ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ

Η αρχή του φθινοπώρου με βρήκε στη Βόρεια Ελβετία, στην πόλη της Βασιλείας, το Basel. Πόλη που σχεδόν ακουμπά στη Γαλλία (την περιοχή της Αλσατίας) και τη Γερμανία (την περιοχή του Μέλανα Δρυμού). Ο σιδηροδρομικός της σταθμός είναι ο ελβετικός αλλά έχει και ένα παράρτημα γαλλικού και ένα παράρτημα γερμανικού. Διαλέγετε και παίρνετε! Η Βασιλεία είναι ένα από τα δύο μέρη της γης που διασχίζεις τα σύνορα με τραμ και χωρίς να το καταλάβεις βρίσκεσαι στο γαλλικό Leymen.

Η παλιά της πόλη, η Grossbasel, είναι μεσαιωνική και έχει ένα μεγάλο δίκτυο πεζοδρόμων. Τα πάντα λάμπουν από καθαριότητα και φροντίδα.

Τους Ελβετούς τους βρήκα σοβαρούς και ευγενείς. Το χαμόγελο στα χείλη, σπάνιο. Οι φωνές, τα ηχηρά γέλια, η φασαρία, ήχοι άγνωστοι που επισείουν συγκεκαλυμμένα άγρια βλέμματα. Εντύπωση όμως μου προκάλεσαν τα άφθονα σκουλαρίκια σε άνδρες όλων των ηλικιών και σωματότυπων. Αυτός ο ψυχρός λαός πώς είναι δυνατόν να λατρεύει τα σκουλαρίκια? Τόσο ασυμβίβαστο μου φάνηκε! Μεσόκοποι ευτραφείς ελεγκτές τρένων με κρίκους χρυσούς στο αριστερό αυτί, επιχειρηματίες με κουστούμι, χαρτοφύλακα και κρεμαστό σκουλαρίκι στο δεξί αυτί, τριαντάρηδες με δύο χρυσούς κρίκους στα αυτιά και πάει λέγοντας. Περίεργος τρόπος επανάστασης αυτού του λαού ενάντια στο κατεστημένο!

Τα ζώα επιβιβάζονται ελεύθερα στο κύριο μεταφορικό μέσον της πόλης : τα τραμ. Οι ιδιοκτήτες τους προνοούν και τους στρώνουν κουβερτάκια για να μην τους λερώνουν με τα ποδαράκια τους.

Τα τραμ δε γλυτώνουν από τις διαφημίσεις. Φωτογραφίζω τον κύριο Γιάννη που φωτογραφίζει το τραμ - γουρουνάκι!

Πολύ θα ήθελα να είχα το δωμάτιο μου σε μια από αυτές τις σοφίτες. Και να είναι δικό μου το ποδήλατο στην πόρτα... Αυτό όμως είναι το εύκολο κομμάτι... Το δύσκολο είναι η απόκτηση της ελβετικής σοφίτας...

Και ω του θαύματος! Βρήκα το σπάνιο λουλούδι της Επαύλεως στη Βασιλεία! Απίστευτο κι όμως αληθινό! Έψαχνα να βρω το παζάρι του Σαββάτου που γίνεται στην Petersplatz. Πήρα το τραμ 3, βρέθηκα στο Βοτανικό κήπο του Πανεπιστημίου, απορροφήθηκα μέσα στα δρομάκια, τα δέντρα και τα ταμπελάκια με τα ονόματα, μέχρι που αναγνώρισα το δέντρο της Επαύλεως! Erythrina crista - galli, Korallenstrauch Fabaceae Brasilien έλεγε το ταμπελάκι. Είχα ρωτήσει τους πάντες - ειδήμονες στο χωριό και κανείς δεν είχε ξαναδεί αυτό το δέντρο. Και το βρήκα, πού? Στη Βασιλεία! Άλλη φορά πρέπει να προσέχω πολύ τι εύχομαι...

Μπήκα στο τεράστιο γυάλινο θερμοκήπιο που φιλοξενεί τον Τροπικό Κήπο του Πανεπιστημίου. Στον προθάλαμο είχε μια μίνι γκαρνταρόμπα για να ξεντυθείς. Πώς αλλιώς να αντέξεις την υγρασία και τη ζέστη? Μέσα στον κήπο έχει παγκάκια για να ξεκουραστείς και μια διαφανή σκάλα που σε οδηγεί στην οροφή από όπου θαυμάζεις πανοραμικά όλο τον κήπο. Ο πρωτοποριακός μπαμπάς έφερε τον μικρούλη να φάει στον Τροπικό κήπο. Η μαμά του κυνηγάει την αδερφή του ανάμεσα στα φυλλώματα λίγο πιο πέρα.

Πανδαισία τροπικών φυτών και κελαηδητών από κρυμμένα στις πρασινάδες πουλιά.

