ΕΝΑ ΜΑΚΡΙΝΟ ΠΕΤΑΓΜΑ : BOWEN ISLAND

Βρισκόμαστε στον αχανή (για τα δεδομένα μας) Καναδά. Στην περιοχή της British Coloumbia, ένα όνειρο του παρόντος ιστολογίου. Βουνά, δάση, λίμνες, ποτάμια.... Αιώνιες επιθυμίες ....

Από το παραθαλάσσιο προάστειο της πόλης του Βανκούβερ, Horseshoe Bay ή Παπουτσάκι Αλόγου όπως το αποκαλούσαμε χαριτολογώντας ή Πέταλο, όπως σωστά είναι, πήραμε το ferry boat για το νησάκι που ξεπροβάλλει στο βάθος.
Πίσω του βλέπαμε τις χιονισμένες κορφές και μπροστά του την ήρεμη θάλασσα.
  

Κατάφυτο το Bowen Island, μικρό και χαριτωμένο. Τόπος απόδρασης και ξεκούρασης των κατοίκων της πόλης. Η ησυχία είναι εκκωφαντική!

Αν και είμαστε προς το τέλος του φθινοπώρου, η μέρα είναι ανοιξιάτικη. Ένας ήλιος λαμπρός εκπλήσσει ευχάριστα τους κατοίκους του νησιού. Αναρωτιούνται πώς. Εμείς τον φέραμε από την Ελλάδα, τους λέμε κι εκείνοι γελούν.

 

Χμ, κρατάω μια νοερή σημείωση να επισκεφθώ αργότερα το παρόν χαριτωμένο σπιτάκι για ένα καφέ.

Δεν κάναμε λάθος. Στο Bowen Island είμαστε.

Τα τοτέμ, εκθετικά απομεινάρια του εκδιωχθέντος πολιτισμού, τα συναντάμε σε πολλά μέρη του Βανκούβερ. Είτε ως διακοσμητικά αυλής, όπως εδώ, είτε ως στάμπες σε μπλουζάκια, είτε ως σκουλαρίκια κλπ. Λυπηρό αλλά, φαίνεται, τουριστικώς αναγκαίο. Μου έρχεται συνειρμικά στο μυαλό εκείνος ο φουκαράς Κομαντάτε στο Άμστερνταμ.  

Όπως σε πολλές προηγμένες χώρες στον κόσμο έτσι και εδώ υπάρχει ένα ολόκληρο σχέδιο ενημέρωσης και φροντίδας για τα πάντα. Στο δρόμο μας, στην πινακίδα που βλέπετε, το βέλος προειδοποιεί ανάλογα με την εποχή του χρόνου για τον κίνδυνο πυρκαγιάς.

Ψιλά γράμματα και υπερβολές?

Για εμάς όλα αυτά είναι ευνόητα?

Οι ξένοι είναι κουτοί και πρέπει να τους εξηγείς και την τελεία?

Τίποτε από τα παραπάνω?

Όλα τα παραπάνω? 

Σας έχω δείξει σε φωτογραφίες το σπίτι μου στο Notting Hill. Το έχετε εμπεδώσει, ξέρω.

Δείτε τώρα και το σπίτι μου στο Bowen Island στον Καναδά. Διάλεξα επίτηδες την ώρα που το λούζει σχεδόν κάθετα ο ήλιος του μεσημεριού για να το θαυμάσετε καλύτερα. Έχω και ιδιωτική προβλήτα. Έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα? 

Αυτοί είναι οι γείτονες μου. Καλοί άνθρωποι.

Άμα χαλάσει η βάρκα τους τούς δίνω τη δική μου.

Το νησάκι έχει μια μικρή πλατεία με μαγαζάκια, στην οποία οδηγεί ο δρόμος από την αποβάθρα. Ο δρόμος αυτός γίνεται σύντομα μονοπάτι, χώνεται σε ένα δάσος, ανηφορίζει και καταλήγει στην πλατεία με θέα τη θάλασσα. Ειδυλλιακές καταστάσεις!

Ιδού μια ωραία πόρτα, συνδυασμός ξύλου και σίδερου.

Γνωστή επίσης η αδυναμία του ιστολογίου για τις πόρτες. 

Μελαγχολική η προετοιμασία για το χειμώνα. Άδεια η αυλή, μοναχικό το συντριβάνι, φθινοπωρινά φύλλα σκόρπια στις πλάκες. Όμως το φως του ήλιου διαχέεται ψηλά, ανάμεσα στα δέντρα προσπαθώντας να καθυστερήσει λίγο ακόμα το κρύο.

Το μικρό χαριτωμένο μαγαζί με τις αντίκες κλέβει την επόμενη μισή ώρα της βόλτας μας. Η ιδιοκτήτρια είναι μια ευγενέστατη κυρία η οποία μας αφήνει με εμπιστοσύνη να τριγυρίζουμε ανάμεσα στα έπιπλα και να πιάνουμε τα λογής πραματάκια άλλων εποχών.

Έβγαλα μία ρίζα δίπλα και γύρω από το γαλάζιο πορτατίφ. Μετά από άπειρες σκέψεις, σχέδια και αναιρέσεις αποφάσισα να μην το αγοράσω. Κυρίως γιατί έπρεπε να το κουβαλήσω από τα πέρατα του κόσμου στα χέρια και να το προσέχω οργώνοντας τα αεροδρόμια. Σνιφ!

Αλλά τουλάχιστον το έβγαλα μια φωτογραφία για να το θυμάμαι τι ωραίο που ήταν.

  

Στο λιμάνι του μικρού νησιού παρατηρώ τα πλωτά σπίτια που βρίσκονται εδώ κι εκεί. Αυτό της φωτογραφίας έχει και φυτεμένη σκεπή! (όχι, δεν είναι δικό μου αυτό).

Κι άλλο ένα πλωτό σπίτι, διόροφο για να έχει θέα.

Με τις γέφυρες και τα κόκκινα δέντρα τελειώνει η βόλτα μας. Τα χρώματα είναι εκτυφλωτικά, ο ήλιος καίει το πρόσωπο αλλά βγάζει και ένα δόντι κρύου.

Φαντάζομαι πως το νησάκι θα βουλιάζει τα καλοκαίρια. Η Σαλαμίνα αποτελεί έναν ωχρό, μακρινό ξάδερφο του!

Για μένα, θα διατηρήσει τη μαγεία του για πάντα επειδή το απόλαυσα ηλιόλουστο και ήσυχο από εισβολές.

Το ferry boat της επιστροφής είναι άδειο. Η τοπική μαρίδα βρήκε την ευκαιρία να ξεσαλώσει στις μοκέτες του πλοίου, κάτω από τη μύτη των γονιών που μιλάνε. Φωνές, γέλια και παιχνίδια ξεσηκώνουν τους υπόλοιπους λίγους ταξιδιώτες που παρακολουθούν χαμογελαστά.

Στο Παπουτσάκι του Αλόγου, λένε οι οδηγοί που διαβάζουμε, έχει τα καλύτερα fish and chips. Για να πω την αλήθεια ποτέ δεν κατάλαβα τι νοστιμιά βρίσκει ο κόσμος σε αυτό το πιάτο. Ίσως επειδή δεν έχω ζήσει στην Αγγλία και, άρα, δε με έκοψε ποτέ λόρδα για να φτάσω να φάω μαζί δύο αντίθετα πράματα όπως είναι οι τηγανητές πατάτες και το ψάρι.

  

Τι ανακαλύπτω όμως στην άλλη άκρη της γης? Παντού και πάντα υπάρχει ένα σουβλάκι που περιμένει τον γαστριμαργικά απελπισμένο έλληνα!

Μετά από απαίτηση της παρέας (νοεροί ψήφοι 2-1) και δεδομένου του πόσο καλοκάγαθο και υποχωρητικό πλασματάκι είμαι, αποφασίσαμε ομοφώνως να φάμε fish and chips.

Η είσοδος στο κατάστημα, με την ξύλινη επιτοίχια κατασκευή, προϊδέαζε για όμορφο περιβάλλον.

 

Πράγματι, δεν ήταν άσχημο σαν περιβάλλον. Θα το έλεγα καθημερινό. Οι μόνοι ξένοι ήμαστε εμείς.

Πολλοί πελάτες ήταν μόνιμοι και χαιρετιόντουσαν με το προσωπικό. Άλλοι, δήλωναν ότι θα έφευγαν με το επόμενο ferry και κάθονταν να φάνε στα γρήγορα.

Πάει και αυτή η παρθενία! Έφαγα Fish and chips παρότι το είχα αποφύγει επιμελώς για πολλά χρόνια! Και το χειρότερο : διάλεξα και την σπεσιαλιτέ των chips που είχαν γραμμένη στον κατάλογο (χωρίς να ξέρω τι ακριβώς ήταν) και μας έφεραν αυτά τα πορτοκαλιά που βλέπετε. Έτσι, αναγκαστήκαμε όλοι να φάμε μέχρι τέλους, chips κολοκύθας. (Η μαύρη σελίδα της εκδρομής). 

  

Φεύγοντας από το κατάστημα, με τη γεύση της τηγανητής κολοκύθας στον ουρανίσκο, παρηγορηθήκαμε με τις καρικατούρες του τοίχου.

Ο καιρός, με το που αφήσαμε το νησί πίσω μας, άρχισε να σκοτεινιάζει. Το Βανκούβερ φάνταζε απειλητικό στο βάθος. Η μαγεία έμεινε πίσω, με τις κολοκύθες.