ΒΑΝΚΟΥΒΕΡ - DOWNTOWN

Δεν πάει άλλο! Με ρούφηξε ο χειμώνας για τα καλά. Με ρούφηξε, με στροβίλισε και με παρέλυσε. Τόσος καιρός πέρασε και δεν μπόρεσα να τελειώσω με το Βανκούβερ για να προχωρήσω στα άλλα ταξίδια. Μέχρι που τελικά θα έχω ξεχάσει, όταν έρθει η ώρα, τα πάντα και θα μείνουν μόνο ξερές φωτογραφίες με σκονισμένες μνήμες.

Γύρισα το Σάββατο από ένα οδικό ταξίδι στην Ελβετία και θέλω να το περιγράψω. Πώς όμως, που τα "κολλήματα" μου αδυνατούν να συμβιβαστούν με αφημένες ανοιχτές υποθέσεις?

Θα τελειώσω λοιπόν με το Βανκούβερ, έστω και τσάτρα πάτρα.

Η καναδέζικη αλυσίδα καφέ Blenz, αντίποδας των Starbucks, μας πρόσφερε πρωινό και καφέ στολισμένο με σχεδιάκια που παρέμεναν ανέπαφα σχεδόν μέχρι τον πάτο. Τα λοιπά δεν έλεγαν και τίποτε (κρουασάν πχ) κι έτσι σύντομα μετακομίσαμε σε ένα τυπικό "πρωινάδικο" για χορταστικό πρωινό της προκοπής.

Ουρανοξύστες παντού αλλά χωρίς την παγωμάρα του Μανχάταν.

Πινελιές χρώματος, εδώ στο ελαφρώς ροζ που αντανακλάται και στον απέναντι ουρανοξύστη. Αν και είναι σε αντίθεση με τα φθινοπωρινά χρώματα, ελαφρώνει κάπως τη γυάλινη, ψυχρή παρέλαση. 

Και κάπου ανάμεσα, χαμηλή μέσα στα τέρατα, μια εκκλησία με τον κήπο της.

Ο μουντός καιρός εναλλάσσεται με τη λιακάδα. Η βόλτα είναι ευχάριστη μέσα στο φθινοπωρινό σκηνικό της μεγαλούπολης.

Τι ωραία αίσθηση να περπατάς και να κλωτσάς φύλλα. Να περπατάς σε ένα παχύ χαλί φύλλων. (Και να είσαι βέβαια 18 ετών! Όπως τα παιδιά της φωτογραφίας)

Οι γνωστές αμερικάνικες κιτσαρίες.

Καθώς δύει ο ήλιος, ένα κομματάκι του αντανακλά στον ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής ουρανοξύστη.

Παντού υπάρχει ένας Έλληνας. Εδώ γουναράς σε κεντρική πλατεία.

Κατεβαίνουμε στην πεζοδρομημένη παραλία. Τα σκουπίδια είναι μόνο φύλλα που δεν πρόλαβαν να σκουπιστούν. Χιλιόμετρα πεζόδρομου για περπάτημα και ποδήλατο χωρίς ενοχλήσεις.

Το συνεδριακό κέντρο της πόλης φτιαγμένο σαν καράβι στη θάλασσα. Η θέα του Βανκούβερ, του απέναντι Βανκούβερ και του πάρκου είναι πολύ όμορφη από εκεί.

Τα υδροπλάνα αποτελούν μέρος της συγκοινωνίας της πόλης.

Το ρολόι του ατμού αποτελεί την ατραξιόν στο παλιό τμήμα της πόλης, στο Gastown. Κάθε ώρα βγάζει ατμό και λέει ένα τραγουδάκι.

Εκεί κοντά υπήρχε μια παστερία, γνωστής τοπικής αλυσσίδας, γεμάτη κόσμο. The Old Spaghetti Factory λεγόταν. Η διακόσμησή της ήταν πολύ όμορφη και είπαμε να πάμε να φάμε. Κατατάχτηκε αυτοδικαίως στο Τοπ 10 χειρότερου φαγητού, μέσα στην πρώτη τριάδα.

