Κοντεύει η άνοιξη στο Βανκούβερ και ακόμα δεν έχω καταφέρει να ολοκληρώσω τις αναρτήσεις από εκείνο το ωραίο φθινοπωρινό ταξίδι μου. Παίρνω ποντίκι και πληκτρολόγιο (αντί του σαφώς προτιμητέου "χαρτί και μολύβι") και ξεκινάω πάραυτα. Ήδη η πούδρα της λήθης έχει σκεπάσει πολλές εικόνες στα μάτια μου και έχει κατακερματίσει τους περισσότερους ήχους στα αυτιά μου ... Λίγο ακόμη και θα αναβληθούν οι καταγραφές για πάντα.
Το Downtown, το κέντρο αυτής της μεγάλης αλλά τόσο ευχάριστης πόλης, περιλαμβάνει ένα στολίδι στο βορειοδυτικό άκρο του. Για να συμβαδίσει η φαντασία σας με τις φωτογραφίες μου, παραθέτω κομμάτια του χάρτη. Το Πάρκο τους. Η πρόσβαση με τα πόδια από το κέντρο είναι εύκολη και πολύ ευχάριστη.
Στην είσοδο του πάρκου συναντάμε τα γραφεία ενοικίασης ποδηλάτων. Με εύκολη και γρήγορη διαδικασία νοικιάζουμε τα ποδήλατα μας και κατευθυνόμαστε μέσα εποχούμενοι. Υπάρχουν ξεχωριστοί δρόμοι για περπάτημα και τρέξιμο, ξεχωριστοί για ποδήλατα και ξεχωριστοί (περιμετρικοί) για τα αυτοκίνητα. Όλοι οι δρόμοι έχουν τη δική τους σήμανση και σε πολλά σημεία οι δρόμοι των ποδηλάτων διασταυρώνονται με των πεζών.
Κάνω ποδήλατο και ζηλεύω την κοπέλα που τρέχει. Τα 100 μέτρα συνήθως με ξεγλωσσιάζουν και η καρδιά μου πάει να τα κακαρώσει ... Συλλογίζομαι ότι αυτό λέγεται αλλιώς αγυμνασιά, κακή φυσική κατάσταση, ίσως γεράματα ... Ας μη δώσω καλύτερα απαντήσεις ούτε και υποσχέσεις που σίγουρα θα στεγαστούν στα Ειδικά Κουτιά Αθετημένων Υποσχέσεων.
Το πάρκο είναι παραθαλάσσιο στο μεγαλύτερο μέρος του. 22 χιλιόμετρα, ίσως και παραπάνω ποδηλατόδρομοι! Ο θαυμασμός και η δίψα του ανθρώπου μιας τσιμεντούπολης χωρίς πάρκα και δέντρα είναι εμφανής.
Όσο παραμένουμε κοντά στο κέντρο της πόλης και την κύρια είσοδο του πάρκου οι πεζόδρομοι είναι γεμάτοι παρέες που κάνουν βόλτα, κουβεντιάζουν ή ρεμβάζουν με θέα τη θάλασσα.
Όπως και στην πόλη, έτσι και εδώ συναντώ τα δέντρα με τα κόκκινα φύλλα που κάνουν κόκκινα χαλιά στο γρασίδι. Λίγες μέρες ακόμα και το τοπίο θα μεταμορφωθεί σε χειμωνιάτικο.
Ο καιρός είναι φθινοπωρινός με υγρασία και μια ελαφριά ψύχρα.
Παραμένω στο τέλος της παρέας για να φωτογραφίζω με την ησυχία μου και να προσέχω τη Γεωργία μπροστά που κλυδωνίζεται επικίνδυνα πάνω στο ποδήλατο κάνοντας μεθυσμένα οκτάρια. Παραμένει μια μικρή απειλή για τα ποδήλατα που μας προσπερνούν με ταχύτητα. Αντιθέτως, η αφεντιάμου ακολουθεί ως άλλος κλωνοποιημένος Λάρσον, ποδηλατώντας με τη βιντεοκάμερα στο χέρι.
Ιδανική πόλη για ποδήλατο το Βανκούβερ!
Τι ψιθυρίζετε?
Μετά το Άμστερνταμ?
Ναι, έχετε δίκιο.
Ας το επαναπροσδιορίσω.
Ιδανικό το Stanley Park για ποδήλατο και περιπάτους.
