ΓΡΑΝΑΔΑ : ΟΙ ΚΗΠΟΙ ΣΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΚΑΙ Η ΠΟΛΗ

Εντυπωσιακό το παλάτι Alhambra, δε λέω.

Αλλά να.... όλος αυτός ο ορυμαγδός ήταν κουραστικός. Η απόδραση στους κήπους Generalife φάνταζε μια καλή εναλλακτική λύση για να καθαρίσει το μυαλό...   

Αν μου έδειχναν αυτή τη φωτογραφία, πρώτον θα πίστευα ότι είναι τραβηγμένη στην Ελλάδα. Μετά θα έκανα τα κακά σχόλια για αυτούς που σκαλίζουν τη μύτη τους και τα δέντρα.

Και όμως! Τους κορμούς φαίνεται ότι τους περιποιήθηκαν μη έλληνες, από τις περαστικές ορδές αλλοφύλων...   

Βάδιζα κάτω από τις αψίδες, δίπλα στους συμπαγείς τοίχους πρασινάδας και ένοιωθα ότι βρίσκομαι έτη φωτός μακριά από όσα βασανίζουν ένα μυαλό άμυαλο. 

Η θεόρατη ανθισμένη μανόλια με παρότρυνε να δώσω τη νοερή υπόσχεση... Θα φυτέψω μια ίδια στο χώρο της φουκαριάρας της Επαύλεως, όταν και αν φτάσει να σουλουπωθεί ποτέ. 

Οι κήποι του παλατιού έχουν το όνομα Generalife που σημαίνει "ο κήπος του Αρχιτέκτονα". Στον εσωτερικό περίβολο του παλατιού υπάρχει η μακρόστενη λιμνούλα που βλέπετε, το Patio de la Acequia, με συντριβάνια του 19ου αιώνα.

Δίπλα από το Patio βρίσκεται ο κήπος της Σουλτάνας, ο Jardin de la Sultana, με τον τεράστιο κορμό ενός κυπαρισσιού 700 ετών. Η πινακίδα τοποθετήθηκε αργότερα για να δείξει το μέρος που έπιασε επ΄ αυτοφόρω ο σουλτάνος Αμπου αλ- Χασάν τη Ζοράγια να του τα φοράει. Εκεί, δίπλα στο κυπαρίσσι έγινε το μοιραίο! Α, ρε Ζοράγια, το΄φαγες το παλληκάρι! Αμ, οι συγγενείς του τι έφταιγαν?

Η βόλτα σε αυτό το γαλήνιο μέρος, με τα πουλάκια να τιτιβίζουν, μακριά από το θόρυβο της πόλης, τη ζέστη της μέρας και το ατελείωτο πήγαινε - έλα των επισκεπτών ήταν η ιδανική κατάληξη της περιήγησης του Alhambra.

Οι πικροδάφνες είναι έτσι κλαδεμένες ώστε να δημιουργούν μια λουλουδένια αψίδα. Περνάς από κάτω και νομίζεις ότι είσαι σουλτάνος τουλάχιστον!

Ο κουρεμένος θαμνοφράχτης οδηγεί σε ένα ακόμα σημείο ησυχίας και περισυλλογής. Α, πόσο ωραία είναι η ζωή! Και τι καλά που δεν είμαστε φυλακισμένες χανούμισσες σε ένα χαρέμι!

Μέσα στο χώρο των κήπων έχει διαμορφωθεί και το υπαίθριο θέατρο για τις εκδηλώσεις της πόλης.

Φεύγοντας από τους χώρους του Alhambra, λίγο πριν βγούμε έξω, το βιονικό μου μάτι πιάνει το ξενοδοχείο Parador de Granada. Μπαίνω μέσα και βρίσκομαι σε ένα μικρό χαριτωμένο patio όπου σκέφτηκα ότι είχαμε το δικαίωμα να ξεκουραστούμε πίνοντας μια μπύρα. 

Η εξυπηρέτηση και τα σάντουιτς ανήκαν στην κατηγορία του πρωτόγονου, μέχρι και η μπύρα ήταν ζεστή! Αλλά ο χώρος του αιθρίου ήταν πανέμορφος. Ό,τι έπρεπε για να μη χαλάσει η εικόνα και η ηρεμία μετά τη βόλτα στους κήπους. Το φως του ήλιου διαχεόταν μέσα από τις πρασινάδες και πουλάκια πετούσαν στα τραπέζια για να τσιμπίσουν ψίχουλα.

Η πόλη μας περιμένει. Τη βλέπουμε από ψηλά, από το παλάτι και ετοιμαζόμαστε να κατηφορίσουμε.

Μετά την πτώση της Κόρδοβας και της Σεβίλλης, κάπου στα 1200 μΧ. και κάτι, οι μουσουλμάνοι βρήκαν καταφύγιο στη Γρανάδα όπου είχε ήδη ιδρυθεί ένα ανεξάρτητο εμιράτο. Η κεντρική διοίκηση του εμιράτου γινόταν για 250 χρόνια και βάλε από το παλάτι Alhambra. Η πόλη έγινε μια από τις πλουσιότερες πόλεις της μεσαιωνικής Ευρώπης συνδυάζοντας εμπόριο αλλά και καλλιτεχνία.

