ΒΑΝΚΟΥΒΕΡ - DOWNTOWN

Δεν πάει άλλο! Με ρούφηξε ο χειμώνας για τα καλά. Με ρούφηξε, με στροβίλισε και με παρέλυσε. Τόσος καιρός πέρασε και δεν μπόρεσα να τελειώσω με το Βανκούβερ για να προχωρήσω στα άλλα ταξίδια. Μέχρι που τελικά θα έχω ξεχάσει, όταν έρθει η ώρα, τα πάντα και θα μείνουν μόνο ξερές φωτογραφίες με σκονισμένες μνήμες.

Γύρισα το Σάββατο από ένα οδικό ταξίδι στην Ελβετία και θέλω να το περιγράψω. Πώς όμως, που τα "κολλήματα" μου αδυνατούν να συμβιβαστούν με αφημένες ανοιχτές υποθέσεις?

Θα τελειώσω λοιπόν με το Βανκούβερ, έστω και τσάτρα πάτρα.

Η καναδέζικη αλυσίδα καφέ Blenz, αντίποδας των Starbucks, μας πρόσφερε πρωινό και καφέ στολισμένο με σχεδιάκια που παρέμεναν ανέπαφα σχεδόν μέχρι τον πάτο. Τα λοιπά δεν έλεγαν και τίποτε (κρουασάν πχ) κι έτσι σύντομα μετακομίσαμε σε ένα τυπικό "πρωινάδικο" για χορταστικό πρωινό της προκοπής.

Ουρανοξύστες παντού αλλά χωρίς την παγωμάρα του Μανχάταν.

Πινελιές χρώματος, εδώ στο ελαφρώς ροζ που αντανακλάται και στον απέναντι ουρανοξύστη. Αν και είναι σε αντίθεση με τα φθινοπωρινά χρώματα, ελαφρώνει κάπως τη γυάλινη, ψυχρή παρέλαση. 

Και κάπου ανάμεσα, χαμηλή μέσα στα τέρατα, μια εκκλησία με τον κήπο της.

Ο μουντός καιρός εναλλάσσεται με τη λιακάδα. Η βόλτα είναι ευχάριστη μέσα στο φθινοπωρινό σκηνικό της μεγαλούπολης.

Τι ωραία αίσθηση να περπατάς και να κλωτσάς φύλλα. Να περπατάς σε ένα παχύ χαλί φύλλων. (Και να είσαι βέβαια 18 ετών! Όπως τα παιδιά της φωτογραφίας)

Οι γνωστές αμερικάνικες κιτσαρίες.

Καθώς δύει ο ήλιος, ένα κομματάκι του αντανακλά στον ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής ουρανοξύστη.

Παντού υπάρχει ένας Έλληνας. Εδώ γουναράς σε κεντρική πλατεία.

Κατεβαίνουμε στην πεζοδρομημένη παραλία. Τα σκουπίδια είναι μόνο φύλλα που δεν πρόλαβαν να σκουπιστούν. Χιλιόμετρα πεζόδρομου για περπάτημα και ποδήλατο χωρίς ενοχλήσεις.

Το συνεδριακό κέντρο της πόλης φτιαγμένο σαν καράβι στη θάλασσα. Η θέα του Βανκούβερ, του απέναντι Βανκούβερ και του πάρκου είναι πολύ όμορφη από εκεί.

Τα υδροπλάνα αποτελούν μέρος της συγκοινωνίας της πόλης.

Το ρολόι του ατμού αποτελεί την ατραξιόν στο παλιό τμήμα της πόλης, στο Gastown. Κάθε ώρα βγάζει ατμό και λέει ένα τραγουδάκι.

Εκεί κοντά υπήρχε μια παστερία, γνωστής τοπικής αλυσσίδας, γεμάτη κόσμο. The Old Spaghetti Factory λεγόταν. Η διακόσμησή της ήταν πολύ όμορφη και είπαμε να πάμε να φάμε. Κατατάχτηκε αυτοδικαίως στο Τοπ 10 χειρότερου φαγητού, μέσα στην πρώτη τριάδα.