Κορναρίσματα στο δρόμο, ανυπόμονοι οδηγοί με το πόδι στο γκάζι έτοιμοι να πατήσουν πεζούς και εξυπνάδες κάθε είδους ομού με σφήνες αποτελούν άγνωστες έννοιες.

Στα πεζοδρόμια μαζί με τα αληθινά φύλλα είναι χαραγμένα και φυλλαράκια κάθε σχήματος και είδους. Προσπαθώ να βρω τη λέξη που χαρακτηρίζει αυτούς που σκέφτηκαν μια τέτοια λεπτομέρεια. Μεράκι? 

Δενδροστοιχίες από κόκκινα δέντρα στο κέντρο....

... αλλά και δέντρα στις ταράτσες των κτηρίων.

Τα ανθοπωλεία είναι μικροί κήποι απλωμένοι στα πεζοδρόμια.

Καθώς σουρουπώνει όλο και περισσότερος κόσμος πηγαίνει για βόλτα στην παραλία. Το περιποιημένο γκαζόν γεμίζει από τα φύλλα που πέφτουν και τα πόδια βουλιάζουν στο χρυσό και στο πράσινο. Από το παγκάκι ατενίζεις ανενόχλητος τον ωκεανό.

Η πόλη με τα φυλλοβόλα δέντρα προϊδεάζει για τη φύση που την περιβάλλει. Η περιοχή της British Columbia θεωρείται από τις πιο όμορφες του κόσμου.

Παντού υπάρχουν οι πιο ευνοημένοι. Διαμερίσματα φάτσα κάρτα στον ωκεανό. Μπροστά σε πεζόδρομο. Κατεβαίνουν με τη φόρμα για τζόκινγκ παραθαλάσσιο.

Η πόλη δεν έχει μόνο τον ωκεανό της. Έχει και το ποτάμι της τον Fraser River. Η γειτονιά αυτή είναι από τις παλιότερες της πόλης.

Ένα ποταμόπλοιο.

Και εδώ υπάρχουν σπίτια με θέα τον ποταμό και πεζόδρομους με πρασινάδες κατά μήκος της όχθης.

Στην περιοχή του ποταμού συναντάμε και αρκετά παλιά βικτωριανά σπίτια, αναπαλαιωμένα τα περισσότερα.

Και σαν κάθε μεγαλούπολη της Αμερικής που σέβεται τον εαυτό της έχει και το Βανκούβερ την Chinatown του. Δεν εντυπωσιάστηκα από τη γειτονιά ούτε και από τα μαγαζιά της.

Είχε όμως ένα όμορφο κήπο. Τον κήπο του Δόκτορα Sun Yat-Sen.

Ένας μικρός κινέζικος παραδεισένιος κήπος - όαση με φόντο τους ουρανοξύστες.

Όαση ηρεμίας στη βουή της πόλης.

Με βοτσαλωτό δάπεδο ...

... με νερά, με νούφαρα, με πουλάκια που τιτίβιζαν ....

... με σχηματισμούς από βράχους ...

... και μικρά ή μεγάλα bonsai.

Πολλοί ήταν οι επισκέπτες του κήπου αλλά πολλοί περισσότεροι ήταν όσοι έκαναν βόλτα ή διάλειμμα από τη δουλειά τους στους εξωτερικούς κήπους και το πάρκο.

Η φθινοπωρινή δημιουργία των Blenz Cafe λεγόταν Pumpkin Spice Latte. Ένα γευστικό (πλην όμως παχυντικό) όνειρο!

Θα μπορούσα να ζήσω στο Βανκούβερ?

Το σκέφτομαι λίγο αλλά ναι, θα μπορούσα. Κυρίως γιατί έχει σε λογική απόσταση φύση.

