Ταξιδιάρικο Πουλί: ΓΡΑΝΑΔΑ : ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΑΛΑΤΙΑ ALHAMBRA

Τέλος Ιουνίου, από μία εύνοια της τύχης και ένα αδέσποτο χρονομερίδιο, βρέθηκα να ταξιδεύω στη Νότια Ισπανία, στην Costa del Sol (της οποίας έχω πολλά ράμματα γούνας) και να πλουτίζω τις εμπειρίες μου με ένα ακόμα απόφθεγμα : "Μην κοροϊδεύεις ποτέ καταστάσεις (τα χρονομερίδια) γιατί δεν ξέρεις ποτέ πότε θα βρεθούν μπροστά σου".

Το ταξίδι αυτό, μεταξύ άλλων, μου πρόσφερε μία γεύση της Γρανάδας. Μία γεύση από ρόδι, αφού γρανάδα σημαίνει ρόδι στα ισπανικά.

Μακριά από τη βουή της πλημμυρισμένης από κόσμο Costa del Sol και της αμφίβολης ηθικής τής θάλασσάς της, πέταξα ένα πρωί στη Γρανάδα.

Η πόλη είναι παγκοσμίως γνωστή για το παλάτι της, το παλάτι Alhambra. Έφυγα από τα πλήθη με τα μαγιώ και τα τάπερ (θα δείτε σε επόμενη ανάρτηση τι εννοώ) για να πέσω στα πλήθη που ετσαλαπατούντο στο παλάτι του εμίρη, πλην όμως ουχί κακομοίρη όπως θα διαπιστώσετε.

Το παλάτι δεσπόζει πάνω στο λόφο La Sabika. Περιβάλλεται από την Ακρόπολη που λέγεται Alcazaba που εξασφαλίζει θέα στην πόλη από ψηλά. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο παλάτι. Μπαίνοντας στην πόλη από την εθνική οδό, θαυμάζεις αριστερά τις χιονισμένες κορυφές της οροσειράς Sierra Nevada και ακολουθείς τις απανταχού πινακίδες "Alhambra". Λες και δεν υπάρχει πόλη... λες και όλη η πόλη είναι το παλάτι. Το παλάτι από μόνο του παίρνει το θάρρος να κυριαρχεί στη φήμη της πόλης. Παίρνει το θάρρος γιατί 6000 κατά μέσο όρο ταξιδιώτες τη μέρα βολτάρουν στις αυλές του. Πώς να μην το πάρεις πάνω σου? Ως παλάτι πάντα...

Τέλος Ιουνίου αλλά η ζέστη είναι αποπνικτική. Φαντάσου τι θα γίνεται τον Αύγουστο. Οι ορδές των τουριστών, με την ιώβια υπομονή των αναμενόντων να δουν ένα θαύμα, διαμοιράζονται στις ουρές των ταμείων, στις ουρές της έκδοσης των εισιτηρίων που κρατήθηκαν on line, στις ουρές για την είσοδο στο παλάτι γενικώς, στις ουρές για την είσοδο στο παλάτι Nazaries ειδικώς, στα μαγαζάκια με τα σουβενίρ, στους κήπους, στους παρακήπους και στην Ακρόπολη.

Το παλάτι του Καρόλου του V, εξωτερικά είναι αυτό που είδατε στην προηγούμενη φωτογραφία. Επιβλητικό απ΄ έξω αλλά τίποτε από μέσα. Όπως ακριβώς μια πληθώρα συνανθρώπων μας, άνδρες ή γυναίκες.
Το αναγεννησιακό αυτό παλάτι άρχισε να κτίζεται το 1527 από τον Πέδρο Ματσούκα (104 φορές προπάππο της γνωστής ηθοποιού?) αλλά ποτέ δεν τελείωσε. Μέσα υπάρχει μια κυκλική αυλή με 32 κολώνες η οποία πλέον χρησιμεύει ως αμφιθέατρο.

Ομολογώ ότι δεν τα πάω καλά με τα μουσουλμανικά γενικά. Έχω καταβάλλει προσπάθειες, έχω διαβάσει βιβλία αλλά τίποτε... Δεν μπορώ να ταυτιστώ έστω και μερικά δευτερόλεπτα με τη νοοτροπία αυτή. Και δεδομένου ότι έχω ήδη αρκετές ενοχές για άλλες σημαντικότερες καταστάσεις της ζωής μου, δεν προτίθεμαι τώρα να απολογηθώ για τις σκέψεις μου.
Ε, λοιπόν, ωραίο ήταν το παλάτι αλλά εγώ το έβλεπα όλη την ώρα ως μια φυλακή με παχιούς τοίχους. Ποτέ πριν ένα μέρος (τόσο ωραίο είναι η αλήθεια) δε μου δημιούργησε τόσο αποπνικτικά συναισθήματα.

Κάτω από τον ανελέητο ήλιο προσπαθούσα να προσδιορίσω τα αίτια της συμπεριφοράς μου. Στο τέλος κατέληξα ότι φταίει το ελεύθερο πνεύμα του πετούμενου που με διακατέχει και με ωθεί στους γαλανούς ουρανούς εσαεί. Από την άλλη όμως αρέσκομαι υποσυνείδητα να ενδύομαι προσωπικότητες της εποχής που μεταφέρομαι στα ταξίδια μου (θυμάστε τη χηνού στη Βαυαρία?). Έτσι λοιπόν και εδώ : Μετατράπηκα άθελα μου σε οδαλίσκη χαρεμιού και φρίκαρα. Δεν είναι και λίγο !!!

Η είσοδος στο παλάτι Nazaries γίνεται συγκεκριμένη και προκαθορισμένη ώρα για να μην ποδοπατηθούν μαζικά οι ορδές. Alhambra στα αραβικά σημαίνει κόκκινο κάστρο και ήταν πραγματικά φρούριο τον 9ο αιώνα. Αργότερα ο Γιουσούφ ο 1ος και ο Μωχάμεντ ο 5ος (μετά το 1300) έχτισαν το παλάτι Nazaries. Και ζούσαν αυτοί καλά γιατί τότε το ΔΝΤ ήτο μία άγνωστη και μακρινή οντότης.

Αυτό ήταν το δωμάτιο της ευνοούμενης του εμίρη. Η Sala de los Ajimeces. Με χαμηλά παράθυρα για να βλέπει (από τη φυλακή της) τον έξω κόσμο καθισμένη στα μαξιλάρια του οντά. Μικρή απαραίτητη λεπτομέρεια : δεν υπήρχε χτισμένη απέξω ούτε φωλιά. Μην κοιτάτε τώρα που χτίσανε απέναντι την Εκάλη της Γρανάδας.

Οροφή από σκαλιστό ξύλο και τοίχοι από σμιλεμένο γυψομάρμαρο. Για τη θολωτή οροφή χρησιμοποιήθηκαν περισσότερα από 8000 κομματάκια κέδρου. Σε αυτές τις περίτεχνα διακοσμημένες αίθουσες ο εμίρης δεχόταν απεσταλμένους και διάφορους υψηλά ιστάμενους.

Ατενίζω τα καφασωτά με φρίκη. Μια ολόκληρη ζωή μέσα από τα καφασωτά. Μπρρρρ....
Να τα βράσω και τα αραβουργήματα και τα περίτεχνα και όλα... (και τον εμίρη βέβαια πρώτο πρώτο ...).

Ξέχωρα από τη γκρίνια, τα δωμάτια και οι εσωτερικές αυλές είναι θαύματα αρχιτεκτονικής.

Άλλη αίθουσα, άλλο σχέδιο.

Τα δωμάτια του παλατιού έρχονται κυκλικά γύρω από το αίθριο της Αυλής των Λεόντων, το Patio de los Leones. Ο διάδρομος του αίθριου υποστηρίζεται από 124 λεπτές μαρμάρινες κολώνες. Στο κέντρο βρίσκεται ένα όμορφο συντριβάνι που ρίχνει το νερό του μέσα από τα στόματα 12 μαρμάρινων λιονταριών. Η ανάλογη φωτογραφία λείπει γιατί το συντριβάνι ήταν υπό ανακαίνιση. Επιφυλάσσομαι την επόμενη φορά.

Άλλο ένα ωραίο ταβάνι.

Εδώ έχει θέση μια παρένθεση. Το αίθριο των λεόντων περιβάλλεται από 4 αίθουσες. Η μία είναι η Sala de los Hermanas που πιθανολογούν ότι ήταν το δωμάτιο της ευνοούμενης του χαλίφη. Φαντάσου να περνάς τη ζωή σου με την προσδοκία να γίνεις η ευνοούμενη του χαλίφη ! Και για πόσο είναι το ερώτημα... Άλλο άγχος! Ξανάμπρρρρ...

Η άλλη είναι η Sala de los Abencerrajes. Εδώ σύμφωνα με το μύθο, ο εμίρης δολοφόνησε την οικογένεια των ευγενών Abencerraj, γιατί λέτε ? Βασιζόμενοι στην αρχαία παροιμία του λαού "εάν με κλείσεις σε μπουκάλι θα το κάνω με την τάπα" αποκαλύπτουμε ότι η πρώτη του χαρεμιού, η Ζοράγια με τ΄ όνομα, βρέθηκε να κουνάει την ουρά της με τον ευγενή. Πώς τα κατάφερε ? Καλύπτεται με πυκνό πέπλο μυστηρίου το πώς. Μέσα σε τόσους φρουρούς, τόσους ευνούχους, τόσους σπιούνους και καλοθελητές, τόσες κακιασμένες αντίζηλες, πώς ? Εκπλήσσομαι αλλά περισσότερο θαυμάζω !