Κορναρίσματα στο δρόμο, ανυπόμονοι οδηγοί με το πόδι στο γκάζι έτοιμοι να πατήσουν πεζούς και εξυπνάδες κάθε είδους ομού με σφήνες αποτελούν άγνωστες έννοιες.

Στα πεζοδρόμια μαζί με τα αληθινά φύλλα είναι χαραγμένα και φυλλαράκια κάθε σχήματος και είδους. Προσπαθώ να βρω τη λέξη που χαρακτηρίζει αυτούς που σκέφτηκαν μια τέτοια λεπτομέρεια. Μεράκι? 

Δενδροστοιχίες από κόκκινα δέντρα στο κέντρο....

... αλλά και δέντρα στις ταράτσες των κτηρίων.

Τα ανθοπωλεία είναι μικροί κήποι απλωμένοι στα πεζοδρόμια.

Καθώς σουρουπώνει όλο και περισσότερος κόσμος πηγαίνει για βόλτα στην παραλία. Το περιποιημένο γκαζόν γεμίζει από τα φύλλα που πέφτουν και τα πόδια βουλιάζουν στο χρυσό και στο πράσινο. Από το παγκάκι ατενίζεις ανενόχλητος τον ωκεανό.

Η πόλη με τα φυλλοβόλα δέντρα προϊδεάζει για τη φύση που την περιβάλλει. Η περιοχή της British Columbia θεωρείται από τις πιο όμορφες του κόσμου.

Παντού υπάρχουν οι πιο ευνοημένοι. Διαμερίσματα φάτσα κάρτα στον ωκεανό. Μπροστά σε πεζόδρομο. Κατεβαίνουν με τη φόρμα για τζόκινγκ παραθαλάσσιο.

Η πόλη δεν έχει μόνο τον ωκεανό της. Έχει και το ποτάμι της τον Fraser River. Η γειτονιά αυτή είναι από τις παλιότερες της πόλης.

Ένα ποταμόπλοιο.

Και εδώ υπάρχουν σπίτια με θέα τον ποταμό και πεζόδρομους με πρασινάδες κατά μήκος της όχθης.

Στην περιοχή του ποταμού συναντάμε και αρκετά παλιά βικτωριανά σπίτια, αναπαλαιωμένα τα περισσότερα.

Και σαν κάθε μεγαλούπολη της Αμερικής που σέβεται τον εαυτό της έχει και το Βανκούβερ την Chinatown του. Δεν εντυπωσιάστηκα από τη γειτονιά ούτε και από τα μαγαζιά της.

Είχε όμως ένα όμορφο κήπο. Τον κήπο του Δόκτορα Sun Yat-Sen.

Ένας μικρός κινέζικος παραδεισένιος κήπος - όαση με φόντο τους ουρανοξύστες.

Όαση ηρεμίας στη βουή της πόλης.

Με βοτσαλωτό δάπεδο ...

... με νερά, με νούφαρα, με πουλάκια που τιτίβιζαν ....

... με σχηματισμούς από βράχους ...

... και μικρά ή μεγάλα bonsai.

Πολλοί ήταν οι επισκέπτες του κήπου αλλά πολλοί περισσότεροι ήταν όσοι έκαναν βόλτα ή διάλειμμα από τη δουλειά τους στους εξωτερικούς κήπους και το πάρκο.

Η φθινοπωρινή δημιουργία των Blenz Cafe λεγόταν Pumpkin Spice Latte. Ένα γευστικό (πλην όμως παχυντικό) όνειρο!

Θα μπορούσα να ζήσω στο Βανκούβερ?

Το σκέφτομαι λίγο αλλά ναι, θα μπορούσα. Κυρίως γιατί έχει σε λογική απόσταση φύση.

Και σκέφτομαι ότι έτσι όπως βαίνουν πλέον τα πράγματα, παιδιά, φίλοι και γνωστοί μπαίνουν σε νοερές λίστες επικείμενης ξενιτιάς, μετανάστες στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα, όπως έλεγε ο Buzz Light Year από το Toy Story. Ας μην προβλέπουμε αλλά παίζουμε με τις πιθανότητες ... 

Ο οδηγός του Βανκούβερ στο Travelplorer γράφτηκε λίγο μετά από εκείνο το ταξίδι.