Και σκέφτομαι ότι έτσι όπως βαίνουν πλέον τα πράγματα, παιδιά, φίλοι και γνωστοί μπαίνουν σε νοερές λίστες επικείμενης ξενιτιάς, μετανάστες στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα, όπως έλεγε ο Buzz Light Year από το Toy Story. Ας μην προβλέπουμε αλλά παίζουμε με τις πιθανότητες ... 

Ο οδηγός του Βανκούβερ στο Travelplorer γράφτηκε λίγο μετά από εκείνο το ταξίδι.

HALLOWEEN ΣΤΟ ΒΑΝΚΟΥΒΕΡ

Για δεύτερη συνεχή χρονιά τυχαίνει να φτάνω το βράδυ του Halloween στην αμερικανική ήπειρο. Ως άλλο κοτόπουλο από τις πολύωρες πτήσεις, απιθώνω όπως όπως τα πράγματα μου και με το μάτι γαρίδα ξεχύνομαι στους δρόμους. Πέρσι ήταν το San Diego, φέτος το Βανκούβερ.

Οι κεντρικοί δρόμοι έχουν κλείσει και οι μεγάλες λεωφόροι χρησιμεύουν για μία άτυπη παρέλαση μεταμφιεσμένων με έφεση στον τρόμο.

Το κρύο είναι τσουχτερό και η βροχή κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας.

Η ατμόσφαιρα θυμίζει πανηγύρι με γέλια, φωνές, πειράγματα και αυτοσχέδιες μουσικές.

Οι παρέες στήνονται με προθυμία για μία φωτογραφία. Τα χαμόγελα πλατιά και η διάθεση εύθυμη.

Το Χριστουγενιάτικο Δέντρο ποζάρει πρωίμως μεν, πλην όμως τρισευτυχισμένο. Το ζακετάκι του Δέντρου αποτελεί αναγκαία παραφωνία για να μην ξεραθεί από καμία πνευμονία.

Εκείνο το οποίο με εντυπωσίασε στην πόλη του Βανκούβερ ήταν η πληθώρα των ασιατών και η σχεδόν παντελής έλλειψη μαύρων. Η αναλογία των ασιατών με τους λευκούς μπορώ να πω ότι έφτανε ακόμα και το 50-50%. Υπήρχαν αρκετοί Ινδοί (που δεν εμφανίστηκαν βέβαια το βράδυ του Halloween) αλλά οι περισσότεροι κάτοικοι ήταν με σχιστά μάτια. Το βράδυ αυτό υπερτερούσαν δυναμικά έναντι όλων.

Σε αντίθεση με την αντίστοιχη βραδιά του San Diego, εδώ το θέαμα ήταν φτωχότερο, λιγότερο φανταχτερό, λιγότερο ευφάνταστο, λιγότερο θορυβώδες και περισσότερο ντυμένο. Οι πραγματικά ωραίες τρυφερές υπάρξεις του San Diego με τα ψηλοτάκουνα και τα αιθέρια μισοντυμένα σώματα απουσίαζαν εντελώς.

Στο ατελείωτο πήγαινε - έλα, αταίριαστοι εμείς, με τα ρούχα του ταξιδιού ακόμα, χωνόμασταν εδώ κι εκεί προσπαθώντας να μη χαθούμε μεταξύ μας.

Εκτός από τα λίγα, πραγματικά θηλυκά αξιοθέατα, το εξειδικευμένο μάτι μου εντόπισε και ελάχιστες αξιόλογες αρσενικές παρουσίες, μία εκ των οποίων κατόρθωσα με χίλια κόλπα να απαθανατίσω, αφού κρύφτηκα στο πλήθος των φωτογράφων και αφού ανέχτηκα τον κακάσχημο κινέζο από δίπλα.

Παντού υπήρχε ένας κινέζος, είτε στο πλήθος των μεταμφιεσμένων, είτε στο πλήθος των άντυτων περιφερόμενων.

Και παντού υπήρχε και κάποιος που πόζαρε σαν τη μύγα μες το γάλα. Χαιρετώντας τους μελλοντικούς ακροατές των ιστοριών του ταξιδιού του και θεατές των ευτυχισμένων διακοπών του.