Η θέα της πόλης (ας έχει τους ουρανοξύστες της) είναι πολύ όμορφη με το νησάκι στη μέση.
Έχουμε ξεμακρύνει αρκετά. Οι πεζοί έχουν αραιώσει κατά πολύ, το ίδιο και οι ποδηλάτες. Μας συνιστούν να συνεχίσουμε, αν έχουμε το χρόνο και να κάνουμε όλο το γύρο του πάρκου.
Η κόρη του βράχου επικροτεί την απόφαση μας να συνεχίσουμε.
Η γέφυρα που ενώνει το απέναντι Βανκούβερ είναι εντυπωσιακή για τα μάτια μας που έχουν να σκέφτονται μόνο ένα Ρίο. Περνάμε από κάτω της και ακούμε αχνά το θόρυβο των αυτοκινήτων.
Συνεχίζουμε καταβροχθίζοντας τα μέτρα κάτω από τις ρόδες μας, απολαμβάνοντας το τοπίο και μιλώντας μεγαλόφωνα. Είναι καθημερινή, εργάσιμη μέρα και σε αυτό το μέρος του πάρκου δεν υπάρχει ψυχή να μας ακούσει.
Οι μικρές παραλίες, παρότι ο καιρός δεν προσφέρεται, έχουν τους πιστούς τους.
Οι κορμοί, σε μια πόλη όπου δεν αφήνεται τίποτε στην τύχη, κάνουν χρέη φυσικών παγκακίων για ολιγόλεπτη ή ολιγόωρη ανάπαυση.
Δεν είδα το παραμικρό σκουπίδι πουθενά, όσο κι αν έψαξα με λύσσα.
Ένα υπερ-προσεκτικό όμως μάτι, θα εντοπίσει στην προηγούμενη φωτογραφία ένα χάρτινο κύπελο.
Σουρουπώνει γρήγορα και τα πουλιά ξαποσταίνουν πάνω στο νερό πριν αναζητήσουν τις φωλιές τους για τη νύχτα.
Μπορεί να βρίσκομαι σε αυτή τη φωτογραφία, μπορεί στην προηγούμενη, μπορεί να είμαι παραπίσω βιώνοντας μια μεγαλόπρεπη πτώση από το ποδήλατο μου. Αναρωτιέμαι για τα μυστήρια της ζωής!
Και όμως αυτά που βόσκουν στο χορτάρι με αξιοθαύμαστη προσήλωση είναι πετεινά του ουρανού και όχι κάτι άλλο! Τρόμαξα να καταλάβω τι έβλεπα!
Βλέποντας αυτές τις χοντρέλες να καυγαδίζουν για το φαγητό έσπευσα να τις φωτογραφίσω λίγο βεβιασμένα με αποτέλεσμα να μου κουνηθούν. Αν και κουνημένες παρέμειναν χαριτωμένες.
Πλησιάζουμε προς την έξοδο. Το τοπίο παραμένει γοητευτικό όσο και φροντισμένο.
Ποδηλατούσαμε 3 ολόκληρες ώρες χωρίς να το καταλάβουμε.
Η πρόσβαση με αυτοκίνητο είναι πολύ εύκολη και υπάρχουν διασπαρμένοι παντού χώροι στάθμευσης. Το κομμάτι αυτό του πάρκου το κάναμε με το Τρόλεϋ των Αξιοθέατων της πόλης το οποίο περνάει από μέσα.
Παράλληλα, το πάρκο στο εσωτερικό του έχει χώρους με παιδικές χαρές, εστιατόρια, μικρές πλατείες και χώρους για παιχνίδια μικρών και μεγάλων.
Είδαμε τη γέφυρα από τον ποδηλατόδρομο και την είδαμε και από το δρόμο, ένα επίπεδο ψηλότερα.
Το χαρακτηριστικό δέντρο του Βανκούβερ με τον χοντρό και ευθύ κορμό, που ζει πολλά χρόνια, το συναντήσαμε σε αρκετά μέρη του πάρκου.
Να το ιδανικό παγκάκι θέας, την ιδανική ώρα και την ιδανική εποχή. Να ρεμβάζεις κλωτσώντας τα φθινοπωρινά φύλλα! [Με μια καλή παρέα εννοείται]
Τελευταία και ομορφότερη φωτογραφία. Όπως βέβαια συμβαίνει πάντα με τα ωραία, η πραγματικότητα ήταν πολύ καλύτερη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου