Πετάμε πάνω από τις χιονισμένες Άλπεις.
Το ταξίδι προβλέπεται μεγάλο. Ενδιάμεσος σταθμός το Λονδίνο, τελικός προορισμός το Βανκούβερ.
Ως συνήθως πετάω στα σύννεφα.
Η εικόνα από το παράθυρο του αεροπλάνου μου δίνει την εντύπωση ότι μπορώ να περπατήσω στο συννεφένιο δρόμο. Τα σύννεφα μοιάζουν με θάλασσα και πέρα εκεί στο βάθος χρωματίζονται πορτοκαλιά ενώ ψηλά ο ήλιος ξεπροβάλλει μέσα από άλλα σύννεφα.
Έχουμε 5 ώρες αναμονή στο Λονδίνο. Πολλές ώρες για να μείνουμε άπρακτοι. Ευκαιρία για μια βιαστική γεύση της πόλης.
Έχω ήδη βγάλει εισιτήρια με το τρένο Heathrow Express που φεύγει κάθε τέταρτο από το αεροδρόμιο για την πόλη. Ακριβή απόφαση οφείλω να πω, αν και επωφεληθήκαμε από μία φθινοπωρινή προσφορά. Το διαδικτυακά κλεισμένο εισιτήριο κόστισε 75 ευρώ για τους 3 μας, aller retour.
Σε 21 λεπτά, χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση ή περιπλοκή, με ένα πεντακάθαρο και ήσυχο τρένο φτάσαμε στο σταθμό Paddigton.
Πήραμε το κόκκινο λεωφορείο, ανεβήκαμε πάνω, στις θέσεις με θέα από ψηλά και φύγαμε για Notting Hill. Πού ξέρεις? Μπορεί να συναντούσαμε αυτόν τον νερόβραστο τον Χιού Γκραντ να βολτάρει κάπου εκεί ...
Είναι σχεδόν μεσημέρι και ο καιρός για Λονδίνο θαυμάσιος! Τι τύχη! Μέχρι χτες μας είπαν έβρεχε και σήμερα ξημέρωσε λιακάδα! Εμείς τον φέραμε τον ήλιο, τους είπαμε. Μας κοίταξαν με εκείνο φλεγματικό ύφος αλλά εμείς τους είχαμε ήδη σπείρει την αμφιβολία ...
Γιορτάζουν το Halloween και στο Λονδίνο? Δεν το ήξερα! Νόμιζα ότι ήταν αμερικανικό έθιμο. Η πιτσαρία έχει το όμορφο αυτό ντεκόρ, παρά την αντανάκλαση των τζαμιών. Πορτοκαλί κατσαριδάκι ασορτί με τις κολοκύθες, ιστο αράχνης παντού και πίτσα έτοιμη για παράδοση.
Ελπίζω ένα έμπειρο μάτι να μην ανακαλύψει και το φωτογράφο στις αντανακλάσεις (αν και το Halloween θα δικαιολογούσε πλήρως την εμφάνιση του και τον τρόμο που θα σκορπούσε).
Βολτάρουμε στους δρόμους κρυφοκοιτάζοντας τα ρολόγια μας.
Εδώ με βλέπετε για πρώτη φορά στην ιστορία του παρόντος ιστολογίου. Είμαι αυτή η όμορφη ξανθιά στα αριστερά σας με το γκρι μίνι. Είδατε με τι χάρη περπατάω?
Το χάψατε, ε?
Ανεξαρτήτως των περιπατούντων υπάρξεων, είδατε τι όμορφος που είναι αυτός ο δρόμος?
Portobello road. Όσοι έχουν ζήσει στο Λονδίνο ξέρω ότι ριγούν τώρα. Εντάξει παιδιά, η ζωή είναι μπροστά. Θα ξαναπάτ(μ)ε. Όποτε θέλουμε. Ανεξαρτήτως συνθηκών. Εμείς αποφασίζουμε.
Γνωστή η αγάπη του ιστολογίου για τις πρασινάδες. Παραμένουμε στον ίδιο δρόμο και κατευθυνόμαστε στην αγορά του Portobello.
Άλλη μεγάλη αγάπη εκτός από τις πρασινάδες : τα βιβλία. Αυτή η φωτογραφία συνδυάζει το σπίτι με τις πρασινάδες και μπροστά του τον πάγκο του παλαιοβιβλιοπώλη.
Το μάτι μου συλλαμβάνει το κόκκινο δέντρο - βασιλιά του φθινοπωρινού Λονδίνου και σπεύδω να το τσακώσω. Στην αιωνιότητα.
Έχω δει κι έχω δει στη ζωή μου στέγαστρα από ελενίτ, από σανίδες, από ανάκατα πλαστικά και σκουριασμένα σίδερα, από περισσευούμενες λινάτσες και τέντες. Επίσης έχω δει πολλά στέγαστρα, ωραία ως κατασκευή μεν, γεμάτα κακά πουλιών και βρωμιές δε.
Στο Λονδίνο όμως είδα το ομορφότερο και καθαρότερο στέγαστρο στη ζωή μου.
Και τώρα ήρθε η ώρα να δείτε το σπίτι μου στο Λονδίνο. Εδώ μένω όταν έρχομαι. Εδώ έμενα όταν σπούδαζα και επειδή η ιδιοκτήτρια δεν είχε παιδιά και με αγαπούσε πολύ, όταν πέθανε μου το άφησε στη διαθήκη της.
Το χάψατε και αυτό? Θα σας βόλευε για να σας φιλοξενώ όταν θα ερχόσαστε. Όνειρα θερινής νυκτός.
Καλά θα ήταν αλλά πού? Βολευτείτε με την Έπαυλη προς το παρόν και βλέπουμε.
Αχ, αυτός ο υπηρέτης μου, ξέχασε να σκουπίσει το φύλο από το χαλάκι της πόρτας. Τς τς τς δεν είναι να είσαι φίλος με τους υπηρέτες σου σήμερα. Εκμεταλλεύονται την καλοσύνη σου.
Το γατί με κοιτάζει ενοχλημένο. Δε μας παρατάς κι εσύ? Θα χάσεις το αεροπλάνο σου και πολύ θα γελάσω ...
Φεύγουμε με τα πόδια για το σταθμό. Αν ήμουν χωρίς παρέα σίγουρα θα καθόμουν κάπου να πιω μια μπύρα. Αλλά η παρέα με έχει κατα-αγχώσει μήπως δεν προλάβουμε. Περνάμε ένα σωρό ωραία μέρη για να κάτσουμε αλλά με σέρνουν στο σταθμό.
Δε μου αρέσει να κάθομαι ποτέ στους σταθμούς ούτε καν για καφέ. Είναι τα υπ΄αριθμόν 1 καταθλιπτικά μέρη για να κάτσεις. Πειθαρχώ όμως στην παρέα με τη σκέψη ότι ίσως έχω άγνοια κινδύνου. Ας είμαστε νωρίτερα στο αεροδρόμιο. Έχουμε μεγάλο ταξίδι μπροστά μας.
Επιτέλους με βλέπετε στα αλήθεια σε αυτή τη φωτογραφία. Πού κοιτάτε καλέ? Μπροστά σας είμαι, αν και βλέπετε πλάτη. Φοράω βυσσινί μπλούζα, μαύρο παντελόνι και σέρνω μια μικρή μπλε βαλίτσα. Καλή, ε? Το ξέρω.
Έτσι, για να μην έχετε απορίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου