ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΕΣ ΤΟΥ ΡΗΝΟΥ

Rheinfall : Οι καταρράκτες του Ρήνου. Μια πανδαισία νερών και πράσινου! "Πεταγόμαστε" από τη Βασιλεία να τους δούμε... Η πρόσβαση γίνεται από δύο σημεία. Η οργάνωση είναι άριστη. Ελβετία γαρ! Όλα τακτοποιημένα και προγραμματισμένα...

Σπίτια ντυμένα με πρασινάδες που αρχίζουν να αλλάζουν χρώμα! Η παρέα ετερόκλητη. Μεσήλικες "πεθαμένοι". Τους έχω ξανααποκαλέσει έτσι. Άνθρωποι χωρίς φαντασία και χιούμορ! Τι υφίσταμαι αδιαμαρτύρητα ώρες ώρες! Εγώ είδα ένα σπίτι ντυμένο με πρασινάδες που θα ήθελα να τρυπώσω μέσα και να ζήσω εκεί για πάντα. Οι "άλλοι" σχολίαζαν ότι δε συμφέρουν οι πρασινάδες γιατί λερώνουν το βάψιμο και τρυπώνουν ζωύφια και ίσως φίδια! Μπρρρρρ! Οι φουκαράδες! Δε βλέπουν ότι ολόκληρη η ζωή τους έχει χιλιοφαγωθεί από ζωύφια και φίδια! Το σπίτι είδαν !

Τρελαίνομαι για χαριτωμένα σκίτσα! Φωτογραφίζω την πόρτα του εστιατορίου που έχει αυτό το ευφάνταστο σκίτσο πρόσκλησης σε μια γευστική κραιπάλη. Οι "άλλοι" με κοιτάζουν περίεργα. Τι φωτογραφίζω? Την πόρτα! Μα, τι της βρίσκω? Πού να φαντάζονταν ότι ευχαρίστως θα ήθελα να συναντήσω και το σκιτσογράφο!!!

Έχω καημό με τους Νεοέλληνες που είναι με ένα κινητό στο αυτί! Μετά από αιώνες οι μελλοντικοί ανασκαφείς και ανθρωπολόγοι θα μελετάνε ψημένους εγκεφάλους σε ένα μέρος με πολλά νησιά. Παρηγορήθηκα που είδα έναν τουλάχιστον Ελβετό και δη οδηγό να χρησιμοποιεί το κινητό του! Έκπληξη!

Τόνοι νερού που χύνονται αφρισμένοι. Η εικόνα προκαλεί δέος. Ελέγχω τα παπούτσια μου και συγκεντρώνω το μονίμως αφηρημένο μυαλό μου για να προσέχω πού πατάω. Εδώ άμα γλιστρήσεις και πέσεις μέσα... θα βρεθείς στο Άμστερνταμ!

Το φθινόπωρο δεν έχει φτάσει ακόμη εδώ. Κάθομαι και θαυμάζω το ποτάμι. ΄Εχω απομονωθεί. Ακούω μόνο τον ήχο του νερού και τα μάτια μου γεμίζουν από την ομορφιά γύρω μου....

Ηχορύπανση. Οι "άλλοι" σχολιάζουν. "Ε, άμα έχεις δει το Νιαγάρα, αυτό δε σου λέει τίποτα". Η σκέψη μου αποσπάται και σκαριφεί προτάσεις. "Τι να τον κάνεις το Νιαγάρα βρε κακομοίρη? Πεθαμένο τούβλο πήγες, πεθαμένο τούβλο γύρισες. Μόνο για να λες ότι πήγες και να κοκορεύεσαι ότι κάτι είδες. Αλλά με τι εγκέφαλο να το επεξεργαστείς? Μήπως έχεις?"

Αυτός είναι ο ορισμός της παραποτάμιας έπαυλης. Αληθινής έπαυλης, όχι σαν κάτι άλλες που τις αποκαλούμε έτσι για να αυτοσαρκαζόμεθα!

Νάτο το καραβάκι μέσα στην καρδιά του καταρράκτη! "Τι σθένος", αναφώνησα όταν το είδα! Από μακριά, από την προβλήτα παρατήρησης, σου φαίνεται ασύλληπτο που κάποιοι τολμούν να πηγαίνουν εκεί! Μου φάνηκε άκρως παράτολμο. Άσε τον κίνδυνο να βραχείς! Μετά από λίγα λεπτά ήμουν στην ουρά για να πάω εκεί! Οι "άλλοι" σίγουρα είχαν συννεφάκια σκέψεων πάνω από τα (άδεια) κεφάλια τους που έλεγαν "τρέλα με λοφίο"!

