LUBECK

Ωραίο το Αμβούργο αλλά διακατέχομαι από την επιθυμία να περπατήσω σε μια μεσαιωνική πόλη! Θυμάστε τις περιπλανήσεις μου σε διάφορες μεσαιωνικές πόλεις της Γερμανίας. Οι πληροφορίες μου μιλούσαν για το κοντινό Lubeck (πώς μπαίνουν τα καταραμένα umlaut?).
Βγαίνω από το σιδηροδρομικό σταθμό μαζί με την απαραίτητη παρέα. Χμ...
Η θέα της μεσαιωνικής πόλης στο βάθος, με τα audi και τις mercedes περιμετρικά, με προσγειώνει ανώμαλα. Ζω στο σήμερα, ας προσγειωθώ (αν και πουλί) ...

Ευτυχώς που το βιονικό μου μάτι συλλαμβάνει μια παράπλευρη είσοδο μακριά από την τεχνολογική εξέλιξη, αρκούντως ρομαντική και περιποιημένη.
Ο φύλαξ - άγγελος Λέων κοιμάται ήσυχος ότι κανένας μας δε θα απειλήσει το βασίλειο του.

Η Holstentor, η μεσαιωνική πύλη του Lubeck (με umlaut, δηλ.τις δύο τελείες στο u και την ανάλογη προφορά) κοσμούσε το παλιό χαρτονόμισμα των 50 μάρκων.

Οι χαρακτηριστικοί κυκλικοί δίδυμοι πύργοι, που χωρίζονται από ένα αέτωμα του 1464, είναι έργο του αρχιτέκτονα Hinrich Helmstede.

Σήμερα στεγάζει το Ιστορικό Μουσείο της πόλης.

Στο βάθος φαίνονται τα κτήρια που αποθηκευόταν το αλάτι, ο λευκός χρυσός όπως τον αποκαλούσαν και που ερχόταν στην πόλη από το Luneburg.

Περνάμε από την πύλη και με μιάς βρισκόμαστε στην καρδιά της πόλης. Ποδηλάτες, αυτοκίνητα και άνθρωποι που πηγαίνουν στις δουλειές τους.

Εδώ ξεκινούν οι πρώτες γκρίνιες. Αναγκάζομαι να υπομένω στωικά τα σχόλια. Α! Τι πόλη είναι αυτή? Πού είναι τα μεσαιωνικά σπίτια? Μπα, δε λέει τίποτα. Να φύγουμε.

Τι τραβάω!

Τους πείθω να μπούμε στα στενά.

Θαυμάσια ζωγραφισμένη είσοδος. Το σφυρήλατο φανάρι συμπληρώνει την ομορφιά του πινέλου. Μαγνητίζομαι.

Με απορροφά η κίνηση της πόλης. Γυρίζω το βλέμμα παντού με ευχαρίστηση. Η πόλη σφύζει από ζωή. Ο καιρός είναι θαυμάσιος για φθινοπωρινό βορρά. Σχεδόν με κοντομάνικα....

    

Η Altstadt, η παλιά πόλη, βρίσκεται σε ένα νησί που περιβάλλεται από τον ποταμό Trave και τα κανάλια του. Κάνω όνειρα ότι θα πάρουμε το καραβάκι και θα κάνουμε τον ποταμίσιο γύρο, θαυμάζοντας τις πρασινάδες που κρέμονται στα νερά και ντύνουν τα μεσαιωνικά κτήρια.

Τα έργα ανάπλασης που γίνονται στο κέντρο ποσώς με φρενάρουν από το να θαυμάσω τις στοές στην κεντρική πλατεία.

Πέτρες αιώνων και πορτοκαλιοί διαχωριστικοί κώνοι οδικών έργων ομού με κοκκινόασπρα διαχωριστικά του σήμερα, σε αρμονική συνύπαρξη...

To 1987, η Unesco ένταξε την πόλη και τα περισσότερα από 1000 κτήρια της στον κατάλογο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Ο Δούκας Ερρίκος ο Λέων σχεδίασε την παλιά πόλη και ξεκίνησε να χτίζει τη μεγαλοπρεπή Dom.

