέτο με τις υπέρογκες τιμές των πάντων! Αυτά όλα περίμενα αλλά και πάλι ο κόσμος ήταν πολύς. Ίσως επειδή σκέφτηκαν όλοι σαν και μένα.
Η πόλη βίωνε τον ερχομό των γιορτών. Όπως όλες οι πόλεις του Ρομαντικού Δρόμου της Βαυαρίας ζει και αυτή έντονα, με χριστουγεννιάτικες αγορές, κανονικές και μεσαιωνικές, και πολλή μπύρα με λουκάνικα! Μια ευκαιρία για ανάπαυλα και ξεφάντωμα.

Το στοιχείο κιτς της πόλης περιείχε βόλτα με άλογα και συνοδεία μουσικής με άφθονη μυρωδιά αλόγων. Κυκλοφοριακό χάος στο κέντρο της παλιάς πόλης αλλά όχι από αυτοκίνητα.
Τα περισσότερα αξιοθέατα βρίσκονται στην παλιά πόλη, 2.5 χιλιόμετρα βόλτας μέσα σε μια γιορτινή λαοθάλασσα. Φαντάσου τι θα γίνεται εκεί γύρω στα χριστούγεννα.

Η παράδοση λέει ότι όποιος γυρίσει τρεις φορές το Χρυσό Δαχτυλίδι της Νιρεμβέργης έχει τύχη και θα πραγματοποιηθεί η επιθυμία του. Περισσότερο μου φάνηκε ένας πονηρός τρόπος της δημοτικής αρχής να έχει καθαρά τα κάγκελα στην Hauptmarkt, το κεντρικότερο σημείο της παλιάς πόλης.

¨

Όταν κάποιος μιλάει για την πόλη σκέφτεται το gingerbread, τα παιχνίδια, τα χριστούγεννα και τη Δίκη. Είναι τα χαρακτηριστικά της. Πέρα όμως από αυτά, η παλιά πόλη στη σκιά του κάστρου αποκαλύπτει γοτθικές εκκλησίες, όμορφα σπίτια, δρομάκια για βόλτα και ατμόσφαιρα μεταξύ μεσαιωνικού και μοντέρνου.

Η παλιά πόλη, η Altstadt, διασχίζεται από τον ποταμό Pegnitz και περικυκλώνεται από πέτρινα ανακαινισμένα τείχη. Τα αυτοκίνητα κυκλοφορούν μόνο περιμετρικά, εξορισμένα εντελώς από το κέντρο. Εγκαταλείπω τα πολύβουα πλήθη και διακλαδίζομαι στα στενά δρομάκια ως άλλη μεσαιωνική κόρη εκτροφέας χηνών που πάει να βρει τον αγαπημένο της σιδερά στις παρυφές του παζαριού.

   

Ο χειμωνιάτικος ήλιος λούζει την κλαίουσα ιτιά που βυθίζεται στο ποτάμι. Από εδώ φαίνεται η ξύλινη Γέφυρα του Δήμιου. Στο μυαλό μου έρχεται η ξύλινη γέφυρα της Λουκέρνης και συνειδητοποιώ πόσες αναρτήσεις χρωστάω.     

Ανεβαίνω στο Αυτοκρατορικό Κάστρο. Όλες οι άνοδοι θέλουν κόπο. Ασθμαίνω. Δίνω ακόμα μια νοερή υπόσχεση να ξεκινήσω γυμναστική. Η ευχάριστη ζέστη που δημιουργεί το ανέβασμα έρχεται σε αντίθεση με το τσουχτερό κρύο που επικρατεί.  

Γυμνά δέντρα στο χειμωνιάτικο τοπίο με φόντο το κάστρο.

Τα τείχη της πόλης έχουν μήκος 5 χιλιόμετρα και περιλαμβάνουν 5 πύλες. Το μεγαλύτερο μέρος τους υπάρχει άθικτο και ανακατασκευασμένο.

Πάω να παίξω κυνηγητό με το σιδερά αλλά μήπως μου κλέψουν τις χήνες μου?  

Παλιά και νέα πόλη έτσι όπως φαίνεται ψηλά από το κάστρο.

Η κάθοδος από το κάστρο με ξαναφέρνει στην καρδιά της παλιάς πόλης. Περιποιημένα όλα, όσο φτάνει το μάτι, μου φέρνουν στη μνήμη τις χιλιάδες αυθαίρετες μικροκατασκευές στις ταράτσες και τα μπαλκόνια των σπιτιών της Αθήνας, με το δάσος των κεραιών και τα σκουριασμένα σίδερα. Ωχ! είπα σίδερα και ξέχασα το σιδερά (και τις χήνες!).