Περίεργο αλλά πολύ όμορφο κρεμαστό φυτό. Υπήρχαν αρκετά θερμοκήπια με φυτά που δεν μπορούν να επιβιώσουν σε εξωτερικό χώρο. Στους προθάλαμους των θερμοκηπίων υπήρχαν μικρά γλαστράκια με καλλιέργειες των φοιτητών που μπορούσε κάποιος να πάρει για το σπίτι του αφήνοντας ένα συμβολικό αντίτιμο, όσο έκρινε ο ίδιος. Η εντιμότητα αποτελεί κάτι το απόλυτα φυσικό και αυτονόητο για το λαό αυτό.

Η βόλτα στο Βοτανικό κήπο κόντεψε να με αποσπάσει από το παζάρι. Παραλίγο!

Το τμήμα των κακτακίων! Εδώ θα μπορούσε να μάθει κανείς όλα τα ονόματα κάκτων για τα οποία αναρωτιόταν χρόνια!

Ακόμα ένα όμορφο σπίτι όλο σοφίτες, τυλιγμένο στις πρασινάδες.

Το χαρακτηριστικό σε αυτό το εστιατόριο της παλιάς πόλης, που πήγαμε για το δείπνο, ήταν η μπουαζερί στους τοίχους στην πριβέ αίθουσα. Το όνομα του γλωσσοδέτης : Restaurant Lowenzorn.

Φωτισμένη προθήκη καταστήματος με κούκλες στην Παλιά Πόλη.

Η Παλιά Πόλη ήταν εξίσου όμορφη το βράδυ όσο και τη μέρα. Η βόλτα στην πόλη όμως απαιτεί καλό καρδιαγγειακό σύστημα γιατί οι ανηφόρες είναι ουκ ολίγες!

Όμορφα κτίρια με εντυπωσιακές μασίφ περίτεχνες σιδεριές στα μπαλκόνια τους.

Σε αυτό το απλοϊκό οίκημα ήταν το ξενοδοχείο μας. Η ρεσεψιόν του ήταν ένα χολ με ένα γραφείο. Σαλόνι για να κάτσεις δεν είχε. Έκλεινε δε μετά τις 8 το βράδυ και γυρίζαμε πίσω σαν τις Σταχτοπούτες, ψάχνοντας τα κλειδιά των δωματίων μας που τα κουβαλούσαμε όλη μέρα μαζί μας και που άνοιγαν και την εξώπορτα!!!

Το ξενοδοχείο Schloss Binningen της φωτογραφίας είναι αυτό που υποτίθεται ότι μέναμε. Αυτή τη φωτογραφία είδαμε και εκεί νομίσαμε ότι θα μέναμε. Ανακαλύψαμε όμως ότι το εικονιζόμενο είναι ακριβό ρεστοράν και αίθουσες τετ α τετ δείπνων, διαλέξεων και εκδηλώσεων. Εμείς μέναμε στους απέναντι στάβλους! Αυτούς που είδατε παραπάνω. Όταν φτάσαμε από το αεροδρόμιο και κατευθυνθήκαμε προς το ωραίο οίκημα, βγήκε μια φουριόζα κοπέλα από τους Σταύλους και μας έβαλε να κάνουμε στροφή 180 μοιρών προς τα κει! Φαίνεται έτσι την παθαίνουν όλοι και η ρεσεψιόν είναι εξοικειωμένη στην "προσγείωση".

Για να σοβαρευτώ λίγο, όμως. Το κάστρο χτίστηκε το δεύτερο μισό του 13ου αιώνα. Το τσάκισαν δύο σεισμοί (1356, 1374) και μετά κάηκε (1409) και πουλήθηκε ως ερείπιο (για ένα κομμάτι ελβετικό ψωμί φαντάζομαι). 10 χρόνια μετά, ξαναφτιάχτηκε και ξανακαταστράφηκε. Κατά τη διάρκεια των χρόνων που ακολούθησαν απέκτησε μεγάλη σημασία, χρησίμευσε ως κατοικία αλλά και ως στρατιωτική βάση. Μέσα σε όλα, το 1817 κινδύνεψε να γίνει καζίνο!!! Οι Ελβετοί όμως ξεσήκωσαν τον κόσμο! Τελικά απαγορεύτηκε δια παντός να γίνει ποτέ καζίνο αλλά το 1870 πρωτοχρησιμοποιήθηκε ως ξενοδοχείο. Το 1960 αγοράστηκε από την κοινότητα του Binningen και έκτοτε χρησιμοποιείται ως ξενοδοχείο και ρεστοράν.

Τα τραμ 15 και 16 πηγαινοέρχονται στις γέφυρες του Ρήνου, προσφέροντας μια οικονομική περιήγηση της πόλης. Άριστο δίκτυο τραμ και λεωφορείων με ανακοίνωση της κάθε στάσης και της ώρας άφιξης. Δε χρειάζεται να ρωτήσεις τίποτε κανέναν. Από ποδήλατα δε, να φαν κι οι κότες.

Θα ξαναγύριζα στη Βασιλεία : για τις φθινοπωρινές βόλτες στις όχθες του Ρήνου, για το εκπληκτικό μουσείο Puppenhausmuseum (ακολουθεί), για τις βόλτες στην παλιά της πόλη και για το εξαιρετικό παζάρι της Petersplatz με πραγματάκια που ξεκινούσαν λιγότερο από 1 ευρώ (1 ελβετικό φράγκο!).