Στο κτήριο με το καφε-κόκκινο τουβλάκι, οι εξωτερικές μονάδες των κλιματιστικών έχουν παρεμφερές χρώμα και δεν "σκοντάφτουν" στο μάτι.

Όλα μελετημένα. 

Η πόλη είχε πολλές εκκλησίες μεν αλλά ο αληθινός θεός της ήταν το εμπόριο.

Μεγάααααλη εμπορική δύναμη της εποχής της. Τι λέω?

Για 3-4 αιώνες διαμόρφωσε την κύρια πολιτική του εμπορίου της Βαλτικής και μεγάλου μέρους της Ευρώπης.  

Δε λείπουν οι υπαίθριες μουσικές στην πεζοδρομημένη παλιά πόλη.

Ούτε οι μικρούληδες απόγονοι των παλιών εμπόρων που πουλάνε τα παλιά τους παιχνίδια.

Τα σπίτια των πάλαι ποτέ κραταιών εμπόρων διασώζονται στην παλιά πόλη.

Πύργοι και πυργίσκοι ναών.

Μια σικάτη δεσποινίς με προσεγμένες ροζ-γκρι στυλιστικές επιλογές κάθεται από τώρα στο σβέρκο ενός άνδρα.

Η πόλη, ανέκαθεν περήφανη, πλούσια και ανεξάρτητη βίωσε τη ναζιστική κατοχή και προσαρτήθηκε στη Γερμανία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το Lubeck υπήρξε η βασίλισσα της Χανσεατικής΄Ένωσης, η οποία ιδρύθηκε από πλούσιους εμπόρους τον 12ο αιώνα για λόγους αποκλειστικά και μόνο προστασίας των συμφερόντων τους. Hanse στη μεσαιωνική γερμανική σήμαινε συνεταιρισμός.

Μεγάλη δύναμη λοιπόν! Προγιαγιά του ΟΗΕ ίσως με οικονομικές προσεκβολές. 

Έκτοτε, ούτε τα σκοτάδια του μεσαίωνα, ούτε οι πολυποίκιλες συμμαχίες των εποχών που έρχονταν και έφευγαν, ούτε οι θρησκευτικές διαμάχες κατόρθωσαν να κουνήσουν την ένωση. Κραταιά!!!

Αδιατάρακτη η αέναη ροή του χρήματος ανά τους αιώνες.

Η γκρίνια στην ατμόσφαιρα έχει κορυφωθεί από ώρα.

Η μεσαιωνική πόλη δεν αρέσει στην παρέα μου. Μέσα τους μου καταλογίζουν την επιμονή μου να έρθουμε. Περίμεναν να δουν ανθρώπους με μεσαιωνικά ρούχα, ξέρετε, εκείνα με τα μυτερά και στρογγυλά πραματάκια που είναι σαν τσουβάλια, να τριγυρνάνε στην παλιά πόλη και να πουλάνε χήνες και λαχανικά! Κάτι σαν το σκηνικό του Ρομπέν των Δασών, με Ρομπέν τον Κέβιν Κόστνερ.

Τυφλοί άνθρωποι! Για ακόμα μια φορά στη ζωή μου συνειδητοποιώ ότι περιβάλλομαι από τυφλούς!

   

Αδυνατούν να απολαύσουν την πόλη όπως είναι, ένα μίγμα δηλαδή παλιού και νέου. Μια σύγχρονη χαριτωμένη πόλη με μεσαιωνική αύρα, η οποία προσπάθησε να διατηρήσει την ιστορία της.
Αδυνατούν να κινητοποιήσουν την (ανύπαρκτη, γιατί γκρινιάζω?) φαντασία τους.

Ένα προσεκτικό μάτι παρατηρεί ότι η πύλη έχει μια κλίση. Δεν κάνει λάθος αυτό το μάτι. Η κλίση είναι λόγω του βαλτώδους εδάφους πάνω στο οποίο είναι χτισμένη.