Γοητευτικοί αρχιτεκτονικοί ρυθμοί και ένας χειμωνιάτικος ήλιος που παίζει κρυφτό στα παράθυρα.

Δρομάκι - κόσμημα που με κάνει να ζηλεύω. Πεντακάθαρο, στολισμένο, τακτικό. Ούτε ένα σκουπιδάκι, ούτε ένας ξεχειλισμένος κάδος (από σκουπίδια των γειτόνων και της παραπέρα γειτονιάς), ούτε μια γλάστρα να χάσκει άδεια από το φυτό που ο περαστικός ζήλεψε και έκλεψε...

Από χηνού ξαναμεταμορφώνομαι σε ταξιδιάρικο πουλί και ξαποσταίνω στις στέγες των σπιτιών για να θαυμάσω τη λεπτομέρεια του αγοριού στη γωνία του κτηρίου. Ντελάλης είναι μάλλον που ετοιμάζεται να ανακοινώσει τις αποφάσεις του βασιλιά. Έχει γούστο ο σιδεράς-μου να ήταν μεταμφιεσμένο το πριγκηπόπουλο και τώρα να με ψάχνει για να με κάνει γυναίκα του! Από χηνού πριγκήπισσα, για φαντάσου! Λες?

Καθώς πέφτει το σούρουπο και τα πρώτα φώτα ανάβουν η πόλη μοιάζει ακόμα πιο όμορφη. Αν είχα χρόνο θα έπαιρνα ένα από τα ποδήλατα για να κάνω βόλτα (αλλά πρέπει να πάω να συμμαζέψω αυτές τις χήνες).

Να το το κτήριο που με εντυπωσίασε. Λήψη από μπροστά.

Φαντάζομαι στα υπόγεια του κελάρια με μπύρα, δροσερούς πέτρινους τοίχους και μοναστηριακά τραπέζια. Ίσως και ψητές χήνες.

Το σούρουπο απλώνεται πολύ γρήγορα. Δεν προλαβαίνω να αποτυπώσω τα δρομάκια. Σε λίγο η φωτογραφική μου μηχανή θα βγει εκτός μάχης. Γέρικη και παρωχημένη, δεν αντέχει τη νύχτα.

Γιορτινές, στολισμένες με φροντίδα οι προσόψεις.

Προχωράω κι εγώ γρήγορα, μέρος ενός προγράμματος που μου φωνάζει να μη μένω πίσω. Αλλά εγώ καθυστερώ και μετά τρέχω ασθμαίνοντας να τους προλάβω. Δε με νοιάζουν τα προγράμματα, με νοιάζουν οι στιγμές.

Έσπασα το κεφάλι μου να θυμηθώ γιατί έβγαλα αυτή την αδιάφορη (και κουνημένη) φωτογραφία. Δε μπορεί, μουρμούριζα. Έχω πάντα κάποιο σκοπό και κάποιο στόχο εγώ... Θυμήθηκα μετά από μερικές ασκήσεις εξουδετέρωσης του Αλτσχάιμερ. 

Πολύ απλό. Αυτό που για μας είναι καθημερινή ρουτίνα, για τους κατοίκους της πόλης γίνεται μόνο νόμιμα και για λόγους που έχει σχεδιαστεί να εξυπηρετούν κάτι. Δηλαδή, το μαύρο αυτοκινητάκι που είναι παρκαρισμένο μισό πάνω στο πεζοδρόμιο, το κάνει επειδή, αν προσέξετε, η πινακίδα από πάνω του το επιτρέπει! Μάτι παρατηρητικότητας η χηνού, ε?

Η ομορφότερα στολισμένη πρόσοψη κτηρίου που έχω δει. Τι φαντασία είχε αυτός που το έκανε! Τι επιλογή χρωμάτων σε contrast με το γκρίζο χρώμα των τοίχων! Τα δώρα λαμπύριζαν στα φώτα του δειλινού και στραφτάλιζαν στον πρωινό ήλιο. Ακόμα μια φωτογραφία που ήταν κατώτερη της πραγματικότητας.

Τελειώνω τη βόλτα μου έχοντας μπροστά μου μια χαριτωμένη δεσποινίδα, χειμωνιάτικα ντυμένη με την τσάντα της. Πηγαίνει για άλλα trendy ψώνια με τη μαμά της. Ήταν χάρμα οφθαλμών, αδικημένη κι αυτή από την αδυναμία της φωτογραφικής μηχανής να αποτυπώσει τη γλύκα της.

Πάω να μαζέψω τις έρημες τις χήνες.