Εννοείται ότι σκαρφάλωσα και εκεί! Σιγά μη μου ξέφευγε! Συναγωνίστηκα και έναν ξένο κύριο 80 χρονών με αθλητικό παπουτσάκι που σερνόταν σα σαλιγκάρι στα σκαλιά! Οι "άλλοι" έπιναν τον πέμπτο καφέ σκυλοβρίζοντας τους λίγους που χρονοτριβούσαν με τις περιηγήσεις των καταρρακτών!

Ιδού η καφετέρια με την πανοραμική θέα!

Το καραβάκι μας πάει στην καφετέρια για ευνόητους λόγους. Ο πιο προφανής λέγεται "ερεθισμός ουροδόχου κύστεως από τον πολύ ήχο του νερού". Σαν υπνωτισμένος όλος ο κόσμος αναζητά τις τουαλέτες! Εκεί είδα και το αμίμητο : η είσοδος στις γυναικείες τουαλέτες κοστολογείτο 2 ελβετικά φράγκα. Η είσοδος στις ανδρικές κοστολογείτο 1 και 2 φράγκα! Ανάλογα με τη χρήση!!! Τέλειο? Να ακόμα μια χαώδης διαφορά ανάμεσα στα δύο φύλα!

Η πρόσβαση στους καταρράκτες είναι εύκολη και με τρένο. Λίγα βήματα από την πλατφόρμα του τρένου είναι η προβλήτα επιβίβασης στα καραβάκια. Τα καραβάκια κάνουν δρομολόγια για όλα τα γούστα. Μόνο απέναντι στην καφετέρια, μόνο στην καρδιά του καταρράκτη, μόνο στην άλλη προβλήτα. Άμα θες, παντού. Μπαινοβγαίνεις στα καραβάκια με ένα ενιαίο εισιτήριο και καταλήγεις αναγκαστικά (για τους προφανείς λόγους που είπαμε) στην καφετέρια.

Η καφετέρια λειτουργεί ως πανοραμείο, που λέω κι εγώ. Ρίσκο, αν και ποθητό, να πάρεις μια μπύρα και ένα λουκάνικο. Η ηχητική ροή του νερού μαζί με τη μπύρα είναι επικίνδυνος συνδυασμός!

Αξιοθέατο οι καταρράκτες του Ρήνου, οι μεγαλύτεροι της Ευρώπης. Θα ήθελα να είμαι ένα φύλλο, ένα πλατανόφυλλο, πεσμένο μέσα τους. Να στροβιλίζομαι και να παρασύρομαι χωρίς κανόνες και προγράμματα. Να πιώ τη μπύρα μου στο Άμστερνταμ τελικά. Θα ήμουν το πρώτο πλατανόφυλλο που θα έπινε μπύρα!

Παραλειπόμενο της επίσκεψης στους καταρράκτες, για να μη λένε μερικοί μερικοί για τρέλες με λοφία! Η οξεία παρατηρητικότητα μου συλλαμβάνει έναν συνεπισκέπτη να μαζεύει κάτι από κάτω. Το άγρυπνο μάτι μου τον ακολούθησε στην κοπή ενός φύλλου και στην περιτύλιξη του "κάτι" με το φύλλο και την προσεκτική φύλαξη του στην τσέπη του παντελονιού του. Ως άλλος Σέρλοκ Χολμς βάλθηκα να λύσω το μυστήριο. Ο κύριος απήγαγε ένα τοπικό σαλιγκάρι! Το τύλιξε στο φύλλο για να έχει να τρώει μέχρι να επιστρέψουμε στην Ελλάδα, το προφύλαξε στη ζελατίνα για να μην το σκάσει και το άνοιγε ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να μην πεθάνει από ασφυξία! Μου περηφανεύτηκε ότι σε κάθε ταξίδι που πάει, ψάχνει και φέρνει σαλιγκάρια και τα μεταθέτει κατόπιν στον κήπο του όπου και αναπαράγονται. Εκτός από τους καταρράκτες έμαθα ότι τα σαλιγκάρια είναι ερμαφρόδιτα! Ο κύριος, μου είπε ότι έχει φέρει ένα πολύ ωραίο σαλιγκάρι από τη Σιγκαπούρη (!) που το βρήκε μέσα σε ένα κήπο, το οποίο έχει ρίγες, ανηπαρήχθη και τώρα ο κύριος απολαμβάνει ένα εξαιρετικό θέαμα με πολύχρωμα ριγωτά σαλιγκάρια στον κήπο του!