Και να σκεφτείτε ότι τον 19ο αιώνα παραλίγο η πύλη να κατεδαφιστεί. Σε μία μόνο ψήφο διαφορά στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης οφείλει τη μη κατεδάφιση και αργότερα ανάπλαση της. Για να μη λέτε ότι τέτοια γίνονται μόνο στην Ελλάδα.......
Η επιγραφή SPQL στα λατινικά σημαίνει "για τη σύγκλητο και το λαό του Lubeck" και αντιγράφει την αντίστοιχη της Ρώμης, SPQR.
Η ζήλεια αποτελεί διαχρονικό συναίσθημα!

Έχουμε πάρει το δρόμο του γυρισμού τρέχοντας. Να φύγουμε, είναι η επιταγή, να φύγουμε, να προλάβουμε να δούμε την άλλη πόλη, την ωραία, την παραμυθένια.... Τι ήταν αυτή? Τίποτα το ιδιαίτερο....

Τι υφίσταμαι αλήθεια! Πόσες φορές έχω αναγκαστεί να υποφέρω στη ζωή μου ανθρώπους από ευγένεια!  

Επιδερμικοί επισκέπτες του τίποτα.
Γρήγορα βλέμματα, που δεν αφομοιώνουν, δε συγκρατούν, δεν καταλαβαίνουν.
Μόνο για την κατανάλωση και τον κομπασμό το βράδυ στους υπόλοιπους "α! εμείς σήμερα πήγαμε εκεί και είδαμε αυτό". Ανάθεμα κι αν είδες τίποτα. Θα το ομολογήσεις άραγε ποτέ στον εαυτό σου? Όχι βέβαια! Για έναν εγωισμό ζεις!

Η γέφυρα μάς οδηγεί μακριά από το νησάκι της παλιάς πόλης. Επιστρέφουμε στον σιδηροδρομικό σταθμό.

Τη γέφυρα στολίζει, ποιος άλλος? Ο Ερμής με το πουγκί του, ο θεός του Εμπορίου.

Ένα γαλάζιο πλεχτό λουλουδάκι περιτυλίχτηκε στο πόδι του αγάλματος περιμένοντας τον ιδιοκτήτη του που το έχασε.

Δεν είδα τίποτα από αυτή την όμορφη πόλη. Έσερνα τις "σαβούρες" μου και αποθήκευα εικόνες για να τις μηρυκάσω αργότερα στο δωμάτιο μου.

Δεν μπήκα στο καραβάκι για να δω το νησάκι από το νερό.

Δεν περπάτησα στα στενά παραδρομάκια της παλιάς πόλης με τα χαμηλά σπιτάκια.

Δεν μπόρεσα να παρατηρήσω καν και να βρω μία από τις 100 και πάνω αψιδωτές εισόδους των μικρών μονοπατιών για τις συνοικίες των χειροτεχνών και των τεχνιτών.

Ούτε τα φτωχοκομεία είδα.

Ούτε αμυγδαλωτά του Lubeck έφαγα.  

Δεν περιεργάστηκα το Δημαρχείο, ένα από τα ωραιότερα της χώρας.

Με το ζόρι πρόλαβα να φωτογραφίσω τις αναγεννησιακές στοές και να νοιώσω το αεράκι ανάμεσα τους.

Δεν τα πάω καλά με τη θρησκεία αλλά μου αρέσει να βλέπω εκκλησίες και εκκλησιαστικά όργανα, πόσω μάλλον να θαυμάσω το μεγαλύτερο μηχανικό όργανο του κόσμου ίσως!

Δεν μπήκα στην εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης για να δω τουλάχιστον τον πίνακα του Τιντορέττο. 

Ούτε είδα το παλιότερο νοσοκομείο της Γερμανίας.

Ούτε πήγα στο Gothmund, ένα γραφικό ψαροχώρι κοντά στην πόλη, ούτε στοTravemunde, το παραλιακό θέρετρο της Βαλτικής, που η πόλη αγόρασε το 1329 για 1060 μάρκα!

Δεν περιπλανήθηκα τόσο όσο να βρω το σπίτι των αδελφών Μαν, φόρο τιμής για το "Μαγικό Βουνό" που αποτέλεσε σταθμό στην εφηβική ζωή μου!

Αντίθετα, έκανα ασκήσεις υπομονής και αν(τ)οχής.

Σημαντικό κι αυτό από μία άποψη.