   

Το εμιράτο άρχισε να παρακμάζει τον 15ο αιώνα όταν άρχισε η φαγωμάρα για τη διαδοχή. Ο εμφύλιος πόλεμος που ακολούθησε (και στον οποίο ήταν ανακατεμένη ποια φαντάζεστε? καλά μαντέψατε! η Ζοράγια!) πρακτικά οδήγησε στην παράδοση της πόλης στους χριστιανούς.   

Οι πολύ γνωστοί σας καθολικοί υπερ-μονάρχες (και όχι υπερ-νομάρχες) Φερδινάνδος και Ισαβέλλα μπήκαν στη Γρανάδα φορώντας συμβολικά μουσουλμανικά ρούχα. Είναι γνωστό ότι οι ρίζες της υποκρισίας χάνονται στα βάθη των αιώνων....

Αμέσως μετά οι μονάρχες φρόντισαν να μην μείνει ρουθούνι εβραϊκό ή μουσουλμανικό σε μια τεράστια ακτίνα της υπερμοναρχίας (και όχι υπερνομαρχίας διευκρινίζω). Οι θρησκευτικοί διωγμοί ήταν το θεάρεστο έργο αυτού του ζεύγους. Ακολούθησε η παρακμή και η οπισθοδρόμηση, μέχρι τη δεκαετία του 1830. Το ενδιαφέρον για την πολιτιστική ιστορία της πόλης αναβίωσε τότε και τέθηκαν οι βάσεις για την αποκατάσταση της ισλαμικής κληρονομιάς της Γρανάδας.  

Η βόλτα στην πόλη προσφέρει τέρψεις αρχιτεκτονικές, ένα σωρό. Στον κύριο εμπορικό πεζόδρομο επινοήθηκε ένα είδος καλαίσθητου σκέπαστρου από διαφανές ύφασμα για να περιορίζει τις καυτερές ακτίνες του μεσημεριανού ήλιου και να κάνει τη βόλτα ευχάριστη.

Η πόλη παρά τα όσα πέρασε, ανάθρεψε φιλελεύθερους κατοίκους οι οποίοι το απέδειξαν κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, το 1936 επί Φράνκο. Πολλοί κάτοικοι σκοτώθηκαν ή βασανίστηκαν λόγω των προοδευτικών τους ιδεών. Ο αγαπημένος ποιητής των Ισπανών, ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα ήταν ένας από αυτούς. 

Από μισάνοιχτες πόρτες κλέβω φωτογραφίες από φαναράκια κρεμαστά, σκαλιστά ταβάνια και ξύλινες πόρτες με μπρούτζινες διακοσμήσεις.

Υπάρχουν μοναδικά κτίρια στην πόλη ικανά να απασχολήσουν το μάτι για ώρα.

   

Η ζέστη είναι μεγάλη για τέλος Ιουνίου. Καθώς το μεσημέρι προχωράει η βόλτα γίνεται όλο και πιο κοπιαστική. Μας μένει η περίφημη μουσουλμανική συνοικία Albayzin. Βρίσκεται στο λόφο απέναντι από το παλάτι και αποτέλεσε το καταφύγιο των μουσουλμάνων μετά την κατάκτηση της πόλης από τους χριστιανούς.  

Δεν ήταν τυχερό να βγάλω φωτογραφίες του Albayzin. Ασθμαίνοντας στα ανηφορικά σοκάκια μέσα στον ήλιο,  αντίκρισα ένα θέαμα που δεν είχε τίποτε να θαυμάσω. Βρώμικα χαμηλά σπίτια με παλιοπάπουτσα απ΄έξω και μια αηδιαστική μυρωδιά να πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Ψυχή ζώσα ένα γύρω. Συνέχισα να ανεβαίνω προς πού δεν ήξερα. Σε κάποια στιγμή βλέπω μια καλοβαλμένη κυρία η οποία μιλούσε αγγλικά και τη ρωτάω αν αυτή είναι η συνοικία που περιγράφουν όλοι οι οδηγοί ως αξιοθέατο. Της εκφράζω την απογοήτευση μου για το χάλι που βλέπω και την απορία μου για το άξιον του θεάματος. Με κοιτάζει σκεπτική. Ίσως με βρίσκει λίγο αγενή. Μου εξηγεί ότι παραπάνω είναι το παρατηρητήριο Mirador San Nicolas με θέα στην πόλη και το βουνό. Την ευχαριστώ και απομακρύνομαι. Διατηρώ τη δική μου άποψη και τη δική μου απογοήτευση. Προτιμώ να φύγω.
Μια άλλη φορά θα επιστρέψω με καλύτερη διάθεση και λιγότερη ζέστη για να σκαρφαλώσω στο Albayzin και να το κρίνω ίσως επιεικέστερα.