Αυτό που λέμε Γυναίκα - Μπουρλότο και το Κερασάκι - Λούλης από πίσω.

Ιδού! Αρχίζει το ψιλόβροχο. Με μιας επιστρατεύονται ομπρέλες και τα καρναβάλια μεταφέρονται στα πεζοδρόμια. 

Οι τολμηροί συνεχίζουν. Τι να βρέξουν? Τις λουρίδες?

Η ουρά για την είσοδο στα μπαράκια όλο και μεγαλώνει. Περιμένουν υπομονετικά και αρπάζουν την ευκαιρία για γνωριμίες της ουράς, όπως λέγονται. Το μακιγιάζ ευνοεί τις καταστάσεις. Πιθανώς την άλλη μέρα κάποιοι ανακαλύψουν ότι το εφιαλτικό μακιγιάζ τελικά κολάκευε το υπόστρωμα!

Καθώς η ώρα προχωρά και η βροχή δυναμώνει, όσοι έφεραν μαζί παιδιά αποσύρονται κοιτάζοντας με πόνο τα μπαράκια και αναπολώντας το παρελθόν. Μέσα τα κεφάλια τώρα! Σπίτι γρήγορα!

Αποσύρομαι κι εγώ στο πεζοδρόμιο για να γλυτώσω τη βροχή, μπροστά από μια φωτισμένη βιτρίνα καταστήματος. Δίπλα μου έρχεται ένας Δράκουλας ο οποίος καπνίζει σκεφτικός το τσιγάρο του. Φαίνεται να πλήττει. Μου έρχεται να του πω ότι αυτό που κρατάει στο χέρι του μπορεί σύντομα να τον μετατρέψει από καρναβάλι σε πραγματικότητα. Το μυαλό μου όμως είναι νιανιά από το jet lag και αδυνατώ να συνθέσω έστω και μία απλοϊκή πρόταση στα αγγλικά. Καταφέρνω να τον φωτογραφίσω στα κρυφά και ως αθώα περιστερά στρέφομαι στη βιτρίνα και κάνω ότι την περιεργάζομαι με προσήλωση.

Τι ανακαλύπτω? Μια πολύ όμορφη βιτρίνα καταστήματος! Εναρμονισμένη πλήρως με το Halloween! Κοιτάζω πιο προσεκτικά, στην αρχή μη καταλαβαίνοντας τι βλέπω. Στο τέλος συνειδητοποιώ ότι πρόκειται για ένα κατάστημα οπτικών.

Οι στολισμένες βιτρίνες ήταν συνολικά 4.  Ίσως φαίνονται μακάβριες αλλά αυτό εξάλλου είναι το Halloween - η νύχτα των νεκρών. Τις φωτογραφίζω ενώ ο Δράκουλας με κοιτάζει με ενδιαφέρον. Φεύγω για να μην τον αναγκάσω (και αυτόν) να σφαχτεί στην ποδιά μου! 

ΜΕ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΣΤΟ STANLEY PARK

Κοντεύει η άνοιξη στο Βανκούβερ και ακόμα δεν έχω καταφέρει να ολοκληρώσω τις αναρτήσεις από εκείνο το ωραίο φθινοπωρινό ταξίδι μου. Παίρνω ποντίκι και πληκτρολόγιο (αντί του σαφώς προτιμητέου "χαρτί και μολύβι") και ξεκινάω πάραυτα. Ήδη η πούδρα της λήθης έχει σκεπάσει πολλές εικόνες στα μάτια μου και έχει κατακερματίσει τους περισσότερους ήχους στα αυτιά μου ... Λίγο ακόμη και θα αναβληθούν οι καταγραφές για πάντα. 

  

Το Downtown, το κέντρο αυτής της μεγάλης αλλά τόσο ευχάριστης πόλης, περιλαμβάνει ένα στολίδι στο βορειοδυτικό άκρο του. Για να συμβαδίσει η φαντασία σας με τις φωτογραφίες μου, παραθέτω  κομμάτια του χάρτη. Το Πάρκο τους. Η πρόσβαση με τα πόδια από το κέντρο είναι εύκολη και πολύ ευχάριστη.  

Στην είσοδο του πάρκου συναντάμε τα γραφεία ενοικίασης ποδηλάτων. Με εύκολη και γρήγορη διαδικασία νοικιάζουμε τα ποδήλατα μας και κατευθυνόμαστε μέσα εποχούμενοι. Υπάρχουν ξεχωριστοί δρόμοι για περπάτημα και τρέξιμο, ξεχωριστοί για ποδήλατα και ξεχωριστοί (περιμετρικοί) για τα αυτοκίνητα. Όλοι οι δρόμοι έχουν τη δική τους σήμανση και σε πολλά σημεία οι δρόμοι των ποδηλάτων διασταυρώνονται με των πεζών. 

Κάνω ποδήλατο και ζηλεύω την κοπέλα που τρέχει. Τα 100 μέτρα συνήθως με ξεγλωσσιάζουν και η καρδιά μου πάει να τα κακαρώσει ... Συλλογίζομαι ότι αυτό λέγεται αλλιώς αγυμνασιά, κακή φυσική κατάσταση, ίσως γεράματα ... Ας μη δώσω καλύτερα απαντήσεις ούτε και υποσχέσεις που σίγουρα θα στεγαστούν στα Ειδικά Κουτιά Αθετημένων Υποσχέσεων.

Το πάρκο είναι παραθαλάσσιο στο μεγαλύτερο μέρος του. 22 χιλιόμετρα, ίσως και παραπάνω ποδηλατόδρομοι! Ο θαυμασμός και η δίψα του ανθρώπου μιας τσιμεντούπολης χωρίς πάρκα και δέντρα είναι εμφανής.

Όσο παραμένουμε κοντά στο κέντρο της πόλης και την κύρια είσοδο του πάρκου οι πεζόδρομοι είναι γεμάτοι παρέες που κάνουν βόλτα, κουβεντιάζουν ή ρεμβάζουν με θέα τη θάλασσα.

Όπως και στην πόλη, έτσι και εδώ συναντώ τα δέντρα με τα κόκκινα φύλλα που κάνουν κόκκινα χαλιά στο γρασίδι. Λίγες μέρες ακόμα και το τοπίο θα μεταμορφωθεί σε χειμωνιάτικο.

Ο καιρός είναι φθινοπωρινός με υγρασία και μια ελαφριά ψύχρα.

Παραμένω στο τέλος της παρέας για να φωτογραφίζω με την ησυχία μου και να προσέχω τη Γεωργία μπροστά που κλυδωνίζεται επικίνδυνα πάνω στο ποδήλατο κάνοντας μεθυσμένα οκτάρια. Παραμένει μια μικρή απειλή για τα ποδήλατα που μας προσπερνούν με ταχύτητα. Αντιθέτως, η αφεντιάμου ακολουθεί ως άλλος κλωνοποιημένος Λάρσον, ποδηλατώντας με τη βιντεοκάμερα στο χέρι.

Ιδανική πόλη για ποδήλατο το Βανκούβερ!

Τι ψιθυρίζετε?

Μετά το Άμστερνταμ?

Ναι, έχετε δίκιο.

Ας το επαναπροσδιορίσω.

Ιδανικό το Stanley Park για ποδήλατο και περιπάτους.

Η θέα της πόλης (ας έχει τους ουρανοξύστες της) είναι πολύ όμορφη με το νησάκι στη μέση.

Έχουμε ξεμακρύνει αρκετά. Οι πεζοί έχουν αραιώσει κατά πολύ, το ίδιο και οι ποδηλάτες. Μας συνιστούν να συνεχίσουμε, αν έχουμε το χρόνο και να κάνουμε όλο το γύρο του πάρκου.

Η κόρη του βράχου επικροτεί την απόφαση μας να συνεχίσουμε.

Η γέφυρα που ενώνει το απέναντι Βανκούβερ είναι εντυπωσιακή για τα μάτια μας που έχουν να σκέφτονται μόνο ένα Ρίο. Περνάμε από κάτω της και ακούμε αχνά το θόρυβο των αυτοκινήτων.

  

Συνεχίζουμε καταβροχθίζοντας τα μέτρα κάτω από τις ρόδες μας, απολαμβάνοντας το τοπίο και μιλώντας μεγαλόφωνα. Είναι καθημερινή, εργάσιμη μέρα και σε αυτό το μέρος του πάρκου δεν υπάρχει ψυχή να μας ακούσει.

Οι μικρές παραλίες, παρότι ο καιρός δεν προσφέρεται, έχουν τους πιστούς τους.

Οι κορμοί, σε μια πόλη όπου δεν αφήνεται τίποτε στην τύχη, κάνουν χρέη φυσικών παγκακίων για ολιγόλεπτη ή ολιγόωρη ανάπαυση.

Δεν είδα το παραμικρό σκουπίδι πουθενά, όσο κι αν έψαξα με λύσσα.

Ένα υπερ-προσεκτικό όμως μάτι, θα εντοπίσει στην προηγούμενη φωτογραφία ένα χάρτινο κύπελο.

Σουρουπώνει γρήγορα και τα πουλιά ξαποσταίνουν πάνω στο νερό πριν αναζητήσουν τις φωλιές τους για τη νύχτα.

Μπορεί να βρίσκομαι σε αυτή τη φωτογραφία, μπορεί στην προηγούμενη, μπορεί να είμαι παραπίσω βιώνοντας μια μεγαλόπρεπη πτώση από το ποδήλατο μου. Αναρωτιέμαι για τα μυστήρια της ζωής!

Και όμως αυτά που βόσκουν στο χορτάρι με αξιοθαύμαστη προσήλωση είναι πετεινά του ουρανού και όχι κάτι άλλο! Τρόμαξα να καταλάβω τι έβλεπα!

Βλέποντας αυτές τις χοντρέλες να καυγαδίζουν για το φαγητό έσπευσα να τις φωτογραφίσω λίγο βεβιασμένα με αποτέλεσμα να μου κουνηθούν. Αν και κουνημένες παρέμειναν χαριτωμένες.

Πλησιάζουμε προς την έξοδο. Το τοπίο παραμένει γοητευτικό όσο και φροντισμένο.

Ποδηλατούσαμε 3 ολόκληρες ώρες χωρίς να το καταλάβουμε.

Η πρόσβαση με αυτοκίνητο είναι πολύ εύκολη και υπάρχουν διασπαρμένοι παντού χώροι στάθμευσης. Το κομμάτι αυτό του πάρκου το κάναμε με το Τρόλεϋ των Αξιοθέατων της πόλης το οποίο περνάει από μέσα.

Παράλληλα, το πάρκο στο εσωτερικό του έχει χώρους με παιδικές χαρές, εστιατόρια, μικρές πλατείες και χώρους για παιχνίδια μικρών και μεγάλων.

Είδαμε τη γέφυρα από τον ποδηλατόδρομο και την είδαμε και από το δρόμο, ένα επίπεδο ψηλότερα.

Το χαρακτηριστικό δέντρο του Βανκούβερ με τον χοντρό και ευθύ κορμό, που ζει πολλά χρόνια,  το συναντήσαμε σε αρκετά μέρη του πάρκου.

Να το ιδανικό παγκάκι θέας, την ιδανική ώρα και την ιδανική εποχή. Να ρεμβάζεις κλωτσώντας τα φθινοπωρινά φύλλα! [Με μια καλή παρέα εννοείται]

Τελευταία και ομορφότερη φωτογραφία. Όπως βέβαια συμβαίνει πάντα με τα ωραία, η πραγματικότητα ήταν πολύ καλύτερη.